معرفی شهر کاراکاس 

کاراکاس پایتخت کشور ونزوئلا است. این کشور در محدوده کشورهای امریکای لاتین واقع است. کاراکاس، دومین شهر نا امن جهان نیز است.کاراکاس در شمال این کشور در امتداد پستی و بلندی های دره کوهستانی تنگ واقع در رشته کوه ساحلی ونزوئلا (کوردیلرا دلا کوستا) واقع شده است. دره دارای هوایی بهاری است و منطقه شهری دره کاراکاس دارای ارتفاعی حدود ۲٬۵۰۰ و ۳٬۰۰۰ پا (۷۶۰ و ۹۱۰ متر) از سطح دریاست. این دره در مجاورت دریای کارائیب واقع است، و توسط رشته کوه پرشیب (سرو ال آویلا) که با ارتفاعی بیش از ۷۴۰۰ پا (۲۲۰۰ متر) در امتداد جنوبی تپه ها و رشته کوه ها واقع شده از ساحل جدا می شود. در سال ۲۰۰۵ برآورد جمعیت این مرکز تاریخی کاراکاس، که به نام ناحیه لیبرتادور شهرت دارد، ۱/۲ میلیون نفر بوده است.در همان سال، برآورد جمعیت منطقه پایتختی رسمی ۳/۳ میلیون نفر بود.«ناحیه پایتخت» نام منطقه اصلی کاراکاس است، که بخشی از ایالت می راندا را پوشش می دهد. جمعیت کاراکاس (جمعیت نگاری شهری) (کاراکاس بزرگ، از جمله شهرهای همجوار ناحیه پایتخت) حدوداً ۷/۴ میلیون نفر است.

تاریخچه شهر کاراکاس

بیش از پانصد سال پیش، ساکنان این منطقه را قبایل بومی تشکیل می دادند و در آن زمان کاراکاسی وجود نداشت. سال ها بعد و در سال ۱۵۶۲، فرانکو فاجاردو، یک مهاجرنشین اسپانیایی مزرعه ای در این ناحیه بنا نهاد. اقامت فاجاردو در این دره چندان دوام نیاورد، و بومیانی که به سرزمین خود بازگشتند وی را از این منطقه بیرون راندند. این آخرین طغیان بومیان بود، چرا که در ۲۵ ژوئیه ۱۵۶۷ دیگو د لوسادا، کاپیتان اسپانیایی بنای شهر سنت جیمز بزرگ|سانتیاگو دلئون دکاراکاس را بنا نهاد، و منطقه بومی نشین کاتوچاکائو تحت نفوذ مهاجرنشینان تبدیل به شهر جدید کاراکاس شد.کشت کاکائو منجر به رشد بیش از پیش شهر شد که تبدیل به مرکز استان ونزوئلا شد. در سال ۱۵۷۷، کاراکاس همچنان به رشد افقی خود ادامه داد.تلاش خوزه ماریا اسپانا و مانوئل خوال برای بر پا کردن انقلاب و کسب استقلال در ۱۳ ژوئیه ۱۷۹۷ سرکوب شد. اما عقاید ورای انقلاب فرانسه و جنگ های استقلال آمریکا مردم را برانگیخت، و در ۵ ژوئیه ۱۸۱۱ اعلامیه استقلال در کاراکاس امضا شد.این شهر محل تولد دو تن از مهم ترین شخصیت های آمریکای لاتین بود: فرانچسکو د می راندا و ""ال لیبرتادور"" سیمون بولیوار. زلزله ای در ۲۶ مارس ۱۸۱۲ کاراکاس را تخریب کرد و مقامات شهر این زلزله را مجازات الهی برای عصیان در برابر پادشاهی اسپانیا در حین جنگ استقلال ونزوئلا قلمداد کردند. این دره تبدیل به گورستانی شد، و جنگ تا ۲۴ ژوئن ۱۸۲۱ یعنی زمانی که بولیوار در کارابوبو پیروزی سرنوشت سازی بر سلطنت طلبان به دست آورد ادامه یافت.با رشد مستمر اقتصاد ونزوئلای نفت خیز در قرن بیستم، کاراکاس تبدیل به یکی از مراکز اقتصادی مهم آمریکای لاتین شد. همچنین این شهر تبدیل به مرکز اصلی روابط اروپا و آمریکای جنوبی شد. در طول دهه ۵۰ کاراکاس برنامه مدرنیزاسیون گسترده ای را آغاز کرد که این برنامه در طول دهه های ۶۰ و ۷۰ نیز ادامه یافت. در این دوره کارلوس رائول ویلانوئوا، معمار نوگرا بنای یونیورسیداد سنترال د ونزوئلا را بنا نهاد که این بنا در حال حاضر توسط یونسکو یکی از آثار ملی ونزوئلا نامگذاری شده است. ویلانوئوا نیز به ال سیلنسیو پیوست و چندین منطقه مسکونی کارگری ( ۲۳ دی انرو، سیمون رودریگز) و نیز نواحی مسکونی طبقه متوسط جدیدی (بلو مونته، لوس پالوس گرندز، چوائو، کافه تال، و غیره) در این دره احداث شد و مرزهای آن را به سمت شرق و جنوب شرقی گسترش داد؛ بزرگراهی که کاراکاس را به فرودگاه اصلی کشور (مایکوئشیا) و بندر اصلی کشور (لا گوئایرا) متصل می کرد و دارای تونل ها و پل های بسیاری بود، به همراه دیگر آزادراه های داخل شهر، و ساختمان های دولتی (مرکز سیمون بولیوار) نیز از دیگر عوامل مهم تحول شهر به شمار می رفت. در ۱۷ اکتبر ۲۰۰۴، یکی از برجهای مجموعه پارک مرکزی آتش گرفت. تغییر در ساختار اقتصادی کشور، که اکنون وابسته به نفت است، و رشد سریع کاراکاس این شهر را تبدیل به عامل جذب جوامع روستایی کرد که این جوامع با مهاجرت بدون برنامه خود به شهر اقدام به ساخت مناطق فقیرنشین در اطراف دره کاراکاس کردند. امروزه در سال ۲۰۰۶ بر اساس آمار رسمی دست کم نیمی از جمعیت شهر در مناطق فقیرنشین ساکن هستند

موقعیت جغرافیایی شهر کاراکاس

کاراکاس در دره ای واقع شده، و توسعه شهر در قرن اخیر منجر به گسترش شهر تا کوهستان های مجاور شده است. منبع اصلی آب کاراکاس رودخانه گوآریکو است، که در داخل شهر جریان دارد. کوه سرو ال آویلا در بخش شمالی شهر واقع شده است.

وضعیت اقتصادی شهر کاراکاس

کاراکاس به عنوان پایتخت ونزوئلا، دارای شرکت های خدماتی، بانکها، فروشگاهها و دیگر مراکز است. ۱۰۰ درصد این مراکز خدماتی هستند، به استثنای برخی صنایع که در حومه مادرشهری آن احداث شده اند، بورس اوراق بهادار کاراکاس نیز از دیگر مراکز مهم اقتصادی کاراکاس است، این مرکز درخواست خرید را مطرح کرده و اجازه فروش ابزار مورد نیاز برای مذاکرات خود در بازار سهام را صادر می کند. شرکت نفت ونزوئلا (PDVSA) که بزرگ ترین شرکت کشور است نیز در کاراکاس واقع شده است، این شرکت مسئول انجام مذاکرات تمامی موافقت نامه های بین المللی برای توزیع و صادرات نفت به سایر کشورهای جهان است.

جمعیت شهر کاراکاس

جمعیت کاراکاس ۳٬۲۷۶٬۰۰۰ نفر است، که این رقم شامل مناطق حومه شهر، همچون پتاره، که دارای جمعیتی حدود ۱٬۵۰۰٬۰۰۰ نفر است نمی باشد.ترکیب نژادها و فرهنگ های مختلف در طول تاریخ کاراکاس همواره در این شهر مشهود بوده است. پیش از این، در دوران استعمار، اسپانیایی ها با بومیان سرخ پوست و پس از آن با سیاه پوستانی که برای کار در مزارع کاکائو و قهوه به این منطقه آمدند در هم آمیختند، بنابراین، امروزه می توان هرگونه ترکیبی از آمیزش این نژادها را در شهر شاهد بود.پس از دوران استعمار، یعنی زمانی که ونزوئلا استقلال یافته بود و زمانی که نفت کشف و استخراج شد، شهر در حال رشد شاهد نوع دیگری از مهاجرت بود، اروپائیان. فرانسویان تلفن را با خود به ونزوئلا آوردند (به همین دلیل است که مردم این کشور همانند فرانسویان در هنگام پاسخ گفتن به تلفن از لفظ «الو» استفاده می کنند) و هلندیان (شل پترولیوم) نیز برای استخراج نفت پا به این منطقه گذاشتند.پس از آن، به دلیل وقوع جنگ دوم جهانی و نظام های دیکتاتوری قدیم اروپا و نیز استخراج بیشتر نفت، هزاران مهاجر از اسپانیا (خصوصاً گالیسیا و جزایر قناری)، پرتغال (خصوصاً جزیره مادیرا)، ایتالیا و دیگر کشورهایی نظیر ترکیه و لبنان برای آغاز زندگی جدید در شهر جدیدی که در آستانه انفجار بود، پا به کاراکاس گذاشتند. مهاجرت اروپائیان در طول دهه های ۶۰ و ۷۰ بیشتر چشمگیر بود. اما چند سال بعد، در طول دهه های ۸۰ و ۹۰، کاراکاس نوع جدیدی از مهاجران را پذیرفت، این بار مهاجران از کشورهای همسایه نظیر کلمبیا؛ اکوادور؛ پرو؛ بولیوی؛ ترینیداد و توباگو؛ هائیتی بودند، که با حضور خود در کاراکاس نوع جمعیت شناختی جدیدی را وارد منطقه کردند.خوشبختانه، به دلیل نفوذ کهنه اسپانیا، ترکیب نژادها و فرهنگ ها مسئله ای رایج در شهر کاراکاس بوده است. بنابراین، به راحتی می توان در این شهر افرادی با موی بور و چشمانی سیاه و نیز افرادی سیاه با موی بور و چشمان آبی یافت. با این وجود، بافت جمعیتی رایج «مولاتو» (سیاه+سفید)، «مستیزو» (سفید پوست+بومیان سرخ پوست)، و «کریولو» (ترکیبی از هر سه نژاد) است.امروزه، به دلیل رشد صنعت نفت، و نیز سیاست های مهاجرتی جدید، کاراکاس پذیرای مهاجرانی از کوبا، چین، کشورهای عربی همچون عراق و نیز کشور ایران است. مهاجرت جدید بیشتر ناشی از اتحادی است که هوگو چاوز رئیس جمهور پیشین ونزوئلا با این کشورها ایجاد کرده است.همانطور که می بینید، بسیاری از مردم به شهر کاراکاس پا گذاشته اند اما متأسفانه رشد شهر به صورتی بی برنامه و بدون کنترل بوده است. هیچگونه برنامه ریزی جمعیت شناختی تاکنون در شهر انجام نشده است، به همین دلیل هنوز می توان مناطق و محلاتی را در کاراکاس یافت که فاقد سیستم های برق و آب رسانی هستند، نیازی به ذکر دیگر خدمات همچون مدرسه، بیمارستان، پاسگاه پلیس، اداره آتش نشانی و غیره نیست. بنابراین، بسیاری از مناطق حومه و محلات شهر همچون مناطق بی قانونی هستند که در آن جرم و ناامنی شب و روز بیداد می کند. کاراکاس، همچون دیگر شهرهای آمریکای لاتین، از بهترین نمونه های «توسعه بدون برنامه و حمایتی» است، که در نتیجه شهری جدید، و ثروتمند اما هم زمان مبتلا به بی قانونی و فقر فزاینده ایجاد می شود.کاملاً طبیعی است که در کاراکاس ساختمانی ۶۰ طبقه و باشکوه و دارای آخرین فناوری روز را در کنار خانه های فقیرنشین، سست و خطرناک مشاهده کرد.

جاذبه های گردشگری شهر کاراکاس

بسیاری از مردم از طریق کاراکاس ، ونزوئلا به مقصد دیگر، از قبیل فرشته ی فرشته ، جزیره مارگریتا یا لوس روچس عبور می کنند. با این حال، در کاراکاس، ونزوئلا، چیزهای زیادی وجود دارد. شهر پرتلاطم، ترکیبی از برجسته و توسعه مدرن و همچنین مرکز استعماری و تاریخی در اطراف پلازا بولیوار، ارزش اضافه کردن یک یا دو روز به برنامه سفر خود را دارد.

پارک ملی El Avila

آویلا برای دیدنی های جذاب از کاراکاس و کوه ها. در روزهای روشن، شما می توانید کارائیب را ببینید. در حالی که آنجا هستید، از Avila Magica Park لذت ببرید، یک وعده غذا در یکی از رستوران ها، اسکیت روی یخ و یا خرید سوغات دستباف. یک ژاکت یا ژاکت را بپوش، زیرا می تواند در 6000 پلاس خنک باشد.

Panteón Nacional