نام : محمد
نام خانوادگی : جمشیدی
تاریخ تولد : 1370/05/08
شهر محل تولد : شهرکرد
رشته تخصصی : بسکتبال
محمد جمشیدی متولد8 مرداد 1370 در شهرکرد است. محمد جمشیدی هم‌اکنون دانشجوی مهندسی عمران دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرکرد است.
او دو برادر بزرگتر به نام های مهدی و علی دارد که پیش از وی در تیم شهرکرد بازی می کردند.
محمد جمشیدی چند سالیست ازدواج کرده و زندگی متاهلی دارد.
من چشم باز کردم بسکتبال را دیدم اما آشنایی ام با هنر به دوران راهنمایی بازمی‌گردد.
دوران راهنمایی بود که با دوستی به نام سید مهدی رضوی روی یک نیمکت بودیم که خط کار میکرد و خط بسیار خوبی داشت، معلم هنر تکلیف که می داد از نوشتن او لذت می بردم، بعد از روی دست او می نوشتم و کم کم به صورت تجربی خوش خطی را یاد گرفتم.
اگر یک روز اجازه نداشته باشم که بسکتبال بازی کنم یک هفته گریه می کنم، بدون بسکتبال زندگی سخت است.من حتی حاضرم بدون درآمد هم بسکتبال را ادامه می دهم، مثل بیماری در وجود من است با این رشته بزرگ شدم و باید بگویم که برایم مقدس است.
بسکتبال زندگی من را عوض کرده و برای من احترام زیادی دارد اما اگر نتوانم اصلا بازی کنم به سمت هنر می روم، من اهل سرمایه گذاری نیستم و بیشتر ارزش پولم را حفظ می کنم، برای همین هم درآمدم کلا از بسکتبال است.
حقیقا من از اول فوتبالی نبودم ولی از وقتی که با مسعود شجاعی دوست شدم و چون مسعود هم تراکتور بازی میکرد ناخودگاه بازی های تراکتور را دنبال کردم.
وقتی تماشاچی های پرشور این تیم و علاقه ای که به تیم شان داشتند را دیدم جذب این تیم شدم، چون واقعا همیشه هوای تیمشان را دارند و در بازی هایشان صندلی خالی هم پیدا نمیشود و همین واقعا دوست داشتنی و متمایزشان نسبت به سایر هواداران کرده است.
ولخرج هستم و غذا و لباس بیشترین هزینه های من است، خدا را شکر در خرید لباس مشکل ندارم و سایز من به سادگی پیدا می شود.
البته اهل سفر هستم اما وقت ندارم، وقتی تعطیل هستم به شهرکرد سفر می‌کنم و کنار خانواده ام.
از 6 سالگی شروع به بازی در بسکتبال کرد تا اینکه در دوران نوجوانی به عضویت تیم هیئت شهرکرد درآمد، سپس سال 1389 در 19 سالگی مورد توجه مربیان تیم توزین الکتریک کاشان قرار گرفت و به این تیم ملحق شد و تا سال 1390 در این تیم عضویت داشت.
سال 1390 در 20 سالگی به تیم پتروشیمی بندر امام پیوست و پس از یکسال حضور در این تیم، تصمیم به جدایی گرفت و به تیم دانشگاه آزاد اسلامی منتقل شد و تا سال 1395 برای این تیم بازی کرد.
سال 1395 در 25 سالگی جهت کسب تجربه جدید به تیم مرالکو بولتر فیلپین پیوست و به مدت یک سال در این تیم مشغول به بازی بود.او پس از بازگشت از فیلپین از سال 1396 تا 1399 به ترتیب در تیم های پالایش نفت آبادان، پتروشیمی بندرامام و شیمیدر قم بازی کرد.
سال 1399 در 29 سالگی جهت ادامه بسکتبال خود به تیم شهرداری گرگان ملحق شد و هم اکنون در این تیم مشغول به بازی است ،او با این تیم 2 قهرمانی لیگ برتر ایران را به دست آورده است.
اولین بار سال 1387 در 17 سالگی به تیم ملی جوانان ایران دعوت شد و از سال 1389 هم عضو تیم ملی بزرگسالان ایران می باشد؛با تیم ملی ایران 1 طلا و 1 نقره قهرمانی آسیا، 2 نقره بازی های آسیایی و 2 طلا و 1 نقره مسابقات جام ملت های آسیا را تجربه کرده است.
من خودم عدد 13 را دوست دارم و از طرفی هم چون برادر بزرگترم شماره 13 برتن میکرد منم ناخودآگاه این شماره رو انتخاب کردم.
خدا را شکر وضعیت مالی خوبی دارم اما درآمد در یک رشته ورزشی مقایسه ای است، مثلا بسکتبال در مقایسه با کشتی ورزش ثروتمندی است اما با فوتبال نه.
در مقایسه با دیگر کشورها نیز فکر می‌کنم جز چین شرایط یکسانی با دیگر کشورهای آسیایی داریم. البته با وضعیت کنونی قیمت دلار فکر نمی‌کنم شرایط یکسان باقی مانده باشد اما خب این را هم بدانیم که بسکتبال ورزش بسیار سختی است.
زندگی بر پایه امید است، هر وقت به هدفی می رسیم خیلی سریع هدف بزرگتری برای خودمان ترسیم می‌کنیم، من هم قانع نیستم و هدف بزرگتری دارم.
تمام افراد کنار من می دانند که چقدر تمرین می کنم، من هیچ وقت از تلاش کردن دست نکشیدم، خودم را با دیروز خودم مقایسه می‌کنم و زیاد به دیگران فکر نمی‌کنم.
من به دنبال رشد روزانه هستم، برای خودم و پیشرفتم هزینه می‌کنم، تمرین سخت روزانه دارم، روزانه هشت ساعت تمرین دارم؛ کاملا تمرین‌های پرفشار انجام می‌دهم و تمام تلاشم این است که کاملا حرفه‌ای تمرین کنم، تمرین حرفه‌ای نیاز به سبک زندگی حرفه‌ای دارد ؛از هر نظر به زندگی ام توجه می کنم تا هم سلامتی ام حفظ شود و هم پیشرفت کنم.
به عنوان یک ورزشکار و ملی پوش مسئولیت اجتماعی برای خودم تعیین می کنم، به هر حال شاید 100 نفر من را دوست داشته باشند و بتوانم تاثیر مثبت روی آنها بگذارم.
این مسئولیت اجتماعی هم قطعا برای بهتر شدن و کمک کردن است، تا جایی که اجازه دارم و به من مربوط است به مسائل ورود می‌کنم.
لژیونر شدن را دوست دارم، از تیم باوئرمن در آلمان چند بار پیشنهاد داشتم اما درگیر قرارداد بودم و نشد که بروم ،خیلی دوست دارم تجربه بازی در خارج از ایران را دوباره به دست بیاورم، من به اغلب چیزهایی که خواستم رسیده ام اما اهداف بزرگتری دارم.
آرزوهای بزرگ و هدف بزرگ دارم و برایشان تلاش می‌کنم، دوست دارم دوباره قهرمان آسیا بشویم، به المپیک برویم و بهترین بازیکن آسیا بشوم. دوست دارم در اروپا بازی کنم؛ اینها آرزوها و اهداف من هستند.
تیم رویایی من «جیسون ویلیامز»، «بهنام یخچالی»، «خودم»، «ژیان لیان» یا «ارسلان کاظمی» و «حامد حدادی» است ؛بهنام یخچالی بازیکنی است که از بازی در کنارش بیشترین لذت را می‌برم، جدا از اخلاق درک بسیار خوبی از بسکتبال دارد ،من خیلی دوست دارم او پست یک باشد و من در کنارش بازی کنم، توانایی فوق‌العاده‌ای در این پست دارد.
2012 : جام آسیا توکیو – مدال طلا
2013 : جام ملت های آسیا مانیل – مدال طلا
2014 : بازی های آسیایی اینچئون – مدال نقره تیمی
2015 : جام ملت های آسیا چانگشا – مدال برنز
2016 : جام آسیا تهران – مدال طلا
2017 : جام ملت های آسیا بیرون – مدال نقره
محمد جمشیدی در اینستاگرام از طریق پیج خود با نام کاربری mj13official با مخاطبان خود در ارتباط است.
