به گزارش سرویس دانشگاه پایگاه خبری ساعدنیوز، شعر «روباه و زاغ» یکی از خاطرهانگیزترین قطعات آموزشی دهه 60 در کتابهای فارسی دبستان بود؛ شعری ساده، آهنگین و پرمفهوم که با زبان کودکانه، مفاهیم اخلاقی عمیقی را منتقل میکرد. داستان زاغی که با فریب روباه، پنیر از دستش میافتد، نهتنها در ذهن دانشآموزان آن دوران حک شد، بلکه به نمادی از هشدار نسبت به چاپلوسی و غرور تبدیل شد. این شعر با وزن روان و تصویرسازیهای زنده، بهگونهای طراحی شده بود که هم آموزش بدهد و هم در حافظه بماند. بسیاری از کودکان آن نسل، هنوز هم با شنیدن واژه «روباه» یا «زاغ»، ناخودآگاه به یاد آن شعر و فضای کلاسهای ابتدایی میافتند؛ فضایی آمیخته با بوی کتابهای نو، صدای معلم و تختهسیاه.
داستان روباه و زاغ از یکی از افسانههای قدیمی جهان برگرفته شده و در دسته ادبیات تعلیمی میگنجد. محتوای این شعر قصد دارد به مخاطب بیاموزد که خودپسند نباشد و از چاپلوسی و تعریف دروغین دیگران تحت تأثیر قرار نگیرد، زیرا با گوش دادن به حرف آنها ممکن است داراییهای گرانبهای خود را از دست بدهد.
این حکایت در کتب بسیاری همچون افسانههای ازوپ (600 پیش از میلاد)، کلیله و دمنه (سالهای 100 تا 500 پیش از میلاد)، کتاب حکایات ژان دو لافونتن شاعر فرانسوی (1668 میلادی) و… قرار دارد.
تصویرسازی «درس روباه و زاغ» در کتاب فارسی یعنی کلاغی که قطعهای پنیر به دهان گرفته و بالای درختی نشسته است و روباهی که پای درخت در حال صحبت با اوست، اثر پرویز کلانتری است.
برای مشاهده اخبار مرتبط با دانشگاه اینجا کلیک کنید
