به گزارش سایت خبری ساعد نیوز،کیسهٔ هوا یک وسیلهٔ ایمنی مدرن در برخی از خودروهاست که در زمان تصادف خودرو پر از باد شده و به شکل بالش بین سرنشین و بدنه خودرو در نقش حفاظی نرم قرار می گیرد. برخی از پژوهش ها نشان می دهد که اگر کمربند ایمنی بسته شود کیسهٔ هوا تا ۸ درصد امکان مرگ سرنشین را می کاهد. کیسه های هوا هر ساله در حال ارتقا کارایی می باشد. امروزه کیسه های هوا بعد از برخورد خودرو با موانع سخت در کسری از ثانیه باد شده و بین سر و بدن سرنشینان با اجزاء داخل خودرو حائل می شود. در این میان کمربند ایمنی با ایجاد شتاب منفی روی بدن مسافرین، باعث کاهش یافتن ضربه وارده می شود.
اختراع ایربگ، یا همان کیسهٔ هوا برای اولین بار در سال 1951 ثبت گردید و دو سال بعد، توسط مهندسین Walter Linderer از آلمان و John Hetrick از آمریکا منتشر شد. اولین ایربگ نیز در سال 1970 به جهت بالا بردن سطح ایمنی سرنشینان بر روی خودروها نصب گردید. امروزه سطح ایربگ به حدی بالا رفته است که یک خودروی ایمن از نظر ایربگ باید برای سرنشینان جلو، زانوی راننده، جانبی، سقف و حتی کیسه هوای خارجی برای حفاظت از عابران نیز تدارک دیده شده باشد.
در صورت تصادف از جلو، خودرو با کاهش سرعت یا توقف سرعت شدید مواجه می شود، بدن سرنشینان نیز در جهت حرکت خودرو با شتاب زیاد پرتاب می شود، عقب نگه داشتن اولیه بدن از نیم تنه بالا به عهدهٔ سیستم های ایمنی اولیه مانند کمربند ایمنی پیش کِشنده است، اما دیگر قسمت های بدن، از جمله سر، دست ها و پاها هنوز هم با شدت، رو به جلو حرکت می کنند، عملکرد کیسه هوا به طوری است که در زمان تشخیص تصادف، با توزیع سریع فشار هوا در کیسه ای فشرده شده، منبسط می شود و جلوی برخورد بدن انسان با قطعات سخت کابین، مانند داشبورد و فرمان را می گیرد و تا حد زیادی میزان خطر صدمه را کاهش می دهد.
در سیستم یک ایربگ پنج بخش اصلی وجود دارد: شتاب سنج، مدار، یک المان گرم کننده، بخش انفجار و در آخر خود کیسه.
شتاب سنج چگونگی تغییر در سرعت خودرو را پیگیری می کند. زمانی که خودرو با خودرویی دیگر- یا دیوار و یا باجه تلفن یا هر چیز دیگری – اصابت کند، شتاب سنج مدار را به راه می اندازد. سپس مدار یک جریان الکتریکی به المان گرم کننده می فرستد. این المان از همان نوعی است که حتی در توستر ها هم به کار رفته است، با این تفاوت که بسیار سریع تر داغ می شود.
گرم شدن المان باعث ایجاد احتراق می شود و قرص های جامد سدیم آزید (NaN۳) منفجر می شوند. حاصل این انفجار حجم بالایی از گاز نیتروژن می باشد که کیسه خالی هوای جاسازی شده در ستون فرمان یا داشبورد و یا هر جای دیگر ماشین را با سرعت پر می کند. تمامی این اتفاقات در مدت ۲۰ تا ۳۰ میلی ثانیه رخ می دهد.
بخش های یک ایربگ
علم مکانیک به کار رفته در ایربگ بسیار ساده می باشد. سطح کیسه دارای منافذ ریزی می باشد که از طریق آن ها کیسه با همان سرعتی که پرشده، خالی می شود. هدف این است که در زمان اصابت سر راننده با ایربگ، کیسه در حال خالی شدن باشد تا بتواند تأثیر ضربه را جذب کند. در غیر این صورت اگر سر راننده با کیسه پرشده اصابت کند به عقب برمی گردد و گردن شخص می شکند.
گاهی یک پودر سفیدرنگ از کیسه خارج می شود که این پودر، آرد زرت و یا پودر تالک است که برای حفظ انعطاف پذیری و کشش کیسه می باشد. (درست مثل یک باند لاستیکی که با گذشت زمان خشک شده و ترک می خورد، برای کیسه های هوا هم همین اتفاق می تواند رخ دهد.) امروزه سطح ایربگ ها با یک لایه از سیلیکون پوشیده شده که دیگر نیاز کیسه های هوا به وجود پودر تالک و آرد ذرت را از بین برده است.
