به گزارش سرویس دانشگاه پایگاه خبری ساعدنیوز، اجرای تصنیف «عاشقکُش» توسط استاد محمدرضا شجریان از آن لحظاتی است که در حافظه جمعی ایرانیان حک شده است. شجریان با تسلط کمنظیر بر ردیف و ظرافتهای آوازی، غزل سعدی را از سطح یک متن کلاسیک فراتر میبرد و آن را به تجربهای عاطفی و زنده تبدیل میکند.
در این اجرا، هر تحریر همچون تپش قلب عاشقی است که میان شوق و رنج در نوسان است. شجریان نهتنها شعر را میخواند، بلکه آن را زندگی میکند؛ گویی سعدی در لحظه سرایش، صدای او را پیشبینی کرده بود.
همراهی موسیقی دستگاهی، فضای اجرا را به بستری برای روایت یک عشق زخمی تبدیل میکند؛ عشقی که در کلام سعدی «کُشنده» است و در صدای شجریان «جانبخش». همین پیوند میان شعر و صداست که این اثر را به یکی از جاودانهترین اجراهای موسیقی ایرانی بدل کرده است.
این تصنیف، یادآور دورهای است که موسیقی سنتی ایران نهفقط هنر، بلکه زبان احساسات یک ملت بود؛ زبانی که شجریان استادانه آن را به گوش نسلهای مختلف رساند و همچنان طنینش در دلها جاری است.
برای مشاهده اخبار مرتبط با دانشگاه اینجا کلیک کنید
