۵ نشانه که می‌گویند شما به تنهایی نیاز دارید

غروبی کاملا معمولی است: شام روی گاز است، همسرم در آشپزخانه مشغول کار است، بچه در اتاقش بازی می کند. من هم روی کاناپه سرگرم کتابخوانی هستم یا در اتاق خواب لباس ها را تا می کنم که همسرم سر می رسد و سؤالی می پرسد، یا بچه به هنگام بازی سروصدا راه می اندازد.

در موقعیت هایی مثل این بدون اینکه دست خودم باشد با خودم می گویم: «اَه، دوباره شروع شد.» و احساس می کنم که آدرنالین خونم بیشتر و بیشتر می شود.

این فریاد ناگهانی درونی به من نشان می دهد که طاقتم طاق شده است و موعد آن رسیده است که زمانی را به «خودم»، در تنهایی اختصاص دهم.

در مقام زن، مادر و همسری که در این جامعه زندگی می کند، کاملا طبیعی است که به آسانی درگیر انجام بی وقفه ٔ کارهایی برای دیگران شویم. بااین حال بسیار ضرروری است که از خودمان نیز غافل نشویم. و این غافل نشدن از خود گاهی به این معناست که از همه چیز دور شویم و زمانی را در خلوت خودمان سپری کنیم.

با این تنهایی شانس تجدید قوای موردنیاز برای ادامه دادن مسیر را در اختیار خودمان می گذاریم. اگر از آن غافل شویم ممکن است احساساتی مثل خستگی مفرط به سراغ مان بیاید و همچنین از لحاظ روحی و جسمی کم بیاوریم.

اما چطور بفهمیم که چه زمانی به این تنهایی نیاز داریم؟ خوشبختانه من موفق شدم به هشدارهایی که بدن و ذهنم در چنین مواقعی به من می دهند، پی ببرم: یعنی زمانی که بیش از تحملم در حال تلاش کردن هستم و باید دست نگه دارم و کمی به خودم بپردازم. درادامه جزئیات بیشتری درمورد این نشانه ها خواهم گفت، شاید برای شما هم آشنا باشند و بتوانید از تجربه های من استفاده کنید.

۱. وقتی دیگر چیزی جذابیت قبل را ندارد

یکی از اولین نشانه هایی که برایم حاکی از نیاز به تنهایی است، زمانی است که دیگر چیزی به نظرم لذت بخش نمی آید. در این مواقع ممکن است با خودم کلنجار بروم و کسل شوم، یا پروژه های خلاقانه ای را که همیشه برای انجام شان اشتیاق دارم، عقب بیندازم.

انگار که تمام انرژیم تحلیل رفته باشد و برای کار خلاقانه به تجدید قوا نیاز پیدا کرده باشم.

وقتی چنین احساسی پیدا می کنم، متوجه می شوم که به تنهایی نیاز دارم. شاید این تنهایی به سادگی سر زدن به کتابخانه و ساعتی گشتن در میان کتاب ها یا نوشیدن فنجانی چای در خلوت یا حتی نگاه کردن به کارهای هنری دیگران باشد.

می توانم با قاطعیت بگویم که کمی خلوت گزینی، در کنار پیدا کردن چیز جدیدی که برایم الهام بخش باشد، قوهٔ خلاقیت من را دوباره به کار می اندازد.

۲. هوس خوردن تمام خوراکی های خانه

طی سال ها با شناخت بهتر خودم فهمیدم که گاهی گرفتار خوردن هیجانی می شوم. به همین خاطر وقتی ولعِ خوردن همهٔ تنقلات موجود در خانه به سراغم می آید، می فهمم که باید کمی راجع به خودم فکر کنم و ببینم در دل و ذهنم چه می گذرد.

خیلی وقت ها، فکر خوردن چیپس و شکلات ها به این دلیل به سراغم می آید که می خواهم با چشیدن طعم آنها راه فراری پیدا کنم.

گاهی اوقات می دانم که به خاطر اضطراب این میل را پیدا کرده ام: پس دوش آب گرم می گیرم، کتاب می خوانم و تنقلاتم را هم می خورم. در مواقع دیگر، از خودم می پرسم نیاز واقعی من چیست؟ تنقلات است؟ می فهمم که این طور نیست و به جای آن، باید لیوان آبی بردارم، به حیاط خلوت بروم و کمی در سکوت و آرامش باشم.

من از تمایلم به خوردن هیجانی آگاه شده ام و در این مواقع، با خودم رودررو می شوم. در این صورت می توانم بفهمم که آیا واقعا به خوردن تنقلات و غذا نیاز دارم یا اینکه میل من ریشه در اضطراب دارد و باید به خودم استراحت بدهم.

۳. از کوره دررفتن سر مسائل کوچک

معمولا این قدرت را دارم که چندین مسئولیت هم زمان را بپذیرم و تمام آنها را با آرامش به سرانجام برسانم؛ بااین وجود، گاهی با ساده ترین و بی اهمیت ترین اتفاق ها به کلی از کوره در می روم.

برای مثال، درست وسط تهیهٔ شام متوجه می شوم که یکی از مواد موردنیازم را نخریده ام، بنابراین همین طور که سعی میکنم جایگزینی برای آن پیدا کنم از نظر احساسی دچار درماندگی می شوم. یا مثلا ممکن است بعد از بیرون آمدن از فروشگاه متوجه بشوم که شامپو نخریده ام: همین کافی است تا به گریه بیفتم.

هر وقت احساس کنم این چیزهای کوچک اعصابم را بهم می ریزند، می فهمم که زیر بار مشغله ها کم آورده ام و وقت آن رسیده است که با خودم کمی خلوت کنم. در چنین موقعیت هایی به خوبی می دانم که باید سراغ تمرین های خود مراقبتی بروم. این تمرین ها شامل موارد زیر هستند:

واقعیتِ شرایط را به خاطر بیاورم. آیا این موقعیت دنیا را به آخر رسانده است؟

راجع به برطرف شدن یا نشدن نیازهای اساسی و اولیه ام فکر کنم. آیا گرسنه ام؟ آیا به نوشیدن آب نیاز دارم؟ آیا با چند دقیقه دراز کشیدن حالم بهتر می شود؟

از دیگران کمک بگیرم. مثلا شاید از همسرم بخواهم حالا که بیرون است، برایم شامپو بخرد.

با همین کارهای ساده کمی از فشار موجود کم می شود و برای رسیدن به آرامش خاطر و تجدید انرژی فرصت پیدا می کنم.

۴. بدخلقی با عزیزان

من شدیدا به خونسردی ام افتخار می کنم. بنابراین وقتی سروصدای فرزندم مثل مته ای روی اعصابم می رود، یا وقتی سؤال پرسیدن همسرم کلافه ام می کند، می فهمم که یک جای کار می لنگد.

هنگامی که با عزیزانم بداخلاق و سختگیر می شوم، خودم را در موقعیتی قرار می دهم که من و خانواده ام به آن «وقفهٔ خودخواسته» می گوییم. این موقعیت مختصِ زمانی است که یکی از ما متوجه می شود دیگر ظرفیتش تکمیل شده است و به چند دقیقه تنهایی نیاز دارد.

وقتی قرار است از این موقعیت استفاده کنم، اغلب به اتاق خواب می روم، چند نفس عمیق می کشم و از تکنیک های برقراری ارتباط با زمان حال، مثل لمس سنگی یا بوییدن عطر استفاده می کنم. شاید با موبایلم بازی کنم یا دستی به سر گربه مان بکشم.

درحین انجام این کارها به این هم فکر می کنم که در آن لحظه، به چه چیزی احتیاج دارم؟

وقتی دوباره توان تعامل با دیگران را پیدا می کنم، از اتاق بیرون می زنم و به خاطر بدخلقی هایم عذرخواهی می کنم. با همسر یا بچه ام صحبت می کنم و به آنها می گویم چرا این رفتار از من سر زد. اگر هم به چیزی احتیاج داشته باشم و احساس کنم ضروری است، به آنها خواهم گفت.

۵. قایم شدن در اتاق خواب، دست شویی یا کمد لباس ها

تا حالا چند بار برایم پیش آمده است که دزدکی با موبایلم به دست شویی رفته ام. نه به خاطر اینکه بخواهم از آن استفاده کنم، بلکه به این خاطر که به چند لحظه سکوت و آرامش نیاز داشتم. وقتی این اتفاق می افتد، می فهمم که واقعا نیاز دارم برای مدتی تنها باشم؛ نه اینکه فقط پنج دقیقه در دست شویی بمانم.

وقتی چنین حالی پیدا می کنم، یا دلم می خواهد برای مدتی خودم را در اتاق خواب حبس کنم، می دانم که واقعا زمان آن رسیده است که کاری کنم و برای مدتی تنها باشم. در چنین مواقعی سعی می کنم در تقویمم زمانی خالی برای ناهاری تک نفره پیدا کنم؛ یا با همسرم درمورد مناسب ترین زمان برای خلوت گزینی ام مشورت می کنم و از او می خوام در برنامه ریزی این روز یاری ام کند. هنگامی که بعد از این خلوت گزینی یک روزه با خودم به خانه برمی گردم احساس می کنم دوباره نیرو گرفته ام و سرحال شده ام. با این روحیهٔ تجدیدشده همسرم حضورم را بیشتر احساس می کند و با عشق بیشتری برای بچه ام مادری می کنم.

جمع بندی

همهٔ این نشانه ها برای من حاکی از آن هستند که آن طور که باید به خودم توجه نکرده ام و خود را فراموش کرده ام. وقتی متوجه احساسات این چنینی می شوم، می توانم بی تعارف با خودم رودررو شوم و به دنبال راه چاره ای باشم.

از کارهایی مثل گرفتن دوش آب گرم، خواندن کتاب و قدم زدن با دوستان گرفته تا دور شدن چندروزه از خانه و خانواده، همهٔ اینها به من کمک می کنند تا جسم و روحم تازه شوند و با انرژی بیشتری در کنار عزیزانم به ادامهٔ مسیر فکر کنم.

ممکن است که نشانه های شما متفاوت از من باشند، اما حالا که با تجربه های من آشنا شدید، وقت آن است که به خودتان فکر کنید، نشانه های نیازتان به تنهایی را پیدا کنید و ببینید بهترین راه برای برطرف کردن این نیاز چیست. به این شکل می توانید توجهی را که شایستهٔ آن هستید به خودتان داشته باشید.