به گزارش سرویس دانشگاه پایگاه خبری ساعدنیوز، تصنیف «بهار دلکش» با صدای محمدرضا شجریان یکی از ماندگارترین آثار موسیقی سنتی ایران است که با ترکیب شعر کلاسیک و اجرای استادانه، جایگاه ویژهای در حافظه جمعی ایرانیان یافته است.
تصنیف «بهار دلکش» در آواز ابوعطا و گوشهٔ حجاز اجرا شده و از آثار منسوب به درویشخان، موسیقیدان برجستهٔ دورهٔ قاجار است. شعر این تصنیف از ملکالشعرای بهار سروده شده و با مضامینی عاشقانه و اجتماعی، بهار را بهانهای برای بیان حسرتها و امیدهای دل عاشق قرار میدهد. شجریان با صدای پرطنین و پرقدرت خود، این اثر را به یکی از شاخصترین اجراهای موسیقی ایرانی بدل کرده است.
در این تصنیف، مضمون اصلی بر محور آشتی، عشق و وفاداری میچرخد. شاعر با تصویرسازی از شکوفایی بهار و آواز بلبل، از معشوق میخواهد که کینهها را کنار گذاشته و به مهر بازگردد. این نگاه، علاوه بر جنبهٔ عاشقانه، بار اجتماعی نیز دارد؛ چرا که بهار در فرهنگ ایرانی نماد نو شدن و رهایی از رنجهاست. شجریان با همراهی تار محمدرضا لطفی، توانسته است این پیام را با قدرت موسیقایی و احساس عمیق منتقل کند.
اهمیت «بهار دلکش» تنها در زیبایی شعر و موسیقی آن نیست، بلکه در تداوم سنت تصنیفخوانی ایرانی نیز جلوهگر است. این اثر بارها توسط خوانندگان مختلفی چون عبدالله دوامی، علیرضا قربانی و سالار عقیلی اجرا شده، اما اجرای شجریان به دلیل صداقت، تکنیک و شور خاصی که در آواز او جاری است، به عنوان یکی از کاملترین و محبوبترین نسخهها شناخته میشود. به همین دلیل، «بهار دلکش» نه فقط یک تصنیف عاشقانه، بلکه بخشی از میراث فرهنگی و هنری ایران محسوب میشود.
برای مشاهده اخبار مرتبط با دانشگاه اینجا کلیک کنید
