به گزارش سرویس تاریخ و فرهنگ پایگاه خبری ساعدنیوز، در خشکترین پهنههای ایران، رازی آبی نهفته است که حیات این سرزمین را برای بیش از 2500 سال تضمین کرده است. قنات قصبه گناباد، که به "کاریز کیخسرو" نیز شهرت دارد، گواهی بر هوش سرشار و اراده پولادین نیاکان ماست. این سازه بینظیر که در دوره هخامنشیان بنا شده، نشاندهنده سیستمی است که در آن بدون دسترسی به ابزارهای مدرن، دقیقترین محاسبات برای انتقال آب انجام شده است.
تصور کنید تونلهایی به عمق 300 متر زیر زمین، با دستهای خالی کنده شده باشند؛ جایی که حتی امروز هم بسیاری جرات پایین رفتن از آن را ندارند. "مادرچاه" این قنات با عمقی خیرهکننده و کانالهایی که مجموع طول آنها به بیش از 33 کیلومتر میرسد، قصبه را به عمیقترین قنات جهان تبدیل کرده است. هر متر از این راهروهای تاریک با شعلههای مشعل و عرق جبین کارگرانی ساخته شده که نامشان در تاریخ نمانده اما اثرشان جاودانه شده است.
عظمت این قنات به قدری است که ناصرخسرو، جهانگرد نامی، در سفرنامه خود با شگفتی از آن یاد کرده است. امروزه این اثر نه تنها یک افتخار ملی، بلکه یک گنجینه جهانی است که در فهرست میراث یونسکو به ثبت رسیده است. قنات قصبه نماد پیروزی انسان بر قهر طبیعت و استفاده هوشمندانه از منابع زیرزمینی در یکی از سختترین اقلیمهای جهان است.
شگفتانگیزترین نکته درباره قنات قصبه این است که پس از گذشت 25 قرن، این رگهای حیاتی همچنان زنده هستند و آب را در کالبد گناباد جاری میکنند. قدم زدن در این تونلها، به معنای گام برداشتن روی ردپای مهندسان هخامنشی است. این یادگار فراموشنشدنی، آمیزهای از هنر، صبر و دانشی است که به ما یادآوری میکند ایرانیان همواره راهی برای آبادانی سرزمین خود، حتی در دل کویر، یافتهاند.
برای مشاهده مطالب مرتبط با تاریخ و فرهنگ اینجا کلیک کنید
