به گزارش سایت خبری ساعد نیوز، مهاجرت مسئله ای است که همیشه مورد دغدغه و بحث کارشناسان و خانواده ها بوده و به خصوص اینکه اگر فردی قصد مهاجرت همراه با خانواده خود را داشته باشد، بیشتر از بقیه مورد نگرانی و بررسی قرار می گیرد. هدف اصلی مهاجرت با خانواده، به وجود آوردن زندگی ایده آل برای فرزندان است و متأسفانه بسیاری بدون در نظر گرفتن مشکلات و عواقب ناشی از آن به خصوص برای کودکان به همراه خانواده به یک کشور دیگر مهاجرت می کنند.
در مهاجرت هایی که همراه با خانواده انجام می شود، هیچ گونه برنامه برگشتی وجود ندارد و برای همین والدین باید چه قبل از مهاجرت و چه بعد از آن، اقداماتی را به منظور کاهش مشکلات و فشار زندگی در یک منطقه جدید را انجام دهند. یکی از مهم ترین مشکلات والدین، نپذیرفتن روحی و روانی کودک برای مهاجرت است.
پذیرش روحی و روانی کودکان برای زندگی در یک محیط جدید نسبت به بزرگسالان خیلی سخت تر است. کودکان وقتی بدانند که قرار است تا محیط فعلی خود را ترک کنند، شروع به بهانه گیری و گریه می کنند و به هیچ وجه حاضر به همکاری با والدین نیستند و از آنجا که در مهاجرت نه فقط افراد بلکه فرهنگ ها هم همراه هستند، آن ها نمی توانند که فرهنگ مکان جدید را قبول کنند و آن را مکان زندگی قبلی خود مقایسه می کنند.
چه بخواهیم و چه نخواهیم، کودکان در مهاجرت بیشتر از همه مورد آسیب قرارمی گیرند؛ اما اگر والدین به درستی برای این مسئله برنامه ریزی داشته باشند و از مشاوران مشورت بگیرند، به راحتی می توانند مشکلات پیش رو در این خصوص را حل کنند و بدون هیچ مسئله ای زندگی جدیدی را شروع کنند.
آماده کردن کودک برای مهاجرت به روش صحیح:
گفتن این جمله شاید ساده است، اما چطور؟ از کجا بدانیم که اقدامات ما در مسیر درست قرار دارند. خوشبختانه، آماده کردن کودک برای مهاجرت آنقدر که به نظر می رسد سخت نیست. برای کودکان بالاتر از 2 سال و کمتر از 7 سال والدین هنوز شبکه امن او را شکل می دهند. هر چند در این سن کودک در حال شکل دهی به عقاید و نظرات خود است، اما همچنان به شدت به بزرگسالان اطراف خود وابسته است و والدین می توانند او را هدایت و حمایت کنند.
ارتباط صحیح:
بسیاری از ما با کودکان خود به صورت دستوری صحبت می کنیم. «کفش هایت را بپوش»، «صبحانه ات را بخور» «اسباب بازی هایت را جمع کن». مشخصا این سبک حرف زدن ایرادی ندارد، زیرا جملات دستوری جایگاه خود را دارند که بدون آنها شاید هرگز کاری انجام نشود. با این حال، همیشه باید در طول روز جایی برای گوش کردن فعال به کودک و اختصاص زمانی به او برای بیان نظرات خود وجود داشته باشد. گوش کردن فعال به بازخورد نیاز دارد. گوش کردن و بازگو کردن نکات مهم کلام آنها به فرزندتان نشان می دهد که شما به خوبی به او گوش مرده اید و درک کرده اید. از سوالات او استقبال کنید و به نگرانی های او پاسخ دهید.
او را به تصمیم گیری تشویق کنید:
زمانی که پای تصمیم گیری های مهم مانند مسافرت و مکان خانه جدید به میان می آید، کودکان کنترلی بر اوضاع ندارند. این مورد هم ایرادی ندارد، زیرا در غیر این صورت هیچ کاری به درستی انجام نمی گرفت. اما مشکل اینجاست که نداشتن کنترل بر هیچ کدام از تصمیمات، باعث شکل گیری خشم در کودک می شود یا کودک به این نتیجه می رسد که او تنها یک بله قربان گو است. اجازه دهید فرزندتان کمی قدرت انتخاب و تصمیم گیری داشته باشد. در صورت امکان، دو یا سه مدرسه خوب را برای او انتخاب کنید و از او بخواهید تصمیم نهایی را بگیرد. اجازه دهید رنگ اتاقش را در خانه جدید انتخاب کند. دادن قدرت انتخاب و کنترل محدود به کودک باعث شکل گیری مهارت انعطاف پذیری در کودک و ایجاد حس ارزشمندی در روند مهاجرت در او می شود.
تداوم
برای یک بزرگسال، بودن در یک خانه جدید در یک کشور جدید ممکن است یک تجربه کاملا خارجی باشد و هیچ چیز آشنایی در آن وجود نداشته باشد. اما با حفظ روتین های معمول خانوادگی، می توان در کودکان احساس تداوم زندگی قبلی را ایجاد کرد. همان برنامه خواب، همان نوع غذاها، همان لباس ها، همان زمان غذا خوردن که به کودک احساس امنیت و آشنایی می دهد. بنابراین برای آماده کردن کودک برای مهاجرت از قبل برنامه ریزی کنید تا همه چیز در خانه جدید آشنا باشد.
روابط گسترده تر:
خداحافظی کردن بخش دشوار اما ضروری مهاجرت کردن است. به عنوان یک بزرگسال شاید ترجیح می دهید از این کار خودداری کنید زیرا برایتان سخت و غم انگیز است. اما برای بچه ها خداحافظی کردن از عزیزان و دوستان به درک بهتر مفهوم مهاجرت کمک می کند. همزمان، برنامه مشخصی برای برقراری ارتباط با عزیزان خود از طریق برنامه هایی مانند اسکایپ داشته باشید.
شخصیت فردی کودک را در نظر بگیرید:
صرف نظر از سن، هیچ دو کودکی یکسان نیستند و این امر باید در زمان برنامه ریزی برای مهاجرت در نظر گرفته شود.
برخی از کودکان به ارتباط و پرسش گری بیشتری نیاز دارند، اما اصراری بر داشتن قدرت تصمیم گیری ندارند. برخی دیگر ذاتا رهبر هستند و تمایل دارند در سرنوشت خود احساس قدرت داشته باشند. برخی دیگر درون گرا هستند برای تجزیه و تحلیل احساسات و سوالات خود به زمان بیشتری نیاز دارند. شما فرزند خود را بهتر از هر کسی می شناسید و می تواند برنامه ای مطابق با نیازهای او تعیین کنید.
رشد انعطاف پذیری و آماده کردن کودک برای مهاجرت به معنی استقبال از تفاوت ها، بهبود تحمل پذیری، و پذیرش تفاوت های فرهنگی است. شما به کودک خود فرصت ویژه ای داده اید تا با جهان جدیدی آشنا شوید اما برای شکوفایی توانایی هایشان باید به انتظارات و نگرانی های آنها توجه کنید. به آنها زمان و فضای کافی برای بررسی احساسات، افکار و نگرانی هایشان در روند مهاجرت را بدهید و به آنها کمک کنید تا از این مرحله دشوار راحت تر عبور کنند.
