به گزارش سرویس دانشگاه پایگاه خبری ساعدنیوز، تا به حال به عمق این آیه فکر کردهاید؟ اللّهُ نُورُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ (خداوند، نور آسمانها و زمین است).
این جمله چقدر میتواند التیامبخش باشد؟ در زندگی هر یک از ما لحظاتی هست که از درد ناامیدی، درد نرسیدن به خواستهها، درد قضاوت شدن توسط دیگران، یا درد نادیده گرفته شدن لبریز میشویم. ما این دردهای عمیق و سخت را تجربه میکنیم و گاهی در تاریکی آنها غرق میشویم.
اما یک حقیقت بنیادین وجود دارد که میتواند تمام این تاریکیها را روشن کند:
خداوند صرفاً خالق امید نبوده که آن را در گوشهای از دنیا قرار داده باشد. خداوند، خودش، عین نور امید است.
اگر امید یک "چیز" خلق شده بود، ممکن بود از بین برود یا کم شود. اما وقتی خودِ ذات الهی، نور امید است، چگونه ممکن است آن منبع خشک شود؟
هر چقدر ایمان ما به این خدا (که خود، امید است) بیشتر باشد، نور امید در قلب و زندگی ما درخشانتر خواهد بود.
دردهای ما ناشی از غرق شدن در تاریکیهای ساخت دست بشر و ذهن خودمان است. تنها راه رهایی، بازگشت به منبع اصلی است. چشمانتان را باز کنید؛ دردهای شما مخلوق او نیستند. او فقط نور است.
بیایید تصمیم بگیریم که امروز، با افزایش ایمانمان، امید بیشتری را به زندگی خود فرا بخوانیم و بگذاریم نور الهی، زخمهای دیده و ندیده ما را شفا دهد.
شما چقدر به این حقیقت که "خدا خود امید است" ایمان دارید؟ اگه به این موضوع معتقد هستین در قسمت دیدگاهها کامنت کنین: «الله نور»
برای مشاهده اخبار مرتبط با دانشگاه اینجا کلیک کنید
2 هفته پیش
2 هفته پیش
2 هفته پیش