تشخیص بیش فعالی:
تشخیص بیش فعالی (ADHD) توسط یک متخصص بهداشت روان، مانند روانپزشک یا روانشناس کودک، بر اساس معاینه بالینی، مصاحبه با کودک و والدین و انجام تست‌های تشخیصی انجام می‌شود.
علائم بیش فعالی:
علائم بیش فعالی به طور کلی به سه دسته اصلی تقسیم می‌شوند:
بی‌توجهی: این علائم شامل مشکل در تمرکز، عدم پیروی از دستورالعمل‌ها، گم کردن وسایل، آشفتگی و عدم سازماندهی، و به طور کلی خیال‌پردازی و غرق شدن در افکار می‌شود.
بیش‌فعالی: این علائم شامل بی‌قراری، حرکت بیش از حد، حرف زدن بیش از حد، دویدن و بالا و پایین پریدن و عدم توانایی در آرام ماندن می‌شود.
رفتار تکانشی: این علائم شامل تصمیم‌گیری عجولانه، بدون فکر کردن به عواقب، قطع کردن صحبت دیگران، پریدن وسط حرف دیگران و مشکل در صبر کردن می‌شود.
برای تشخیص بیش فعالی، کودک باید:
حداقل شش ماه علائم را در دو یا چند محیط مختلف (مانند خانه و مدرسه) نشان دهد.
علائم باید به طور قابل توجهی در عملکرد تحصیلی، شغلی یا اجتماعی کودک اختلال ایجاد کند.
علائم ناشی از سایر مشکلات پزشکی یا روانی نباشد.
راه‌های درمان بیش فعالی:
درمان بیش فعالی معمولاً شامل ترکیبی از رفتار درمانی و دارو درمانی است.
رفتار درمانی:
آموزش رفتار شناختی (CBT): این نوع درمان به کودکان کمک می‌کند تا افکار و رفتارهای خود را شناسایی و کنترل کنند.
آموزش مهارت‌های اجتماعی: این نوع درمان به کودکان کمک می‌کند تا مهارت‌های ارتباطی و تعامل با دیگران را یاد بگیرند.
مدیریت رفتار والدین: این نوع درمان به والدین آموزش می‌دهد که چگونه رفتار فرزند خود را به طور مؤثر مدیریت کنند.
دارو درمانی:
داروهای محرک: این داروها به افزایش توجه و تمرکز در کودکان کمک می‌کنند. رایج‌ترین داروهای محرک برای درمان بیش فعالی شامل ریتالین، متادیت، آمفتامین و دگزآمفتامین می‌شوند.
داروهای غیرمحرک: این داروها می‌توانند برای کودکانی که به داروهای محرک پاسخ خوبی نمی‌دهند یا عوارض جانبی زیادی را تجربه می‌کنند، تجویز شوند. رایج‌ترین داروهای غیرمحرک برای درمان بیش فعالی شامل آتوموکستین و گوانفاسین می‌شوند.
توجه:
هیچ درمان واحدی برای بیش فعالی وجود ندارد و بهترین روش درمانی برای هر کودک متفاوت است.
انتخاب روش درمانی مناسب باید توسط متخصص بهداشت روان و با در نظر گرفتن شدت علائم، سن کودک، سابقه پزشکی و سایر عوامل انجام شود.
دارو درمانی باید همیشه در کنار سایر روش‌های درمانی، مانند رفتار درمانی، انجام شود.
مهم است که والدین و معلمان در مورد علائم و نیازهای کودک بیش فعال آگاه باشند و با یکدیگر همکاری کنند تا به او در مدیریت علائمش و موفقیت در مدرسه و زندگی کمک کنند.
