به گزارش سرویس فرهنگ و هنر ساعدنیوز، گاهی زندگی آنطور که میخواهیم پیش نمیرود. راهها تاریک میشوند و دلمان از تکرار خسته. اما درست در همین لحظههاست که امید، مثل نوری در دل شب میدرخشد. هر پایان، شروعی در دل خود دارد؛ هر شکست، فرصتی برای تولدی دوباره است. مهم نیست دیروز چه گذشت، مهم این است که امروز هستی و هنوز فرصت برای ساختن، جبران کردن و شکفتن داری. آغاز کن، حتی با گامی کوچک. دنیا همیشه برای کسی که از نو شروع میکند، جا دارد.
از دست دادنت فقط رفتنِ یک آدم نبود؛ فرو ریختنِ کلی رؤیا بود که با هم ساخته بودیم. روزهایی که فکر میکردم قرار است تا آخر عمر کنار هم بمانیم، حالا تبدیل شدهاند به خاطرههایی که گاهی لبخند میآورند و گاهی اشک. اما میان همین ویرانی، کمکم دارم خودم را پیدا میکنم. فهمیدهام که من فقط «ما» نبودم؛ من یک «من» دارم که هنوز زنده است، نفس میکشد و سزاوار آرامش است. شاید این درد طولانی باشد، اما من طولانیتر از دردم دوام میآورم.
دل شکستن آسان است، اما دوباره ساختن دل، شجاعت میخواهد. من روزهایی را میگذرانم که نبودنت در هر گوشهی زندگیام خودش را نشان میدهد؛ در آهنگها، خیابانها و حتی سکوت شب. با این حال، هر روز که میگذرد، یاد میگیرم کمتر به نبودنت تکیه کنم و بیشتر به خودم. این پایان، هرچقدر هم تلخ، قرار نیست پایان من باشد. من هنوز حق دارم دوباره خوشحال باشم، دوباره بخندم و دوباره عاشق زندگی شوم.
شاید رفتنت لازم بود تا بفهمم چقدر خودم را فراموش کرده بودم. آنقدر در دوست داشتنت غرق شدم که از خودم جا ماندم. حالا در میان این تنهایی، دارم تکههای گمشدهی خودم را جمع میکنم. آهسته، با درد، اما واقعی. اگرچه قلبم زخمی است، اما هنوز میتپد؛ و همین یعنی امید هنوز زنده است.
تنهایی همیشه بد نیست؛ گاهی خدا انسان را تنها میکند تا صدایش را بهتر بشنود. من در این سکوت، دوباره یاد گرفتم دعا کنم، حتی اگر کلماتم فقط اشک بودند. فهمیدم امید واقعی از آدمها نمیآید؛ از جایی میآید که هیچوقت خالی نمیشود. خدا همان تکیهگاهی است که اگر دنیا هم بلرزد، پابرجا میماند.
خدایا، شاید خستهام، شاید دلم شکسته و شاید امیدم کمرنگ شده باشد، اما هنوز به تو ایمان دارم. هنوز باور دارم که هیچ دردی بیحکمت نیست و هیچ شبی بدون صبح نمیماند. من دستم را به تو میدهم، حتی وقتی راه را نمیبینم. تو برای من کافی هستی، حتی وقتی همهچیز کم است.
میدانم وقتی عزیزی را از دست میدهی، دنیا بیرحم و خدا ساکت به نظر میرسد. اما نبودنِ نشانه، به معنی نبودنِ خدا نیست. او همانجاست، حتی وقتی تو توان دیدنش را نداری. همین که هنوز نفس میکشی، یعنی هنوز قرار است ادامه بدهی؛ حتی اگر الان دلیلش را نفهمی.
کم آوردنت نشانهی ضعف نیست؛ نشانهی این است که عمیق دوست داشتهای و عمیق رنج کشیدهای. خدا از دلهای شکسته دور نمیشود، اتفاقاً نزدیکتر میآید. اگر توان دعا نداری، فقط بگو «خدایا خستهام»؛ همین هم شنیده میشود.
شاید فکر کنی خدا تو را فراموش کرده، اما حقیقت این است که او تو را در سختترین نقطهی زندگیت تنها نگذاشته. بعضی دردها برای شکستن نیستند، برای عمیقتر شدناند. تو هنوز ایستادهای، حتی اگر با زانوهای لرزان؛ و همین یعنی هنوز امید هست.
از دست دادن عزیز، آدم را با خدا قهر میدهد، با زندگی سرد میکند و با خودش تنها. اما بدان خدایی که جان میگیرد، همان خدایی است که طاقتِ ادامه دادن را هم میدهد. اگر امروز فقط بتوانی دوام بیاوری، همین برای خدا کافی است.
تمام شدن یک رابطه، پایان توانِ دوست داشتن تو نیست. شاید الان خسته باشی و دلت درد بکند، اما روزی میرسد که همین درد را نشانهی رشدت میدانی، نه شکستت.
او رفت، اما زندگی برای تو متوقف نشد. هنوز مسیرهای نرفته، لبخندهای نچشیده و آرامشهایی در راه است که ارزش صبر کردنت را دارد.
این روزها سختاند، اما دائمی نیستند. روزی دوباره به خودت افتخار میکنی که با دل شکسته، باز هم ادامه دادی و جا نزدی.
اگر از این نوع پیام های انگیزشی خوشتان آمد خوشحال می شویم در قسمت دیدگاه ماه تولد خود را با ما به اشتراک بگذارید.
