اختلال روانی کندن موی سر ، ابرو و مژه

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز، وسواس موکنی یکی از انواع اختلالات وسواسی است که فرد تمایل افراطی و اجباری به کندن موهای خود دارد. افرادی که به اختلال موکنی مبتلا هستند، قبل از وسوسه شدن برای موکنی، احساس تنش زیادی را تجربه می کنند. تقریبا در بیشتر موارد، بلافاصله بعد از آن که موکنی انجام شد، فرد احساس آرامش و لذت کسب می کند.

در این شرایط ممکن است قسمتی از سر، کم مو و یا حتی طاس شود. با وجود اینکه کندن موهای سر شایع تر است با این حال وسواس موکنی فقط محدود به موی سر نیست؛ بلکه ممکن است ابرو، مژه، موهای بدن مانند موی دست، پا، زیر بغل، بخش شرمگاهی و موهای صورت مانند ریش یا سبیل نیز کنده شوند. اختلال موکنی در زنان شایع تر است و به طور کلی زنان تا ده برابر بیشتر از مردان به این اختلال دچار می شوند.

علائم اختلال مو کنی:

علائم این اختلال عبارتند از:

• کندن مداوم مو، به خصوص از سر، ابرو و مژه ها، اما می تواند شامل دیگر نقاط بدن نیز شود و در دوره های مختلف موهای قسمت های متفاوتی کنده شود.
• احساس تنش بیش از حد پیش از کندن مو یا در زمان تلاش برای پیشگیری از کندن مو
• احساس لذت یا آسایش پس از کندن مو
• فقدان قابل توجه مو، مانند نقاط کچلی روی سر و نبود مو در دیگر قسمت های بدن مانند مژه ها و ابروها
• تمایل به نوع خاصی از مو
• جویدن یا خوردن موی کنده شده
• بازی کردن با موی کنده شده یا مالیدن آن به صورت و لب ها
• تلاش های مداوم برای توقف رفتار مو کنی بدون موفقیت در آن
• مشکلات و استرس زیاد در محل کار، مدرسه و موقعیت های اجتماعی به دلیل نیاز به کندن مو و ناتوانی در انجام آن جلوی جمع

بسیاری از افرادی که دچار اختلال مو کنی هستند، پوست خود را نیز می کنند، ناخن می جوند و لب های خود را آنقدر می جوند تا خون بیافتد. گاهی مو کنی شامل کندن موهای حیوان خانگی یا عروسک یا کندن موهای از اجسامی مانند پتو یا لباس می شود. بیمارانی که دچار این اختلال هستند سعی می کنند موهای خود را در تنهایی بکنند و این اختلال را از دیگران پنهان کنند.

علل اختلال مو کنی :

علت ابتلا به این اختلال مشخص نیست. اما همانند تمام اختلالات پیچیده، این اختلال نیز می تواند ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی باشد.

ریسک فاکتورهای اختلال مو کنی:

سابقه فامیلی:

ژنتیک می تواند نقش مهمی در ابتلا به این اختلال داشته باشد. بروز این اختلال در افرادی که دارای یک فرد نزدیک مبتلا به آن در خاناوده خود هستند بیشتر است.

سن:

این اختلال قبل یا در طول نوجوانی شروع می شود که اغلب بین 10 تا 13 سالگی است و اغلب تا پایان عمر مشکل ادامه می یابد. نوزادان نیز می توانند به این عادت رو بیاورند، اما معمولا خفیف است و بدون درمان برطرف می شود.

دیگر اختلالات روانی:

ابتلا به اختلالاتی مانند افسردگی، اضطراب یا وسواس جبری می تواند منجر به رفتارهای عادتی مانند کندن مو شود.

استرس:

زندگی در شرایط استرس آور محرکی برای انجام این رفتار هستند.

هر چند شیوع این اختلال در زنان بیشتر دیده شده است، اما می تواند به دلیل مراجعه زنان برای درمان باشد. ابتلا به این اختلال در اوایل نوجوانی در دختران و پسران تقریبا یکسان است.

عوارض اختلال مو کنی:

هر چند به نظر جدی نمی رسد، اما اختلال مو کنی می تواند تاثیرات منفی زیادی در زندگی فرد داشته باشد. عوارض آن عبارتند از:

استرس عاطفی:

بسیاری از مبتلایان دچار احساس شرم، گناه، خجالت و تحقیر هستند. بیماران دارای عزت نفس پایین، افسردگی، اضطراب، مصرف الکل و مواد مخدر به خاطر بیماری خود هستند.

مشکل با موقعیت های اجتماعی:

خجالت ناشی از نداشتن مو یا ابرو باعث از دست رفتن موقعیت های شغلی و پرهیز از رفتن به دورهمی های اجتماعی می شود. مبتلایان از کلاه گیس استفاده می کنند، موهای خود را به شکلی آرایش می کنند یا از مژه مصنوعی استفاده می کنند تا کچلی سکه ای یا ریزش مژه ها مشخص نباشد.

آسیب به پوست و مو:

کندن مداوم مو و پوست باعث آسیب دائمی به آنها، عفونت، بروز ضایعات مو و کچلی سکه ای و عدم رشد دائمی مو می شود.

گلوله های مو در مسیر هاضمه:

همان طور که گفته شد برخی از بیماران عادت به جویدن و خوردن موهای خود دارند و این باعث شکل گیری گلوله های مو در مسیر هاضمه می شود. در طول سالیان، وجود مو در معده باعث کاهش وزن، تهوع، انسداد روده و حتی مرگ می شود.