جهان پر از آداب و رسوم زیبایی است که در آن تاریخ با میراث و فرهنگ گره خورده و عجین شده است و در مناسبت های مختلف از جمله جشن های عروسی، مراسم تدفین و سوگواری ها را بیش از پیش خود را نشان می دهند. این گونه سنت ها را در مراسم به دنیا آمدن کودکان نیز می توانیم ببینیم؛ سنت هایی که از کشوری به کشور دیگر متفاوت است. تولد نوزاد در قرقیزستان نیز مانند سایر کشورهای جهان یک رویداد شاد و لذت بخش محسوب می شود. قرقیزها برای امر تولد و کودک اهمیت ویژه ای قائل هستند و زن باردار قبل از تولد فرزند از تمام مراقبت ها در خانه برخوردار است. او از هر گونه نگرانی ها دور می شود تا فرزند خود را به دنیا بیاورد. در قدیم با حرزهایی از آیات قرآن سعی می شد که از مادر و بچه ای که همراه دارد، مراقبت کنند که به آن «طومار» می گفتند.
پس از تولد
پس از تولد نوزاد به افراد نزدیک و بستگان، خبر «سوئونچو» (مژدگانی) را اطلاع می دهند و رسم است به فردی که پیام مژدگانی را رسانده است «بالسون، بالسون» بگویند و پول یا هدیه ای را به عنوان مژدگانی به او پرداخت کنند. اما نخستین غذایی که نوزاد باید بخورد، کره سفید است و بزرگان عقیده دارند مزه کره برای زندگی نوزاد سلامتی و قوت به ارمغان می آورد. خانواده های قرقیز برای انتخاب نام کودک اهمیت زیادی قائل می شوند و نام اولین فرزند توسط پدربزرگ و مادربزرگ انتخاب می شود و نام فرزندان بعدی را خود پدر و مادر می توانند انتخاب کنند.
نام گذاری
مردم قرقیزستان برای نامگذاری کودک اهمیت زیادی قائل هستند و نام اولین نوزاد توسط مادربزرگ و پدربزرگ انتخاب می شود و نام فرزندان بعدی را خود پدر و مادر انتخاب می کنند. خانواده ای که دختران زیاد دارند و آرزو می کنند پسری متولد شود با این هدف که نوزاد بعدی پسر باشد، آخرین دختر را «بورولچا» یا «بورول» به معنای (چرخش) و یا «کینجه» به معنای (آخرین دختر) و در آخر «بولدو» به معنای (کافی بودن) نامگذاری می کنند و همه این نام ها به معنی چرخش است. با توجه به این نوع ویژه نامگذاری، می توان فهمید که در خانواده تعداد فرزندان پسر زیاد است یا دختر.
جشن جینتیک
هنگامی که نوزاد را از زایشگاه به خانه می آورند جشنی به نام «جینتیک» برگزار می کنند. در این جشن بستگان و نزدیکان جمع می شوند و برای نوزاد موفقیت و سعادتمندی را طلب و آرزو می کنند. برخی والدین طبق آداب و رسومی که وجود دارد، دختر زایمان کرده خود را به همراه نوزادش به مدت ۴۰ روز به خانه خود می برند و تمام این ۴۰ روز از نوزاد نگهداری می کنند تا مادر جوان قوی شود و سلامتی خود را به دست آورد و سپس با توجه به سنت ها پس از ۴۰ روز نوزاد را با آب گرم استحمام کرده و موهایش را اصلاح می کنند.
مراسم توشاتای
هنگامی که کودک بزرگتر می شود و شروع به راه رفتن می کند، برای او مراسم «توشاتای» برگزار می شود. این جشن که مراسم دویدن نیز نامگذاری شده به این ترتیب اجرا می شود که کودک را به بیرون از خانه می برند و پایش را با نخ پشمی می بندند. نخ باید به رنگ سفید و سیاه باشد و این نماد مبارزه نور و ظلمت، خوبی و بدی است و در فرهنگ قرقیزها زندگی فرد از روزهای شاد و غمگین تشکیل شده است. به این دلیل افراد باید از زمان کودکی برای تمام شرایط زندگی آمادگی داشته باشند. وقتی پای کودک را می بندند، میهمانان شروع به دویدن می کنند و اولین نفری که دوان دوان پیش کودک می رسد نخ را می برد و چند قدم باید کودک را همراهی کند.
سخن آخر
هر کشوری رسم و رسوماتی برای هر رویدادی دارد. به دنیا آمدن نوزاد رویدادی بسیار خوشایند در سراسر جهان است. پس هر کشوری طبق فرهنگ خودشان آدابی برای تولد نوزاد دارند. ما در این مطلب با آداب مردم قرقیزستان برای تولد نوزاد آشنا شدیم. امیدواریم که این مطلب مورد پسند شما عزیزان قرار بگیرد.
آشنایی با آداب و فرهنگ مردم قرقیزستان
