به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، تکنیک های کلی پزشکان بر این پایه بنا شده ” تا جایی که امکان دارد به بدن بیمار صدمه ای وارد نشود”، ولی با مطالعه بر روی روش های درمانی که در طول تاریخ رواج داشته به نتیجه ای می رسیم که این سخن چندان هم رعایت نمی شده است.
با اینکه پزشکان باستان از نظر علم طب و شناخت بیماری ها در درجه ی بالایی نسبت به سایر علوم قرار داشتند، ولی در مواردی به متد هایی بر پایه ی خرافات و گمراهی متوسل می شدند که نه تنها سلامتی را برای فرد بیمار به همراه نداشت بلکه در بعضی موارد باعث تسریع در فوت شخص هم می شد.
مته کاری
در بین طبیب های قدیمی ترعمل های جراحی به روش بسیار دردناکی صورت می گرفت. در ۷۰۰۰ سال گذشته کلا انسان ها رابطه ی خوبی با تراشکاری و مته کاری داشتند و برای علم پزشکی هم از آن برای سوراخ کردن جمجمه ی فرد بیمار و خارج کردن بیماری استفاده می کردند. پژوهشگران به طور دقیقی نمی توانند دلیلی برای این عمل آن ها بیان کنند، ولی به احتمال زیاد این کار را نشات گرفته از خرافات و برای آزادسازی ارواح خبیثه از بدن فرد انجام می دانند. بعضی دیگر از پژوهشگران هم سوراخ کردن جمجمه را برای درمان بیماری صرع، سردرد و لختگی خون می دانند. از تحقیق بر روی اسکلت هایی که در پرو کشف شده می توان به این نتیجه رسید که در همه ی موارد سوراخ کردن جمجمه منجر به مرگ بیمار نمی شده و بیمار می توانست به زندگی اش ادامه دهد.
جیوه
در یونان باستان جیوه به عنوان یک مرهم یا روغن کاربرد داشت. مصریان و رومیان باستان هم از آن به عنوان ابزار آرایشی که گاهی باعث دگرگونی چهره می شود، بهره می بردند. در لامانه، یکی از شهر های اصلی تمدن مایا یک استخر جیوه پیدا شده بود که در زیر یک زمین بازی (با توپ) در آمریکای میانه جای داشت. کیمیاگران گمان می کردند جیوه نخستین مادهٔ جهان بوده و دیگر فلز ها از آن پدید آمده اند. آن ها بر این باور بودند که می توان با تغییر کیفیت و کمیت گوگرد افزوده شده به جیوه، فلز های گوناگون را پدید آورد.
همچنین این باور وجود داشت که خالص ترین فلزها، طلا است برای همین در تلاش شان در دگرگونی فلز های ناخالص به طلا از جیوه بهره می بردند. به انجام رسانیدن چنین واکنشی، آرزوی دیرینهٔ بسیاری از کیمیاگران بود. مردم در چین و تبت گمان می کردند که جیوه باعث درازی عمر، درمان آسیب ها و درمجموع، سلامتی بهتر افراد می شود. تا آنجا که در افسانه ها گفته شده یکی از شاهان چین به نام چین شی هوان در آرامگاهی از سرزمینش به خاک سپرده شده که رود هایی از جیوه را دربرداشته به عنوان نمادی از رود های چین.
این پادشاه خود در اثر نوشیدن آمیخته ای از جیوه و گَرد یشم سبز که کیمیاگران دربار ” دودمان چه آن را درست کرده بودند، کشته شده بود. او گمان می کرد با نوشیدن این معجون، جاودان خواهد شد. او با نوشیدن این معجون دچار نارسایی کبدی، مسمویت جیوه و در پایان مرگ مغزی شده بود.
حجامت
در طول هزاران سال پزشکان در برخورد با بیماری ها دلیل اصلی مرض را خون بد تشخیص می دانند و برای برقراری توازن در بدن بخشی از بدن و رگ اصلی را بریده و مقدار زیادی از خون را درون ظرفی خالی می کردند و در مواردی هم پزشکان خون را مکیده و بیرون می کشیدند.
به احتمال فراوان اولین حجامت در دوره ی سامریان و یا مصریان رخ داده و کم کم تا قرن نوزدهم به طرز گسترده ای رواج یافت که گسترش انجام حجامت و خونگیری در طب غربی بر پایه طب اخلاطی که بیماری ها را ناشی از اختلال در اخلاط چهارگانه بدن یعنی خون، بلغم، صفرا و سودا می دانست است. در موارد زیادی فرد براثر کم خونی جانش را از دست می داد
. پزشکان قرون وسطا برای هر نوع دردی از گلودرد گرفته تا طاعون، تخلیه ی خون بیمار را تجویز می کردند. سرانجام پس از تحقیقات بسیار مشخص گردید که ضرر و زیان این کار بسیار بیشتر از منفعتش است و این روش در اکثر جهان منسوخ گردید. از عوارض جانبی حجامت می توان به انتقال بیماری های عفونی مثل ایدز و هپاتیت – خونریزی و عوارض ناشی از آن (بیماری های قلبی عروقی در افراد مستعد و…) و ایجاد یا تشدید کم خونی در صورت ایجاد خراش های پوستی بیش از حد مجاز – اسکار یا اثر زخم در روی بدن در صورت ایجاد شکاف های های خطی توسط تیغ -افزایش ریسک بروز لخته های خونی، سکته مغزی در پی حجامت در گردن (به همین دلیل متخصصان حجامت توصیه می کنند بعد انجام حجامت شخص دراز نکشد و حداقل ۳۰ دقیقه فعالیت بدنی همچون دویدن انجام دهد تا احتمال بروز لخته کاهش یابد).
روش های حجامت در قدیم با حجامت های امروزی بسیار متفاوت بوده و مانند امروزه از قواعد و بهداشت خاصی پیروی نمی کردند. زالو درمانی هم همچنان برای درمان بعضی از بیماری ها مورد استفاده قرار می گیرد.
مرهم حیوانات
مصریان باستان سیستم سازمان یافته ای برای علم طب داشتند و پزشکانی که برای بیماری های خاصی طبابت می کردند با این حال روش های درمانی آن ها همیشه درست نبوده. استفاده از خون مارمولک، موش مرده، بزاق دهان اسب و نان کپک زده برای ساختن مرهم موضعی و معجون از جمله اشتباهات این دسته از پزشکان محسوب می شد.
همچنین از مدفوع انسان و حیوانات برای ترمیم زخم های موضعی استفاده می کردند. در ۱۵۰۰ سال قبل از میلاد، خر، سگ، آهو و مگس یه عنوان اصلی ترین دارو های آن زمان به حساب می آمد و در خیلی از موارد این روش های درمانی منجر به عفونت و تشنج های شدید می گردید.
آدم خواری
برای کسانی که به درد عضلانی و معده درد مبتلا بودند خوردن گوشت انسان تجویز می شد و نامش را ” طب مرده خواری” نهاده بودند که تا صد ها سال یکی از نگران کننده ترین روش های درمانی محسوب می گردید.
در سال های پایانی قرن پانزدهم میلادی، کریستف کلمب در جزیره های آنتیل، میان آمریکای جنوبی و آمریکای شمالی، به قومی به نام کارائیب بر خورد که میانشان خوردن گوشت انسان رسم بود. کلمب آن ها را کانیبال نامید.
این نام در بسیاری از زبان های اروپایی به معنی آدمخوار به کار رفته است. خوردن گوشت انسان در بین بومیان استرالیای مرکزی رسم بود که مادران گوشت کودکان مرده خود را می خوردند تا نیرویی را که به هنگام زادن به آن ها داده بودند بازپس گیرند. مردم گل باستان (نیاکان فرانسویان) خوردن گوشت قسمت هایی از بدن انسان را برای درمان بعضی از بیماری ها سودمند می دانستند.
بعضی از قبیله های سیاه پوست گینه، در آفریقا، گوشت انسان می خوردند و برای تهیه آن به قبیله های دیگر حمله می کردند و اسیر می گرفتند. اسیران را، مانند گاو و گوسفند، می چراندند تا پروار شوند. اسکیمو ها نیز هنگام دست نیافتن به هیچ گونه ماده غذایی گوشت انسان می خوردند.
بعضی از قوم های آدم خوار برای بزرگداشت خویشان و بزرگان قوم و قبیله خود، و دست یافتن به روح و نیرو و صفت های خوب آنها، گوشت آن ها را، پس از مرگ، می خوردند.
ماساژت ها، که در حدود ۴۰۰ پیش از میلاد٬ در کناره شمال شرقی دریای خزر می زیستند، برای بزرگداشت خویشامندان سالمند خود، آن ها را قربان می کردند و گوشتشان را می خوردند. بعضی از قوم های آدمخوار نیز برای نشان دادن خشم و نفرت و کینه خود گوشت دشمنان خود را می خوردند که در بین اعراب هم نمونه دارد.
جمجمه بابلی
براساس نظر پزشکان بابلی اکثر بیماری ها نشات گرفته از یک نیروی شیطانی و مجازات خدایان برای بخشیدن گناهان آن ها بوده و در این راه با جن گیران آن زمان نظر مشترکی داشتند و برای درمان به را ههای جادویی متوسل می شدند. برای مثال اگر فرد بیمار دندانش می افتاد به این معنی بود که فردی از خانواده ی بیمار که در قید حیات نمی باشد می خواهد با فرد بیمار در خواب ارتباط برقرار کند و پزشکان جمجمه ی یک فرد بابلی را برای مدتی در کنار رختخواب فرد قرار می دانند تا ارواح از وی فاصله بگیرند و فرد بیمار می بایست هر شب هفت بار آن جمجمه را ببوسد.
