به گزارش سرویس ورزش ساعدنیوز، در حالی که به هفته‌های حساس و سرنوشت‌ساز لیگ برتر نزدیک می‌شویم، انتظار تماشای یک فوتبال جذاب داریم، اما آنچه می‌بینیم چیزی نیست جز فحاشی، درگیری و حاشیه‌های بی‌پایان. نمونه واضحش حرفهای حسین فرکی بعد از بازی فولاد و تراکتور است؛ جایی که گفت: «ما یک ساعت و نیم فیلم سینمایی دیدیم، نه فوتبال!»
واقعیت این است که اگر هیاهو و حاشیه را از فوتبال باشگاهی ایران حذف کنید، چیزی جز زمین خالی و سکوهای پر از فریاد نمی‌ماند. نگاهی به جدول لیگ برتر کافیست؛ تفاضل گل تیم‌ها فریاد می‌زند که این لیگ حتی استاندارد فوتبال محلات را هم ندارد. جایی که فقط اسم حرفهای بودن را یدک می‌کشد اما نه تاکتیک بلد است، نه تکنیک دارد.
در یک لیگ 16 تیمی، 8 تیم تفاضل گل منفی دارند، یک تیم تفاضلش عدد یک است، دو تیم تفاضل صفر دارند و دو تیم دیگر هم با تفاضل گل پنج و چهار درجا می‌زنند. یعنی به غیر از سه تیم اول جدول (که خودشان هم با استاندارد واقعی خیلی فاصله دارند)، بقیه تیم‌ها در دفاع و حمله وضعیت فاجعه‌باری دارند؛ نه بلدند گل بزنند، نه بلدند گل نخورند.
بله، ممکن است بگویید این آمار در لیگ‌های دیگر هم دیده می‌شود؛ اما کافیست فقط پنج دقیقه فوتبال اروپا را با لیگ ایران مقایسه کنید تا بفهمید اینجا بدون فحاشی و حاشیه، چیزی برای عرضه باقی نمی‌ماند.
و یک آمار طلایی: تماشاگر ایرانی باید حدود 48 دقیقه صبر کند تا شاید یک گل ببیند! در 216 بازی لیگ، فقط 411 گل زده شده؛ افتخاری که در لیگ‌های معتبر دنیا اگر رخ دهد، رسماً زنگ خطر برای تعطیلی لیگ به صدا درمی‌آید.
اما نگران نباشید! در این 48 دقیقه‌ی بی‌گل، می‌توانید فحش‌های چهارزبانه، درگیری‌های گلادیاتوری، حرکات عجیب و صحنه‌های غیراخلاقی را روی سکوها و حتی داخل زمین تماشا کنید. به قول حسین فرکی، شما در ورزشگاه‌های ایران، به جای فوتبال، فیلم سینمایی مخصوص بزرگسالان می‌بینید! البته لطفاً بچه‌ها را همراه نبرید.
این است واقعیت تلخ فوتبال باشگاهی ایران؛ فوتبالی که تا بخواهید در بی‌اخلاقی رکورد زده، اما در زمین بازی چیزی برای عرضه ندارد. قضاوت با شما؛ اگر حاشیه را از این فوتبال بردارند، چیزی از آن باقی می‌ماند؟
برای دنبال کردن اخبار ورزشی و حواشی زندگی ورزشکاران کلیک کنید
