به گزارش سرویس سیاست پایگاه خبری ساعدنیوز، داستان از جایی آغاز شد که در میان شور و نشاط کودکانه همسالانش، علی ششساله با کنجکاوی سیریناپذیری به سمت وسایل خراب خانه کشیده میشد. خودش با چشمانی برقزده از خاطرات گذشته روایت میکند: «از همان سالهای نخست، هر وسیله معیوبی برای من چون آهنربایی بود. یادم هست اولین جرقههای علاقهام وقتی زده شد که لامپ خانه داییام سوخته بود و با شجاعت کودکانه پیشنهاد تعمیرش را دادم.»
این اشتیاق زودهنگام در کارگاهی طبیعی رشد کرد؛ جایی که پدرش، استاد بیچونوچرای خانه، نخستین مربی و مشوق او بود. از پدر نهتنها اصول اولیه فنی را آموخت که جسارت ورود به دنیای ناشناخته تعمیرات را در خود پرورش داد. این درسها امروز به سنگ بناهای موفقیتهای او تبدیل شدهاند.
در همین مسیر بود که علی صفری، دانشآموز پایه دهم رشته علومتجربی دبیرستان مطهری، رویایی دوگانه را در سر پروراند: از سویی آرزوی آیندهای درخشان در عرصه پزشکی، و از سوی دیگر دستی چیره در دنیای مهندسی و فناوری. گویی او در نوجوانی آموخته بود که میتوان همزمان در دو قلمروی بهظاهر متفاوت، استعدادهایش را به شکوفایی برساند.
باگذشت سالها، این علاقه اولیه به تعمیرات، بهآرامی مسیری جدید و هیجانانگیز را در پیش پای او گشود: دنیای پیچیده و خلاقانه رباتیک. علی با شور و اشتیاق فراوان وارد این عرصه شد و خیلی زود با ساخت رباتهای مسیریاب، نام خود را در میانبرترینهای جوان این رشته به ثبت رساند. حضور موفق در مسابقات مختلف و کسب مقامهای متعدد، تنها گواهی بر استعداد و پشتکار بینظیر این نوجوان نخبه است.
اما اوج خلاقیت علی را باید در پروژهای منحصربهفرد جستجو کرد؛ پروژهای که از یک ایده ساده شروع شد و به ساخت یک یخچال کامل انجامید. با استفاده از آلومینیومهای تأمینشده از کارخانه عمویش، این نوجوان باهمت والا، خود دستبهکار جوشکاری و نقشهکشی زد و در نهایت، یخچالی ساخت که نهتنها با کمترین مصرف برق عمل میکند، بلکه قابلیت حفظ دما در محدودهای وسیع، از دمای معمولی تا 10 درجه زیر صفر را دارد.
این یخچال که البته به دلیل طراحی خاصش قابلحمل است،کارایی خود را در یک سفر پیکنیک خانوادگی بهخوبی اثبات کرد و توانست مواد غذایی را در بهترین شرایط و بدون هیچ خرابی حفظ کند.
علی که حالا اعتمادبهنفس حاصل از موفقیتهای پیاپی را با خود همراه دارد، گام بعدی را نیز برداشته است. او برخی از دستاوردهایش، از جمله ربات مسیریاب و همین یخچال منحصربهفرد را در معرض فروش قرار داده و با استقبال روبرو شده است. این حرکت، نشان از نگاهی فراتر از یک سرگرمی صرف به فعالیتهایش دارد.
علی صفری امروز، دیگر آن پسر کنجکاو ششساله نیست. او نوجوانی است با سابقهای درخشان در تعمیرات، رباتیک و اختراع که حالا نگاهش را به افقهای دوردست دوخته است. خودش با اشتیاق میگوید: «اول به تعمیرات علاقه داشتم، بعد نوبت به ساخت ربات رسید و اکنون با تمام وجود، مشغول یادگیری و ساخت پهپاد هستم.»
علی با چشمانی براق از انگیزه اصلی خود میگوید: «وقتی در کلیپها، قدرتنمایی پهپادهای شاهد ایرانی را میدیدم، در دلم گفتم من هم باید چنین شاهکاری خلق کنم. همین جرقه کافی بود تا قدم در مسیری بگذارم که هر روز مرا به آسمانها نزدیکتر کند.»
اما این مسیر هموار نبود. علی با خاطرهای از اولین تلاشش میگوید: «در تست اولیه، وقتی پهپادم را به پرواز درآوردم، در لحظه فرود به زمین برخورد کرد و خرد شد.» بسیاری در چنین شرایطی ناامید میشدند، اما این شکست برای علی تنها یک سکویپرتاب بود: «این اتفاق نهتنها مرا ناامید نکرد، بلکه ارادهام را آهنینتر کرد. با عزمی راسخ به مطالعه، مشاهده فیلمهای آموزشی و خواندن مقالات علمی پرداختم تا ریشه مشکل را بیابم.»
ساعتها تحقیق سرانجام ثمر داد: «دریافتم مشکل از نقطه ثقل پهپاد است.» اما علی در این مرحله نیز متوقف نشد. او با خلاقیتی کمنظیر، قطعهای طراحی و تولید کرد که قادر است روی هر پهپادی نصب شود و نقطه ثقل آن را بهدقت تنظیم کند. «با این اختراع، میتوانیم با جابهجایی باتری، تعادل کامل را به پهپاد بازگردانیم و پروازی نرم و بیدغدغه را در آسمان تجربه کنیم.»
با حل مشکل پرواز، نوبت به تحقق رویای بعدی رسید: «به این فکر کردم که چطور میتوان از فراز آسمان، جهان را به نظاره نشست.» با نصب دوربینهای پیشرفته بر روی پهپادهایش، علی توانست قابلیت فیلمبرداری و عکسبرداری هوایی را به دستاوردهایش اضافه کند.
اما اوج نوآوری این نابغه جوان زمانی نمایان شد که با استفاده از هوش مصنوعی و مهارتهای کدنویسی خود – که مدرک معتبر دانشگاه هاروارد در برنامهنویسی پایتون را نیز کسب کرده – سیستم خلبان خودکاری طراحی کرد. «اکنون پهپادهای من میتوانند بهصورت کاملاً خودکار، تنها با تعیین مبدأ و مقصد، پرواز کنند.»
علی که همواره به دنبال چالشهای جدید است، از پروژه جاری خود میگوید: «در حال کار بر روی سیستم پیشرفتهای هستم که با استفاده از جیپیاس، پروازهای دقیقتری را ممکن میسازد و حتی قابلیت حمل و رهاکردن اشیا را نیز داراست.» او بر روی انواع مختلفی از پهپادها – از عمودپرواز تا مدلهای با برد کوتاه و بلند – کارکرده و قابلیتهای متعددی به آنها افزوده است.
علی صفری امروز نهتنها یک مخترع و پژوهشگر است، بلکه مربی و مشوقی برای دیگران نیز هست. او در مؤسسه خانوادگی خود، با 13 هنرآموز همکاری میکند و دانش خود در زمینه پهپاد سازی، الکترونیک و مکاترونیک را به نسل بعدی منتقل میکند
علی با تأکید بر اهمیت پشتکار میگوید: «بهجای تمرکز بر یک مدل، چندین پهپاد مختلف ساختهام تا مهارتهایم را در تمامی جنبهها ارتقا دهم.» او که کاربردهای پهپادهایش در حوزههای حیاتی مانند امداد و نجات را نیز مدنظر دارد، در نظر دارد تجربیات خود را در قالب کتاب و مقالات علمی به چاپ برساند.
اما چه هزینههایی برای این موفقیتها پرداخته شده است؟ علی با صراحت از چالشهای مالی میگوید: «وقتی میخواستم برای اولینبار پهپاد درست کنم، از وضعیت مالی خوبی برخوردار نبودیم. تمامی پولهایم را جمع کردم و در مقطعی حتی کار کردم تا بتوانم به هدفم برسم.» او با تشکر از حمایتهای خانواده ادامه میدهد: «قطعههای موردنیاز پهپاد بسیار گران هستند. بعدها پدر و مادرم نیز از لحاظ مالی کمک کردند. بدون حمایتهای مالی و روحی خانوادهام، هرگز نمیتوانستیم به این اختراعات دست پیدا کنیم.»
این نابغه جوان مدیریت زمان قابل تحسینی دارد: «در مدت تحصیل، روزانه حداقل یک ساعت و در برخی روزها بیشتر درس میخواندم و روزهای تعطیل را کاملاً به پروژههایم اختصاص میدادم. سعی میکردم وقتی را که دیگران برای فضای مجازی و بازیهای رایانهای میگذرانند، من برای پروژههایم سرمایهگذاری کنم.»
علی با تأکید بر شعار همیشگیاش میگوید: «خواستن توانستن است! تمامی مطالب را خودم مطالعه کردم - از کتابها و مقالات گرفته تا برنامههای آموزشی در یوتیوب. ساعتها آموزش دیدهام، سایتهای خارجی را ترجمه کردهام و از کتابهای عمویم که در کودکی به این حوزه علاقهمند بود، استفاده کردهام.»
او با افتخار از دستاوردهایش میگوید: «با آزمونوخطا و مطالعه مستمر، دانش فنی خود را ارتقا دادم. تاکنون بیش از 30 مدل پهپاد ساختهام. اکنون توانستهام پهپادی کاملاً اصیل به نام «قارتال» طراحی کنم که هیچ نمونه مشابهی در اینترنت ندارد و انشا الله آن را به نام خودم ثبت اختراع خواهم کرد.»
این دانشآموز نخبه در جشنوارههای خوارزمی چندین بار رتبههای برتر استانی کسب کرده و امسال با یاری خدا به مرحله کشوری راهیافته است. او برای آینده برنامههای بلندپروازانهای دارد: «قصد دارم پهپادهایم را ارتقا دهم و کارایی آنها را به سطح ایدهآل برسانم.»
علی با تأمل میگوید: «تمامی اختراعاتم با بودجه شخصی و زحمت خودم انجام شده و هیچ نهاد و ارگانی آنگونه که شایسته است از من حمایت نکرده است. خرید تجهیزات و قطعات بسیار گران است و برای یک دانشآموز، تهیه آنها بسیار سخت است.» او با حسرت میافزاید: «اگر در مرکز کشور بودم، بدون شک پیشرفت بهمراتب بهتری داشتم.»
علی با شور و اشتیاق به جوانان همسنوسال خود پیام میدهد: «تا زمانی که وارد کار نشوید، اتفاقی نخواهد افتاد. نباید ترسید! باید دست به آچار شد و دل به دریا زد. اگر نتیجه حاصل نشد، باز هم ادامه دهید و ناامید نشوید. خواستن توانستن است!»
این نخبه جوان با چشمانی براق از آرزوی بزرگش میگوید: «اگر امکانات نامحدودی در اختیار داشتم، پهپادی میساختم که بلای جان رژیم کودک کش صهیونیستی و آمریکا باشد و آنها را در حیرت فرو برد که یک جوان ایرانی توانسته چنین پهپادی بسازد.» او با افتخار به دستاورد کنونیاش اشاره میکند: «الان هم با همین امکانات اندک، پهپادی ساختهام که 40 دقیقه در هوا پرواز میکند. بالهای آن را طوری طراحی کردهام که میتواند در هوا شناور باشد، از انرژی کمتری استفاده کند و با برد 12 کیلومتری پرواز کند.»
داستان علی صفری، روایتی زنده از این حقیقت انگیزهبخش است که گاهی استعدادهای بزرگ، در دل شهرستانها و در سایه تلاش و پشتکار جوانانی پرورش مییابد که آیندهسازان واقعی این مرز و بوم هستند. این نابغه جوان از مشکینشهر به ما میآموزد که با اراده آهنین و خلاقیت بیپایان، میتوان حتی تا بلندای آسمانها نیز پیش رفت.
7 روز پیش