به گزارش سرویس اجتماعی ساعدنیوز، روایتهایی که از مواجهه مادران و کودکان با سگهای ولگرد نقل میشود، صرفاً حکایت چند حادثه پراکنده یا ترسهای شخصی نیست؛ اینها نشانههای یک بحران شهریِ مزمن و حلنشدهاند. بحرانی که سالهاست میان اختلافنظرهای مدیریتی، تعارفهای زیستمحیطی، کمکاری نهادی و فقدان تصمیم قاطع، رها شده و حالا مستقیماً به جان امنیت روانی و جسمی شهروندان افتاده است.
در این روایتها، عنصر مشترک نه «سگ» بهعنوان یک حیوان، بلکه ناامنیِ تحمیلشده به زندگی روزمره است؛ ناامنیای که باعث تغییر مسیر مادران، حذف پیادهروی، محروم شدن کودکان از بازی، و خانهنشینی ناخواسته خانوادهها شده است. وقتی مادر برای عبور از کوچه یا پارک، مدام مسیر را اسکن میکند، وقتی کودک بهجای بازی، اضطراب را یاد میگیرد، و وقتی فریاد کمک در فضای عمومی بیپاسخ میماند، دیگر با یک مسئله ساده شهری طرف نیستیم، بلکه با فرسایش سرمایه اجتماعی و اعتماد عمومی مواجهایم.
مدیریت شهری سالهاست میان دوگانهای فرساینده گرفتار شده است: از یکسو هشدارهای بهداشتی و امنیتی درباره حمله، بیماری، هاری و تلفات انسانی؛ و از سوی دیگر، شعارهای حمایتی از حیوانات بدون فراهم کردن زیرساخت واقعی. نتیجه این بلاتکلیفی، نه حفظ حقوق حیوانات بوده و نه تأمین امنیت انسانها؛ بلکه آزاد شدن سگهای ولگرد در فضاهای عمومی و محدود شدن شهروندان در خانههایشان است.
نکته مهمتر، عادیسازی این خطر است. واکنشهایی از قبیل «هیچی نیست… یه سگه اومده» در پاسخ به ترس مادران در مواجهه کودکشان با سگهای ولگرد، نشانه جامعهای است که نسبت به هشدارهای مکرر، دچار بیحسی شده است؛ جامعهای که فاجعه را تا زمانی که «برای خودش» رخ ندهد، جدی نمیگیرد. این عادیسازی، خود بخشی از بحران است.
مسئله سگهای ولگرد، تنها موضوعی زیستمحیطی یا احساسی نیست؛ مسئله حکمرانی شهری است. سؤال اصلی اینجاست: اولویت مدیریت شهر با کیست؟ با کودکی که حق دارد در پارک بازی کند، یا با حیوانی که بدون ساماندهی، واکسیناسیون، کنترل جمعیت و محل نگهداری رها شده است؟ نبود پاسخ شفاف به این سؤال، هزینهاش را خانوادهها با ترس، آسیب روانی و گاه جان فرزندانشان میپردازند.
تا زمانی که سیاستی روشن، یکپارچه و مسئولانه برای جمعآوری، کنترل و نگهداری سگهای ولگرد اجرا نشود، هر کوچه میتواند صحنه حادثه بعدی باشد؛ حادثهای که باز هم با تیتر «اگر…» روایت خواهد شد. امنیت عمومی، امری تزئینی یا قابل تعویق نیست. شهر، پیش از هر چیز، باید جای امنی برای ضعیفترین شهروندانش باشد؛ کودکان.
سایر اخبار اجتماعی را اینجا دنبال کنید
