به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از فرارو، همزمان با حرکت تانک های ارتش روسیه در خاک اوکراین بحران ایجاد شده در آن کشور توسط «ولادیمیر پوتین» در سراسر جهان طنین انداز می شود و ممکن است مشابه آن تکرار شود این بار احتمالا در خطرناک ترین شکل آن در تنگه تایوان رخ خواهد داد.
تلاش پکن برای اعمال کنترل بر تایوان به تازگی محتمل تر شده است. این لزوما به این دلیل نیست که ارتباط مستقیمی بین حمله پوتین به اوکراین و تهدید پکن برای حمله به تایوان وجود دارد بلکه به این دلیل است که جنگ برای اوکراین تاسف بارترین نشانه ای است که حاکی از مسیر تازه ای در ژئوپولیتیک جهانی است: خودکامگان در حال حمله هستند.
پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۹۱ میلادی، به نظر می رسید که مبارزه طولانی آمریکا علیه تهدیدات متوجه از سوی استبداد جهانی به پایان رسیده و امریکا در این نبرد برنده شده است. تقریبا در همه نقاط جهان دیکتاتورها در حال فرار بودند اندونزی، میانمار، برزیل، کره جنوبی، فیلیپین، شیلی و حتی در روسیه. این تصور وجود داشت که جهانی شدن فرایندی جادویی است و باعث ترویج و گسترش آرمان های سیاسی و اقتصادی لیبرال و باور به لزوم رفاه خواهد شد و به تقابل میان قدرت های بزرگ پایان خواهد داد.
در این چارچوب، استدلال حزب کمونیست چین در پکن تثبیت شده قلمداد شده بود، اما به نظر می رسید که کادرهای آن در نظم جهانی شریک هستند و راضی به ثروتمند شدن باشکوه و غوطه ور شدن در شبکه های تجاری و نهادهای بین المللی ایجاد شده توسط قدرت های دموکراتیک خواهند بود. با این وجود، جنگ پوتین علیه اوکراین نشان می دهد که این طرز تفکر تا چه اندازه اشتباه بوده است.
آن چه ایالات متحده و متحدان اش در دهه ۱۹۹۰ میلادی به دست آورند پیروزی نهایی بر اقتدارگرایی نبود بلکه تنها یک مهلت و فرجه صرف بود. برای سالیان متمادی اجماع لیبرال دموکراتیک تحت رهبری آمریکا در حال فروپاشی بوده است: دموکراسی غیرلیبرال «ویکتور اوربان» در مجارستان، کاهش آزادی ها در ترکیه توسط «رجب طیب اردوغان» یا حمله «نارندرا مودی» به سنت های سکولار هند را در نظر بگیرید. در میانمار، ژنرال ها کنترل قدرت را بازپس گرفته اند.
«بولسونارو» از لفاظی های ضد دموکراتیک در برزیل حمایت می کند. «دوترته» با افتخار جنگ خشونت آمیز و غیرقانونی علیه مواد مخدر را در فیلیپین راه اندازی کرده است. با این وجود، تهاجم پوتین مرحله جدیدی را نشان می دهد و پیام آور آغاز دوره ای تازه است: دوره ای از تهاجم اقتدارگرایی.
با این وجود، هیچ کشوری به اندازه چین تهدیدی جدی برای نظم جهانی لیبرال نیست. روسیه از بسیاری جهات یک قدرت رو به زوال است و فاقد پویایی اقتصادی برای حفظ ضربات سیاسی ای است که بر حریف وارد می کند. داستان در مورد چین متفاوت است.
چین قدرتی با توان اقتصادی، دیپلماتیک و نظامی فزاینده است. احساسات ملی گرایانه «شی جین پینگ» رئیس جمهور چین، تعهد به احیای قدرت آن کشور و رویکرد تهاجمی تر در مقایسه با پیشینیان اش در مورد مناقشات ارضی و دریایی، روابط با ایالات متحده و متحدانش و هم چنین نظام بین الملل از مدت ها بیش در حال تقویت بوده است.
تایوان در مرکز این خط مقدم باریک قرار دارد. همان طور که پوتین نمی تواند حاکمیت مستقل اوکراین را تحمل کند حزب کمونیست چین نیز هرگز جدایی تایوان را که پکن آن را بخشی از سرزمین اصلی چین می داند و بر این باور است که توسط یک دولت غیرقانونی (و اتفاقا دموکراتیک) اشغال شده را نمی پذیرد.
اعمال کنترل بر تایوان یا همانطور که حزب کمونیست ترجیح می دهد آن را «اتحاد مجدد» بنامد هدف اصلی سیاست خارجی چین است. در نظم جهانی ای که در آن دولت های اقتدارگرا قاطع تر هستند و متحدان دموکراتیک در عقب تر حرکت می کنند احتمال جنگ بر سر تایوان افزایش می یابد. شی پیش از این با فرستادن جنگنده های خود با هدف مرعوب کردن دولت تایوان اقدام کرده است. همزمان چین جنبش دموکراسی خواهانه در هنگ کنگ را سرکوب کرده است. هرگونه امیدی به حفظ آزادی فعلی تایوان در صورت ادغام با کمونیست ها تضعیف می شود.
این بدان معنا نیست که حمله چین به تایوان قریب الوقوع است. نمی توان با قطعیت پیش بینی کرد که شی ممکن است در مورد تایوان پس از جنگ پوتین در اوکراین فکر کند. با این وجود، برخلاف پوتین در مورد اوکراین، «شی جین پینگ» در تنگه ای که تایوان را از سرزمین اصلی چین جدا می کند نیروی مهاجم مستقر نساخته است. شی دارای ویژگی های بد بسیاری است، اما حماقت یکی از آن ویژگی ها نیست! از نظر او صعود چین اجتناب ناپذیر است. زمان به نفع شی است و او نیازی به پیروی از نسخه پوتین و قرار گرفتن در مسیر جنگ ندارد.
با این وجود، تهاجم نظامی پوتین نشانه ای از آن رویدادی است که ممکن است رخ دهد. قدرت های اقتدارگرا بر این باور هستند که زمان عقب راندن ایالات متحده و تغییر شکل جهان فرا رسیده است. البته چه کسی می تواند بگوید که آنان اشتباه می کنند: اصلا مشخص نیست که آیا متحدان دموکراتیک اراده، منابع یا اتحاد برای نبرد دیگری با خودکامگی را دارند یا خیر. بحران اوکراین نشان داد که چگونه ایالات متحده و متحدان اش در اروپا برای اهداف مشترک تلاش می کنند در حالی که در انجام اقدام کافی برای کسب نتایج کوتاهی می کنند.
حمله به اوکراین باعث جنگ جهانی سوم می شود؟رهبران اروپا می خواهند مسیر خود را ترسیم کنند با این وجود، «استقلال استراتژیک» که آن را تبلیغ می کنند بیش تر و بیش تر شبیه «بلاتکلیفی استراتژیک» است. برای اروپایی ها دستاوردهای اقتصادی و سیاسی کوتاه مدت بر منافع استراتژیک بلند مدت اولویت دارد. در همین حال، در واشنگتن اختلافات سیاسی شدید تردیدهای جدی را در مورد تداوم عزم آمریکا ایجاد می کند. مردم امریکا از جنگیدن در نبردهای جهان خسته شده اند.
اگر این روندها ادامه پیدا کند روز حمله چین به تایوان نزدیک تر خواهد بود. رهبران چین افول آمریکا را به اندازه ظهور خود اجتناب ناپذیر قلمداد می کنند. بحران اوکراین ممکن است باعث شود این باور چینی ها تقویت شود. در نتیجه، این احتمال وجود دارد که روزی چینی ها محاسبه کنند (یا بدتر از آن اشتباه محاسبه کنند) که ایالات متحده و شرکای آن برای یکدیگر، آرمان ها یا نظم جهانی شکل گرفته در نتیجه تلاش های خود حاضر به جنگیدن نیستند.
با این وجود، هیچ چیز اجتناب ناپذیر نیست. منتقدان واشنگتن گلایه خواهند کرد که شکست در جلوگیری از تهاجم پوتین نشانه ضعف خزنده آمریکاست. با این وجود، واقعیت آن است که ایالات متحده هرگز قادر مطلق نبوده و نخواهد بود. واقعیت این است که بازی اوکراین تمام نشده است. اکنون جهان (به ویژه شخص شی جین پینگ) نظاره گر خواهند بود تا ببینند ایالات متحده و متحدان اش تا چه اندازه درد و هزینه را بر روسیه تحمیل خواهند کرد.
ایالات متحده قدرت خود را نه تنها با ناوهای هواپیمابر، بلکه با فناوری، دلار و استعداد خود برای سازماندهی اقدامات جمعی نشان داده است. حمله پوتین به اوکراین آزمونی برای مشخص شدن میزان موثر بودن این ابزارها خواهد بود.
چین و روسیه مطمئنا فشار را حفظ خواهند کرد. آنان بحران های تازه ای را برای تحت فشار قرار دادن ایالات متحده و شرکای آن ایجاد خواهند کرد به این امید که شاید بتوان اتحادها را در هم شکست و برتری آمریکا را از بین برد.
دنیای مدرن، با پیوند منافع اقتصادی و امنیتی به قدری پیچیده است که نمی توان آن را به عنوان یک رقابت ساده بین دموکراسی و استبداد قلمداد کرد. با این وجود، می توان آن را بین آن دسته از دولت هایی که از تداوم نظم جهانی فعلی سود می برند و کشورهایی که از براندازی آن سود می برند تقسیم کرد. تهاجم اوکراین می تواند تنها یک مرحله از کارزار برای نابودی این نظم باشد. مورد بعدی ممکن است چین را درگیر کند.
