به گزارش سرویس فرهنگ و هنر ساعد نیوز، هوشنگ ابتهاج متخلص به ه. الف. سایه یکی از شاعران معاصر ماست که در غزلسرایی و سرودن اشعار نو نیمایی دستی توانا دارد. این شاعر خوش قریحه گیلانی که غزلش به سبک شعرای پیشین مانند سعدی و حافظ با زبانی سنتی است و اشعار نوی او با زبان امروز سعی در بیان مسائل اجتماعی و انسانی دارد. هوشنگ ابتهاج یکی از سرمایههای بزرگ و ارزشمند ادبیات و شعر فارسی است که در اسفند ماه سال 1306 در شهر رشت به دنیا آمد و در روز نوزدهم مرداد 1401 دیده از دنیا فروبست.
کلماتی مثل تاسیان در زبان فارسی به معنای افسوس، حسرت یا اندوه است و ریشه در ادبیات و فرهنگ ایرانی دارد. این واژه اغلب برای توصیف احساساتی استفاده می شود که از دلتنگی و حسرت ناشی می شوند. تلفظ تاسیان به صورت [tâsiyân] است و در اشعار و نوشتههای ادبی بسیاری از نویسندگان و شاعران ایرانی به کار رفته است. بهطور کلی تاسیان در گیلکی هم به حسرتی اشاره دارد که از نرسیدن به چیزی یا از دست دادن فرصتی برآمده است.
استاد هوشنگ ابتهاج
خانه دلتنگِ غروبی خفه بود
مثلِ امروز که تنگ است دلم
پدرم گفت چراغ
و شب از شب پُر شد
من به خود گفتم یک روز گذشت
مادرم آه کشید؛
«زود بر خواهد گشت.»
ابری آهسته به چشمم لغزید
و سپس خوابم برد
که گمان داشت که هست اینهمه درد
در کمینِ دلِ آن کودکِ خُرد
آری، آن روز چو میرفت کسی
داشتم آمدنش را باور
من نمیدانستم
معنیِ «هرگز» را
تو چرا بازنگشتی دیگر؟
آه ای واژۀ شوم
خو نکردهست دلم با تو هنوز
من پس از اینهمه سال
چشم دارم در راه
که بیایند عزیزانم، آه…
تاسیان در شعر ابتهاج هم به معنای حسرت و اندوه عمیقی است که در دل شاعر جای گرفته است. این واژه در اشعار وی، به ویژه در شعر تاسیان، بازتابی از دلتنگیها و افسوس هایی است که شاعر از گذر زمان و نرسیدن به آرزوهایش احساس می کند. او با استفاده از این واژه توانسته است احساساتی نظیر غم، حسرت و ناامیدی را به زیبایی و با هنرمندی در اشعار خود منتقل کند. ریشه این واژه در زبان فارسی به ادبیات کهن بازمی گردد و در آثار بسیاری از شاعران و نویسندگان دیگر نیز به کار رفته است.
4 ماه پیش
4 ماه پیش
4 ماه پیش