به گزارش سرویس تاریخ و فرهنگ پایگاه خبری ساعدنیوز، در تاریخ پرفراز و نشیب ایران، دوره قاجار همواره با داستانهای عجیب و غریب دربار شناخته میشود، اما شاید هیچکدام به اندازه حکایت «ببریخان»، گربه سوگلی ناصرالدینشاه، حیرتانگیز نباشد. در حالی که مردم عادی در کوچهپسکوچههای تهران با قحطی و فقر دست و پنجه نرم میکردند، در حرمسرای شاهی، گربهای زندگی میکرد که نفوذش از بسیاری از وزرا و درباریان بیشتر بود. ببریخان تنها یک حیوان خانگی نبود، بلکه نمادی از تجملات افراطی و جدایی دربار از واقعیتهای جامعه آن زمان محسوب میشد.
داستان محبوبیت ببریخان از یک اتفاق تصادفی آغاز شد. روایت شده است که ناصرالدینشاه در بستر بیماری بود و امیدی به بهبودش نداشتند؛ در این میان، ببریخان که هنوز یک گربه معمولی بود، بچهاش را به دور تخت شاه میگرداند و شاه به طور ناگهانی بهبود مییابد. ناصرالدینشاه این اتفاق را به فال نیک گرفت و معتقد بود که این گربه بلاگردان او شده و شفایش را از او گرفته است. از آن پس، ببریخان به جایگاهی دست یافت که هیچ گربه دیگری در تاریخ ایران تجربه نکرده بود.
خدمات رفاهی برای این گربه فراتر از تصور بود. ببریخان آشپز مخصوص داشت که چندین نوع غذا برایش طبخ میکرد و پیش از سرو، غذاها توسط پیشمرگها تست میشد تا مبادا مسموم باشد. او همچنین دارای پرستار، تشک ابریشمی و گردنبندی از جواهرات قیمتی بود. جالبتر اینکه ببریخان به یک واسطه سیاسی تبدیل شده بود؛ درباریان و کسانی که خواسته یا تظلمی داشتند، نامههای خود را به گردن این گربه میآویختند تا زمانی که گربه نزد شاه میرود، ناصرالدینشاه نامه را باز کرده و خواسته آنها را اجابت کند.
سرنوشت ببریخان نیز مانند زندگیاش با حسادت و حاشیه همراه بود. نفوذ و توجه بیش از حد شاه به این گربه باعث شد تا حسادت زنان حرمسرا برانگیخته شود. در نهایت، ببریخان به طرز مرموزی ناپدید یا دزدیده شد که برخی آن را توطئه اهالی حرم میدانند. اگرچه ناصرالدینشاه پس از مرگ او مراسم خاکسپاری رسمی برگزار نکرد، اما تا پایان عمر با حسرت و اندوه از گربهای یاد میکرد که روزگاری قدرتمندترین پت تاریخ ایران بود.
برای مشاهده مطالب مرتبط با تاریخ و فرهنگ اینجا کلیک کنید
