کاربردهای بی نظیر مکرومه بافی

دانستنی های از تاریخچه ی مکرومه بافی در جهان

اولین استفاده های ثبت شده از گره های به سبک مکرومه در حکاکی های تزیینی به جا مانده از بابلیان و آشوریان است. بافت حاشیه ی لباس های آن زمان در مجسمه های سنگی، یادآور شمایل گره های مکرومه بافی است. اسپانیا بعد از فتح شمال آفریقا هنر مکرومه بافی را به اروپاییان معرفی کرد. «مکرمه» از اصطلاحات بافندگان عرب در قرن سیزدهم بود و به معنی حاشیه است. بافندگان عرب، نخ اضافی در حاشیه ی پارچه های دست باف، همچون حوله یا شال را به گره های تزیینی تبدیل می کردند. در واقع گفته می شود که مکرمه از کلمه ی عربی «مکرمیه» گرفته شده است که به معنای حاشیه ی تزیینی است. البته به عقیده ی دیگر این کلمه می تواند ریشه ی ترکی داشته باشد. گفته می شود که «ویکتوریا ماری» ملکه ی انگلستان، برای اولین بار در قرن هفدهم این هنر را در این سرزمین رواج داد. علاوه بر ویکتوریا ماری، این هنر توسط ملوانان نیز در انگلستان معرفی شد. ملوانان باکمک گره های مکرومه بافی، دست سازهایی مانند تخت آویز سفری، کمربند و… خلق می کردند و آن ها را در بنادر می فروختند. بنابراین مکرومه بافی در دوران ویکتوریا بیشترین محبوبیت را داشت و مردم خانه ی خودشان را با کمک منسوجات این هنر مانند رومیزی، روتختی و پرده تزیین می کردند. محبوبیت مکرومه با گذشت زمان کم شد و سپس دهه ی هفتاد میلادی، به ‍ عنوان یکی از دیوارپوش های تزئینی، رومیزی، روتختی، آویز گلدان، اکسسوری های استایل شخصی و… استفاده از آن مجدد رواج پیدا کرد. همچنین استفاده از زیورآلات تهیه شده از هنر مکرومه بافی نیز در آمریکا رواج پیدا کرد. گردنبند، دستبند و خلخال از نمونه های این جواهرات بود. این جواهرت تلفیقی از گره های مربعی با سنگ های شیشه ای مصنوعی، استخوان و پوسته های صدف دریایی بود.

​

انواع گره ها در مکرومه بافی