پیام امروز کائنات برای تو؛در سکوتِ شب، وقتی همه رفته‌اند و تنها صدای تپش قلبت می‌ماند، آن‌جا خداست..

گاهی زندگی آن‌قدر سخت می‌شود که دلت می‌خواهد همه‌چیز را رها کنی. هیچ‌کس نمی‌فهمد چه می‌کشی، هیچ‌کس نمی‌داند چقدر جنگیده‌ای تا هنوز سر پا بمانی. اما باور کن، اگر خدا در دلت هست، تو تنها نیستی.
دنیا شاید پشتت را خالی کند، آدم‌ها شاید بروند، اما خدایی که تو را از نیستی آفریده، هرگز رهایت نمی‌کند.
بلند شو، سرت را بالا بگیر.
به جای ترس از قضاوت دیگران، به خودت و خدای خودت ایمان داشته باش.
تو نیازی به تأیید هیچ‌کس نداری.
تا وقتی نیتت پاک است و تکیه‌گاهت خداست، راهت روشن است—اگر هیچ‌کس در کنارت نباشد.
یادت باشد: «وقتی خدا با توست، کمبود هیچ‌کس را احساس نخواهی کرد.»

خدا جایی دور نیست. او در همان تپش قلبت، در هر نفسی که می‌کشی، در اشک‌های پنهانت و در لبخندهای خسته‌ات حضور دارد.
به جای اینکه به آدم‌ها چنگ بزنی تا بمانی، به او تکیه کن تا رشد کنی.
دنیا پر از صداهای دروغین است، اما صدای خدا در سکوت درونت تو را می‌خواند:
«تو می‌توانی. چون من در توام.»
وقتی خودت را باور کنی، در واقع خدایی را که تو را آفریده باور کرده‌ای.
جوانی یعنی زمان ایمان، جسارت، و ساختن؛ نه با تکیه بر دنیا، بلکه با توکل بر خدا و قدرت درون خودت.
اگر زمین خوردی، لبخند بزن؛ چون هر شکست، تمرینی برای پیروزی است.
خودت باش. با خدا راه برو. و مطمئن باش: هیچ نیرویی در این دنیا نمی‌تواند کسی را متوقف کند که دلش با خداست.

هر بار که زندگی سخت شد، یادت بیاید که خدا دارد تو را قوی‌تر می‌کند، نه تنها‌تر.
گاهی او آدم‌ها را از کنارت می‌برد تا بفهمی تنها پناه واقعی‌ات خودش است.
به جای گلایه از رفتن‌ها، شکر کن برای ماندن خدا.
به جای ترس از آینده، ایمان داشته باش که مسیر تو در دست کسی است که مهربان‌تر از مادر است.
تو باید خودت را باور کنی، چون خدا تو را با هدف آفریده.
هر چه داری، هر استعداد، هر رؤیا، هر درد، همه در مسیر ساخته شدنت است.
تو هنوز در آغاز راهی هستی که می‌تواند زندگی خیلی‌ها را تغییر دهد.
پس نترس. ادامه بده. خدا با توست.