به گزارش سرویس مجله خانواده ساعدنیوز، اثیر، سخنوری برجسته، در شهر اخسیکت به دنیا آمد. این شهر در سده ششم، یکی از شهرهای آباد ماوراءالنهر در منطقهٔ فرغانه در شمال رود سیحون بوده است.
با حملهٔ ترکان، غز و زوال دولت سنجری و پریشانی خراسان - که خود از آن با عنوان «وحشت خراسان» یاد میشود - نواحی شرقی ایران تحت تأثیر قرار گرفتند و اثیر نیز به نواحی غرب و شمال غرب ایران مهاجرت کرد.
اثیر در ابتدا به همدان رفت و به دربار غیاثالدین محمد بن ملکشاه سلجوقی (555 ه.ق) پیوست. او و جمعی از وزیران و امیران دربارش را مدح گفتند و سالهای متمادی در همدان سپری کردند.
در لشکر غیاثالدین محمد، با علاءالدین عربشاه (584 ه.ق) حاکم کُهستان آشنا شد. عربشاه شعر اثیر را پسندید و او را نواخت. به همین دلیل، اثیر مدت زیادی از عمر خود را به تفاریق در همدان و کُهستان در دستگاه عربشاه گذراند.
پس از مرگ غیاثالدین محمد، اثیر اخسیکتی قصایدی را در مدح جانشین او، رکنالدین ارسلان بن طغرل سلجوقی (571 ه.ق)، سرود. سپس در قصایدش به مدح طغرل بن ارسلان (590 ه.ق) پرداخت.
علاوه بر آن، شاعران دیگری همچون شمسالدین ایلدگز (571 ه.ق) و پسرانش، محمد جهان پهلوان (581 ه.ق) و قزل ارسلان (585 ه.ق) نیز در قصایدهایشان به ممدحی اتابکان آذربایجان پرداختهاند.
از جان که نداشت هیچ سودم، تو بهی
در دل که فرو گذاشت زودم، تو بهی
از دیده که نقش تو نمودم تو بهی
دیدم همه را و آزمودم تو بهی
برای مشاهده سایر اشعار با سرویس فرهنگ و هنر ساعدنیوز همراه باشید.
