اگر عاشق مسافرت هوایی و شرکت هایی هستید که تاریخ صنعت هوانوردی را رقم زده اند و در آسمان پادشاهی می کنند، به سراغ بوئینگ، بزرگ ترین تولیدکننده ی هواپیما در جهان بروید. این غول صنعت هوانوردی یکی از داستان های موفق در تاریخ شرکت های آمریکایی محسوب می شود. از هواپیماهای مسافربری گرفته تا فتح فضا و مسائل امنیتی، برند بوئینگ در سراسر جهان شناخته شده است و بیش از صدسال از عمر آن می گذرد.
تاریخچه اولیه بوئینگ
شرکت بوئینگ در سال ۱۹۱۶ به دست ویلیام ادوارد بوئینگ، یک تاجر چوب، در سیاتل آمریکا تأسیس شد. بوئینگ در ابتدا به عنوان یک شرکت صنایع هوایی شناخته می شد.
داستان تأسیس شرکت بوئینگ در نوع خود جذاب است. ویلیام که از قبل از طریق مالکیت چندین شرکت چوب بری در شمال غرب آمریکا به ثروت رسیده بود، پس از دیدار از نمایشگاه آلاسکا-یوکان-پاسیفیک در سال ۱۹۰۹ در سیاتل، جذب هواپیماها شد. یک سال بعد، او یک کارگاه چوبی شناور، درست در کرانه ی رود دُوامیش (Duwamish)، خریداری کرد. کارگاهی که بعدها تبدیل به یک کارگاه تولید هواپیما شد.
بوئینگ به جای اینکه ماه ها برای تحویل قطعات جدید منتظر بماند، تصمیم گرفت خودش در مدت زمان کوتاه تری دست به کار شود. این امر او را قانع کرد که وی در مسیر درست تأسیس شرکت هوایی جدید خود قرار دارد. شرکت صنایع هوانوردی نامی نبود که زیاد دوام بیاورد، زیرا بوئینگ تصمیم گرفت تا نام شرکت خود را در سال ۱۹۱۷ به «شرکت هواپیمایی بوئینگ» تغییر دهد. آن ها در ابتدا و در سال ۱۹۱۷ هواپیمایی با نام مدل سی (Model C) را وارد بازار کردند.
فراز و فرود بوئینگ در طول جنگ های جهانی
سال های پس از پایان جنگ جهانی اول برای بوئینگ سال های دشواری بود. با پایان جنگ، هواپیماهای ارزان قیمت و کارکرده ی زیادی وارد صنعت هواپیمایی تجاری شده بودند. درنتیجه، بوئینگ به سختی می توانست هواپیماهای جدید خود را به مشتریان بفروشد. بسیاری از شرکت ها در این سال ها دچار ضرر شدند، اما ازآنجایی که بوئینگ در حوزه های دیگر نظیر لوازم خانگی، دکوراسیون و ساخت قایق نیز فعال بود، توانست از ورشکستگی نجات یابد.
بوئینگ که ذهنیتی پیشگام داشت، شروع به فروش هواپیماهای خود برای تحویل مرسوله های پستی در سراسر خاک آمریکا کرد. این تجربه ی گران بها به بوئینگ کمک کرد تا آن ها در سال ۱۹۲۷ هواپیمایی اختصاصی برای حمل بسته های پستی به نام 40A طراحی و تولید کنند.
ویلیام که جایگاه شرکت خود در بازار آتی صنعت هوانوردی را روشن می دید، همواره از نظرات کارمندان خود استقبال می کرد. او در جمله ای معروف در سال ۱۹۲۸ گفت: «ما قدم در صنعت و علمی بسیار نوین گذاشته ایم که در آن مشکلاتمان به قدری جدید و عجیب است که هیچ کس نباید هر ایده ی تازه ای که به ذهنش می رسد را با جمله ی «نه این نمی شود» خراب کند.»
در اواخر دهه ی ۱۹۲۰ بود که بوئینگ دوباره مدل کسب وکار خود را اصلاح کرد و ساخت هواپیماهای مسافربری و پروازهای خطوط هوایی را نیز در برنامه ی خود گنجاند. دنیا در دهه های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ رکودی بزرگ را تجربه کرد، اما در این سال ها بود که صنعت هوانوردی به پیشرفت خود ادامه می داد و یکی از مهم ترین پیشرفت های خود به نام موتور جت را به ثبت رساند. در این سال ها گام های بزرگی برای به عقب راندن مرزها و محدودیت های صنعت هوانوردی برداشته شد و بسیاری از شرکت های هوایی به دنبال پروازهای بلندمدت و عبور از اقیانوس به منظور رسیدن به اروپا و دیگر نقاط جهان بودند.
در سال ۱۹۳۱ بود که بوئینگ چندین خط هوایی کوچک تر را باهم ادغام کرد و از دل آن ها خطوط هوایی یونایتد ایرلاینز را بیرون آورد. بوئینگ بعد از آن به سراغ خرید چندین شرکت ساخت هواپیما نظیر اَویون و پرت اند ویتنی رفت. در این سال ها تقاضا برای سفرهای هوایی به اوج رسید و دیگر قرار نبود که تنها با این پرنده های بزرگ محموله های پستی جابجا شود. ادغام شرکت های هوایی با یکدیگر و تولد یونایتد ایرلاینز به این افزایش تقاضا دامن زد.
پس از چندین بار تغییر نام، شرکت سرانجام به نام قبلی خود، یعنی «شرکت هواپیمایی بوئینگ» بازگشت و در طول جنگ جهانی دوم با ساخت هواپیماهای نظامی به اوج خود رسید. هواپیمای B-17 موسوم به «دژ پرنده» یکی از شاهکارهای بوئینگ در این دوران محسوب می شود. هواپیماهای B-17 به شدت مورد توجه خریداران در آن سوی آب ها قرار گرفتند. بریتانیا یکی از مشتریان اصلی این پرنده ی بزرگ بود و از آن ها در مأموریت های پروازی در ارتفاع بسیار بالا استفاده می کرد. بسیاری از کارشناسان وجود هواپیماهای B-17 را عامل مهمی در پیروزی متفقین علیه متحدین در جنگ جهانی دوم می دانند.
بوئینگ بازهم بیکار ننشست و پس از معرفی مدل های پیشرفته از هواپیمای B-17، این بار به سراغ ساخت مدلی جدید به نام B-29 رفت. این هواپیما که به «دژ غول آسا» معروف بود، یک بمب افکن از نوع سنگین با ۴ موتور غول پیکر به شمار می آمد و می توانست ۹۰۰۰ کیلومتر مسیر پروازی را با سرعت ۵۸۷ کیلومتر بر ساعت طی کند. B-29 همان هواپیمایی است که ارتش آمریکا بمب اتمی خود را با کمک آن بر روی شهر هیروشیما پرتاب کرد. این بمب افکن افسانه ای نقش مهمی در پایان جنگ جهانی دوم بر عهده داشت.
پروژه ایکس بوئینگ غول بی شاخ و دم
با پایان جنگ جهانی دوم، سایه ی شوم جنگ سرد بر سر دنیا افتاد. ارتش ایالات متحده که در طول جنگ از وجود هواپیماهای بمب افکن سنگین و استراتژیک بهره برده بود، دوباره به سراغ بوئینگ آمد و از این شرکت خواست تا پرنده ی غول پیکر جدیدی برایشان طراحی کند. ارتش آمریکا که مزایای موتور جت را درک کرده بود، حالا به دنبال هواپیمایی با این پیشرانه می گشت. طرح اولیه بوئینگ یک هواپیمای ۶ موتوره از نوع ملخ دار بود و این موضوع ارتش آمریکا را راضی نکرد. آن ها به دنبال نمونه ای قدرتمندتر با موتورهای توربوجت بودند.
بوئینگ مجبور شد تا طرح خود را در مدت ۳ روز عوض کند. آن ها هواپیمایی غول پیکر با هشت موتور پرت اند ویتنی طراحی کردند و این طرح ارتش آمریکا را راضی کرد. حالا طرح اولیه B-52 با نام پروژه ایکس آماده شده بود.
بمب افکن B-52 امروزی می تواند با سرعت ۱۰۴۶ کیلومتر بر ساعت پرواز کند و برد پروازی آن ۱۴,۰۰۰ کیلومتر است. این هواپیما توانایی حمل انواع بمب های متعارف و نامتعارف را دارد و بارها در طول جنگ های ویتنام، افغانستان و عراق مورداستفاده قرار گرفته است. B-52 که به تنهایی ۸۳,۰۰۰ کیلوگرم وزن دارد، می تواند ۳۱,۰۰۰ کیلوگرم بمب حمل کند و بهترین بمب افکن تاریخ لقبی برازنده برای آن است.
انقلاب موتور جت در هواپیماهای مسافربری بوئینگ
با پایان جنگ، بوئینگ به برنامه ی اصلی خود در ساخت هواپیماهایی بازگشت که بتوانند مسافران را با یک پرواز در سطح کشور جابجا کنند. اگرچه مدت زیادی از ساخت موتور جت می گذشت و از چنین پیشرانه ای در جنگ جهانی دوم هم استفاده شده بود، اما خطوط هوایی استقبال چندانی از خود نشان نمی دادند و همچنان از هواپیماهای ملخ دار استفاده می کردند. آن ها میلیون ها دلار از پول خود را صرف خرید چنین هواپیماهایی کرده بودند.
حدود ۲۰ سال طول کشید تا از موتورهای جت در ساخت هواپیماهای مسافربری استفاده شود. بوئینگ که درآمد سرشاری از طریق شراکت با نیروی هوایی آمریکا به دست آورده بود، زمان و پول زیادی را صرف تولید هواپیمای مسافربری قاره پیمای خود کرد و سرانجام در سال ۱۹۵۸ بوئینگ مدل ۷۰۷ به جهانیان معرفی شد. خطوط هوایی پان آمریکن اولین شرکتی بود که سفارش ساخت این مدل را به بوئینگ داد.
بوئینگ ۷۰۷ با استقبال شدیدی در بازار آمریکا روبرو شد. مردم از اینکه می توانستند با یک پرواز و در چند ساعت خود را از نیویورک به لس آنجلس برسانند، حیرت زده بودند. درنتیجه، سفارش ها برای خرید هواپیمای جدید بوئینگ در دهه ی ۱۹۶۰ به اوج رسید. بوئینگ درمجموع ۱۰۱۰ فروند از این مدل تولید کرد و سرانجام ۷۰۷ را در سال ۱۹۹۱ کنار گذاشت.
اما استقبال از بوئینگ ۷۰۷ صرفاً محدود به استفاده ی تجاری نبود. ارتش آمریکا نیز از مدل های اختصاصی بوئینگ ۷۰۷ بهره برد. هواپیمای شناسایی آواکس نیروی هوایی آمریکا نوعی از بوئینگ ۷۰۷ بود.
ایران نیز در دوران پهلوی چندین فروند از این هواپیما به منظور سوخت رسانی ناوگان جنگنده های خود خریداری کرد. این هواپیماهای سوخت رسان، دارای یک لوله ی تلسکوپی بودند که در هنگام عملیات نظامی، سوخت موردنیاز جنگنده ها را در آسمان تأمین می کردند.
اگرچه بوئینگ ۷۰۷ اولین هواپیمای مسافربری با موتور جت نبود، اما توانست به اولین هواپیمایی با این موتور انقلابی تبدیل شود که از نظر تجاری به موفقیت چشمگیر دست یافته است. همه عاشق این هواپیما شده بودند و بوئینگ نام بزرگی در این بازی بود.
با اوج گرفتن بوئینگ در صنعت هوانوردی، ویلیام بوئینگ در جمله ای، مأموریت شرکتش را این گونه بیان کرد: «مردم هر روز بیشتر و بیشتر خواهان مسافرت هوایی هستند و ما متولیان این انقلاب حتمی هستیم.»
بوئینگ ۷۳۷ محبوب
با بیشتر شدن نیاز شرکت های هوایی برای هواپیماهای کوچک تر با برد بیشتر، بوئینگ در سال ۱۹۶۵ به سراغ طراحی هواپیمایی ۷۰ نفره رفت. اما این طرح که مقبول لوفت هانزا نبود، بوئینگ را به فکر ساخت یک هواپیمای ۱۰۰ نفره انداخت.
استقبال از این هواپیما به قدری زیاد شد که بوئینگ در طی سال های آتی، ۴ نسل بعدی از بوئینگ ۷۳۷ را نیز معرفی کرد. مدل های گوناگون ۷۳۷ در کل ظرفیتی بین ۱۰۰ تا ۲۰۰ سرنشین دارند و می توانند با حداکثر سرعت ۸۹۰ کیلومتر بر ساعت پرواز کنند. برد پروازی ۴,۶۰۰ کیلومتری این هواپیما آن را به یکی از پرنده های کارآمد در صنعت هوایی تبدیل کرد.
آخرین نسل از بوئینگ ۷۳۷ از نوع مکس است که به دلیل مشکلات فنی و چند سقوط، در حال حاضر از سوی سازمان های هواپیمایی کل دنیا زمین گیر شده است. بوئینگ ۷۳۷ مکس در سال های اخیر ضربات مهلکی به اعتبار صدساله ی غول صنعت هواپیمایی وارد آورده است.
بوئینگ747، ملکه آسمان ها
دیگر پروژه ی بلندپروازانه ی بوئینگ، هواپیمای پهن پیکر ۷۴۷ بود که از دل همکاری این شرکت با ارتش آمریکا پدید آمد. ارتش ایالات متحده در اوایل دهه ی ۱۹۶۰ به دنبال یک هواپیمای ترابری بزرگ تر بود. هواپیمای موردنظر ارتش آمریکا می بایست توان حمل ۸۰ تن بار با سرعت ۸۰۰ کیلومتر بر ساعت در مأموریت های بین قاره ای را داشت. بسیاری از شرکت های نامدار آمریکایی ازجمله بوئینگ، لاکهید داگلاس، جنرال داینامیک و داگلاس طرح های خود را به ارتش ارائه دادند. در این میان جنرال داینامیک از رفتن به مرحله نهایی حذف شد و رقابت اصلی بین بوئینگ، لاکهید و داگلاس بود. هر سه شرکت طرح های خود را ارائه دادند، اما ارتش آمریکا درنهایت طرح شرکت لاکهید را در سال ۱۹۶۵ پذیرفت.
در همین سال ها بود که صنعت هوانوردی رشد بالایی را تجربه می کرد و شرکت های هواپیمایی خواهان پرنده هایی بزرگ تر و دوربرد برای جابجایی از یک قاره به قاره ای دیگر بودند. هواپیمای بوئینگ ۷۰۷ که دنیا را با مزیت های سفرهای هوایی آشنا کرد، پرنده ای قاره پیما بود، اما ظرفیت آن به سختی به ۲۰۰ نفر می رسید. شرکت هواپیمایی پان آمریکن به دنبال پرنده ای بود که بتواند ویژگی هایی پروازی ۷۰۷ را داشته باشد، اما مسافران بیشتری را جابجا کند. ازاین رو آن ها با قراردادی ۵۲۵ میلیون دلاری به سراغ طرح شکست خورده ی بوئینگ برای ارتش آمریکا رفتند. این طرح که ۷۴۷ نام داشت، تفاوت زیادی با نسخه ی نظامی بوئینگ نمی کرد.
اولین پروازی هواپیمای ۷۴۷ در سال ۱۹۶۹ رقم خورد و یک سال بعد پان آمریکن اولین نسخه از این غول پرنده را تحویل گرفت. ۷۴۷ که مجهز به ۴ موتور شرکت پرت اند ویتنی از نوع JT9D بود، به جمبوجت معروف شد. بوئینگ با ساخت هواپیمایی ۷۰ متری در نسخه اولیه و ۷۶ متری در نسل های بعدی، برای سال ها عنوان سازنده ی بزرگ ترین هواپیمای مسافربری دنیا را در اختیار داشت. ۷۴۷ در دو طبقه ساخته شد و طبقه ی اول که گنجایش بیشتری داشت، مسافران در دسته ی اقتصادی را در خود جای می داد. طبقه ی دوم نیز به صندلی های اختصاصی با امکانات ویژه اختصاص داشت. استقبال از ۷۴۷ به قدری زیاد شد که شرکت های هوایی از سراسر دنیا خواهان به خدمت گرفتن این غول پرنده در ناوگان حمل ونقل خود شدند. حتی بعدها چند سری از این هواپیما برای مقاصد ترابری و نظامی هم ساخته شد. ایران نیز در زمان پهلوی دوم سفارش ۵ فروند از این پرنده به عنوان هواپیمای سوخت رسان را داد. ۷۴۷ همچنان یکی از هواپیماهای محبوب در جهان است و تاکنون حدود ۱۶۰۰ فروند از آن تولید شده است.
بوئینگ در صنعت هلیکوپترسازی
بوئینگ در دهه ی ۱۹۶۰ به سراغ توسعه ی برند خود رفت و اولین خط تولید هلی کوپتر را راه اندازی کرد. بالگردهای شینوک CH-47 و سی نایت CH-46 در سال ۱۹۶۱ وارد خط تولید شدند.
شینوک CH-47 یک هواپیمای دو-ملخه برای ترابری های سنگین محسوب می شود و می توان از آن برای جابجایی سربازان، ادوات نظامی و حتی انتقال هواپیماهای دیگر استفاده کرد. این هواپیما همچنان در مدل های پیشرفته تولید می شود و در عملیات لجستیکی ارتش های مختلف دنیا نقش پررنگی دارد.
بوئینگ بعدها با توسعه ی فناوری های طراحی، در عرصه ی هلی کوپتر سازی گامی بلند برداشت و هلی کوپتر فوق پیشرفته ی آپاچی را معرفی کرد. این بالگرد که در طول زمان به تکامل رسیده، با مسلح شدن به انواع موشک های هدایت شونده و تجهیزات جنگ الکترونیک، در بسیاری از جنگ ها و مأموریت ها به مدد ارتش آمریکا آمده است. در یک نمونه، کلاه پیشرفته ی خلبان بالگردهای آپاچی به موشک های هدایت شونده متصل است و خلبان تنها با نگاه کردن به هدف و بدون نیاز به قفل شدن روی آن، می تواند فرمان شلیک را صادر کند. نسخه ی پیشرفته تر این بالگرد، آپاچی لانگ بو نام دارد و بسیاری از ارتش های بزرگ جهان ترجیح داده اند تا خود را به این پرنده ی تهاجمی مجهز کنند.
رقابت بوئینگ برای تسخیر فضا
اما بوئینگ برنامه هایی بزرگ تر داشت؛ درنتیجه به سراغ ساخت هوانورد و ماه نورد برای سازمان فضایی آمریکا رفت. اولین سفارش ناسا به بوئینگ یک ماه نورد بود که به طور گسترده از آن در مأموریت های فضایی آپولو در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ استفاده می شد. بوئینگ همچنین برای ناسا یک مدارگرد ماه ساخت که اولین بار در سال ۱۹۶۶ شروع به گردش به دور ماه کرد.
پروژه ی بعدی بوئینگ ساخت کاوشگر فضایی مارینر ۱۰ و نمونه های اولیه از موشک های ساترن برای استفاده در مأموریت های فضایی آپولو به منظور ارسال انسان به ماه در اواخر دهه ی ۶۰ و اوایل دهه ۷۰ بود. بوئینگ همچنین به سراغ ساخت ماشین هایی برای مأموریت شاتل فضایی ناسا در دهه ی ۱۹۷۰ رفت و تا سال ۲۰۱۱ و پایان این پروژه، شریک ناسا بود.
بوئینگ777، انقلابی در طراحی و تولید
بوئینگ در دهه ی ۱۹۸۰ دوباره تمرکز خود را صرف تولید هواپیماهای مسافربری کرد و کار بر روی ساخت هواپیماهای بوئینگ ۷۵۷ و ۷۶۷ آغاز شد. این برای اولین بار بود که وجود یک عرشه ی پروازی مشترک، به خلبانان اجازه می داد تا مراحل آموزشی پرواز با این دو پرنده را به طور یکجا بگذرانند. درنتیجه شرکت هایی هوایی نیز میلیون ها دلار در مسائل آموزش خلبانان خود صرفه جویی می کردند.
دهه ی ۱۹۷۰ با یک شوک بزرگ نفتی همراه بود و کشورهای غربی هرچه بیشتر به فکر بهره وری در انرژی افتادند. بوئینگ ۷۶۷ نیز در راستا با همین هدف تولید شد و تلاش کرد تا مصرف سوخت موردنیاز خود را ۲۰ تا ۳۰ درصد حد معمول کاهش دهد. درنتیجه سرمایه گذاری بزرگی در طراحی و تولید پدید آمد و کامپیوترها کمک شایانی به توسعه ی این محصول کردند. هم زمانی تولید بوئینگ ۷۵۷ و ۷۶۷ باعث شد تا بوئینگ به فکر استفاده از فناوری های مشترک در ساخت آن ها بیفتد. این کار نیز در حدود ۸۰۰ میلیون دلار برای بوئینگ صرفه جویی به همراه داشت. از مدل ۷۶۷ چندین نسخه مسافربری، باربری و نظامی تولید شد و تاکنون ۱۱۷۰ فروند از این پرنده ی دوموتوره تحویل مشتریان داده شده است.
عصر کامپیوتری شدن، بوئینگ را قادر ساخت تا در دهه ی ۱۹۹۰ هواپیمای ۷۷۷ خود را بدون ساخت یک نمونه ی فیزیکی در ابتدای کار طراحی کند. درنتیجه پول هنگفتی در تولید این هواپیما صرفه جویی شد. بوئینگ ۷۷۷ اگرچه هواپیمایی دوموتوره است، اما می تواند با مصرف بهینه ی سوخت، از قاره ای به قاره ی دیگر پرواز کند.
استفاده از هوش مصنوعی در این هواپیما به وضوح دیده می شود و ۷۷۷ اولین هواپیمایی است که می تواند به طور خودکار از زمین بلند شود، در آسمان پرواز کند و دوباره به زمین بنشیند. بوئینگ این پرنده را با کمک شرکای ژاپنی و استرالیایی خود تولید کرده است.
۷۷۷ نسخه ای کشیده تر از ۷۶۷ است و از فناوری های دیجیتالی مدرن تری بهره می برد. تاکنون حدود ۱۶۰۰ فروند از این پرنده ساخته شده است و به نظر می رسد بوئینگ ۴۰۰ فروند دیگر نیز برای مشتریان خود تولید کند.
بوئینگ ۷۸۷ دریم لاینر
بوئینگ ۷۸۷ دریم لاینر (787 Dreamliner) را می توان یکی از آخرین شاهکارهای غول هواپیماسازی جهان معرفی کرد. شرکت بوئینگ در تولید این محصول در اوایل هزاره ی سوم، با مشکلات فراوانی روبرو شد و نتوانست آن طور که باید نظرها را به خود جلب کند. این مشکلات تا سال ۲۰۱۱ گریبان بوئینگ را گرفتند، زیرا ۷۸۷ مرتباً در آزمایش های تنشی و فشاری مردود می شد و مشکلات در امر ساخت، تولید این محصول را به تعویق می انداختند. حتی ۷۸۷ برای مدتی در سال ۲۰۱۳ از سوی سازمان هوانوردی فدرال آمریکا به دلیل ریسک ناشی از آتش سوزی باتری های آن زمین گیر شد.
بوئینگ دست از تلاش برنداشت و حالا ۷۸۷ دوموتوره و پهن پیکر، سریع ترین و بهینه ترین هواپیمای مسافربری جهان محسوب می شود. صدها سفارش از سراسر دنیا به سوی شرکت بوئینگ برای خرید این محصول سرازیر شده است و بوئینگ هم اکنون یک پیروزی دیگر در کارنامه ی خود دارد.
بوئینگ توانسته با به کارگیری مواد کامپوزیتی در تولید بدنه ی ۷۸۷، انقلابی در طراحی پدید آورد. استفاده ی بیشتر از فیبر کربن به جای آلومینیوم، ۷۸۷ دریم لاینر را بسیار سبک کرده و باعث شده تا شرکت های هواپیمایی برای کاهش هزینه های سوختی خود، به فکر سفارش این محصول باشند. برای مثال، مصرف سوخت هواپیمای A380 شرکت ایرباس به ازای هر مایل هوایی ۶۰ دلار است، اما این رقم برای بوئینگ ۷۸۷ به عدد ۳۴ دلار می رسد. اگرچه ایرباس توانسته این نقص را با افزایش تعداد صندلی ها و گنجایش مخزن سوخت جبران کند.
فناوری های به کاررفته در کابین دریم لاینر ۷۸۷ نیز به این پرنده مزیت هایی بخشیده است. افزایش سطح اکسیژن در کابین ۷۸۷ به مسافران کمک می کند تا با سردرد، سرگیجه و خستگی های کمترِ ناشی از پرواز روبرو شوند.
کابین هواپیما با طراحی جدید، به مسافران حس بودن در هواپیمایی با فضای بزرگ تر را می دهد. به علاوه، به لطف پنجره های الکترونیکی، می توان نور دلخواه خود را تغییر داد. فضای بار بالای سر مسافران نیز ۳۰ درصد بزرگ تر شده و ظرفیت قرار دادن یک چمدان چرخ دار را دارد.
این هواپیما همچنین سازگاری بیشتری با محیط زیست داشته و به لطف مصرف سوخت کمتر خود، دی اکسید کربن کمتری نیز تولید می کند. موتورهای پیشرفته تر دریم لاینر ۷۸۷، ساخت شرکت های پرت اند ویتنی و رولز رویس، صدای کمتری تولید می کنند و عبور این هواپیما از بالای مناطق مسکونی، با سروصدای کمتری همراه خواهد بود.
فاجعه ای به نام ۷۳۷ مکس
در صبح روز ۲۹ اکتبر ۲۰۱۸، هواپیمای بوئینگ ۷۳۷ مکس خط هوایی لایِن ایر، جاکارتا را به مقصد پانگکال پینانگ ترک کرد. هنوز ۱۲ دقیقه از این پرواز نگذشته بود که هواپیما از روی رادارها محو شد و در دریای جاوه سقوط کرد. همه ی ۱۸۹ مسافر به علاوه ی خدمه ی این هواپیما جان باختند.
مأموران تحقیق هنوز در حال بررسی علل این سانحه بودند که سقوطی دیگر در آدیس آبابای اتیوپی پدید آمد. ۶ ماه پس از سقوط اول، هواپیمای خطوط هوایی اتیوپی از نوع ۷۳۷ مکس در صبح روز یکشنبه، ۱۰ مارس ۲۰۱۹، آدیس آبابا را به مقصد نایروبی در کنیا ترک کرد. اما تنها ۶ دقیقه پس از برخاستن از باند، سقوط کرد و همه ی سرنشینان آن کشته شدند.
ازآنجایی که این سری از ۷۳۷ یکی از محبوب ترین هواپیماهای جهان بود، بیش از ۳۰۰ هواپیمای مکس در سراسر دنیا زمین گیر شدند. اگرچه بوئینگ تلاش می کرد تا این اتفاق به یک فاجعه تبدیل نشود، اما سرانجام دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا هم با زمین گیر شدن هواپیماهای سری مکس تا زمان یافتن راه حل مناسب موافقت کرد.
تحقیقات پیرامون این حادثه و یافتن علت آن ادامه دارد، اما ارزش سهام بوئینگ در این مدت چند ده میلیارد دلار کاهش یافته است. حوادث بوئینگ ۷۳۷ مکس در سطح مدیریتی هم قربانی گرفت و انتقادات شدید به دنیس مویلنبرگ، مدیرعامل این شرکت، باعث شد تا وی از سمت خود استعفا دهد.
بوئینگ در یک نگاه
بوئینگ که حالا بیست و هشتمین شرکت در رتبه بندی ۵۰۰ شرکت برتر دنیا محسوب می شود، برترین صادرکننده ی آمریکایی از نظر ارزش فروش نیز است و از شرکت های مطرح در شاخص صنعتی داو جونز به شمار می آید. بوئینگ توانسته در طول این صدسال، ۴۷۸ هواپیمای مسافربری، ۱۸۰ هواپیمای نظامی و ۵ ماهواره تولید کند و نقش مهمی در برنامه های فضایی ایالات متحده داشته باشد.
همه چیز درباره دنیای شرکت فناوری تنسنت
