معبد پانتئون از بناهای تاریخی در ایتالیا است که در سال 27 قبل از میلاد توسط مارکوس آگریپا فرزند خوانده امپراتور آگوستوس در رم ساخته شد. این معبد بعد‌ها به پرستش خدایان مارس و ونوس اختصاص داده شد. آتش سوزی که در سال 80 میلادی اتفاق افتاد باعث شد که بیشتر قسمت‌هایی از معبد ویران شود. امپراتور دومیتین در سال 110 به بازسازی معبد پانتئون پرداخت. ولی 30 سال بعد معبد دوباره طعمه حریق شد.
حیرت‌انگیزترین بخش معبد پانتئون گنبد عظیم آن است که به خاطر وجود حفره‌ای در مرکز شهرت دارد. این حفره دایره‌ای شکل به چشم پانتئون یا اوکولوس نیز معروف است. این گنبد به مدت 1300 سال بزرگ‌ترین گنبد جهان بوده است. قطر این گنبد 43/30 متر بوده است. مهندسان رومی برای آن که گنبد پانتئون بتواند بدون نیاز به ستون سر جای خود بایستد، وزن مصالح و ضخامت آن را به تدریج کاهش می‌دادند. حتی برای سبک‌تر شدن بین دیواره‌های گنبد فاصله‌های متناوب انداخته می‌شد. قطر سوراخ بالای گنبد 7/8 متر بوده و تنها منبع نور، خروج دود ناشی از آتش مقدس و پیوند بین معبد و خدایان بالا به حساب می‌آمده است. وجود آکولوس باعث ورود آب باران به داخل معبد می‌شود، بنابراین دقیقا در زیر آن و در کف معبد یک چاه تعبیه شده است تا در هنگام بارندگی آب را به خارج از معبد هدایت کند.
ضخامت سقف پانتئون متغیر است به طوری که در پایه‌های گنبد 6 متر و در نزدیکی آکولوس 1 متر است. همچنین برای جلوگیری از فروریختن سقف، در قسمت‌های فوقانی آن از سیمان سبک‌تری استفاده شده است. این کار به‌وسیله استفاده از سنگ‌های مختلف در سیمان انجام شده است. 16 ستون عظیمی که ایوان را حمایت می‌کنند، هر کدام 60 تن وزن دارند و ارتفاعشان 11/8 متر است. این ستون‌ها بیش از 100 کیلومتر روی رود نیل سفر کردند تا از مصر به اینجا برسند. این آب‌نما توسط معمار مشهوری به نام جاکومو دلا پورتا در سال 1575 طراحی شد.
