به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی ساعد نیوز به نقل از رکنا، «تاریخ تهران تغییر کرد!» خبری بود که هفته گذشته دست به دست شد و نشان از این داشت که قدمت حضور انسان در محدوده امروزی جغرافیای تهران، محدود به هفت یا 10 هزار سال گذشته نمی شود و خیلی قدیمی تر از این حرف هاست. باستان شناسان با بررسی میدانی تپه قمی آباد (همان تپه معروفی که خبر از ناپدید شدنش دادند و بعد مشخص شد که موضوع مربوط به یک تپه ماهور طبیعی بوده است) در شهرستان ری در جنوب تهران، از یافته‌های جدیدی خبر دادند که تاریخ سکونت انسان در دشت تهران را ده ها هزار سال عقب برده است و احتمالا به بیش از 40 هزار سال قبل و شاید تا حدود 80 هزار سال قبل می رساند. بقایای استخوانی انسان های این دوره که در چند غار یافت شده اند نشان می دهند که انسان های نئاندرتال در دوره پارینه سنگی میانه در بخش هایی از ایران می زیستند.
این ابزارسنگی ها اکنون در موزه ملی ایران نگهداری می شوند و قرار بر این است که روی آنها مطالعات آزمایشگاهی انجام شود.
حال در خصوص این کشف بسیار مهم، با فریدون بیگلری، رئیس بخش پارینه سنگی موزه ملی ایران به گفت و گو نشستیم تا ببینیم این کشف بسیار مهم چه نشانه هایی برای تهران و ایران دارد.
او با اشاره به اینکه در قمی آباد، عمده آثاری که یافت شد، وازده های تراش سنگ و ابزارسازی بود که یک طبقه بندی هایی در باستان شناسی دارد. برای مثال به سنگ های اصلی که تراشه ها از آنها جدا شده است، «سنگ مادر» گفته می شود که آثار تراش و ضربه زدن روی لبه آن دیده می شود.
بیگلری در پاسخ به اینکه چگونه می توان متوجه تفاوت ابزارسنگی ها با سنگ های طبیعی متوجه شد، گفت: وقتی دو سنگ در طبیعت به یکدیگر برخورد می کنند، در دو تکه جدا شده، یک سری امواج برجسته وجود دارد؛ ولی وقتی از نیمرخ به آن نگاه می کنید، سطح شکسته شده تقریبا صاف به نظر می رسد. اما وقتی انسان، ضربه ای را تعمدا به سنگ وارد می کند، شکست صدفی ایجاد می شود و برجستگی در سنگی که جدا می شود به وجود می آید که کاملا نشانگر تفاوت در این دو مورد است.
وی در ادامه افزود: احتمال داده می شود که حدود 40 هزار سال قبل یا حتی بیشتر، در تپه قمی آباد انسان ها می زیستند و سنگ چخماق را جمع آوری کرده و همانجا ابزار می ساختند.
او تاکید کرد: همچنین در سالهای اخیر، یک مورد ابزارسنگی اطراف موزه ملی در چاه هایی که برای بررسی های زمین شناسی کنده می شد، یافت شده است که در دست مطالعه است. این سنگ ها نیز نشان می دهد در دوزه زمانی پارینه سنگی میانی و شاید قبل تر، انسان ها در این منطقه سکونت داشته اند.
رئیس بخش پارینه سنگی موزه ملی ایران تاکید کرد: قبل از شناسایی این محدوده، در سال 1318 و 1328، یک زمین شناس غربی، بررسی هایی را روی مخروط افکنه های جنوب البرز انجام داده بود. هدفش بیشتر مطالعه رسوب گذاری دوران چهارم زمین شناسی بوده است اما در بررسی مقاطع زمین شناسی، دو تراشه در دو نقطه مختلف سنگی پیدا می کند که مشخص می شود مربوط به دوران پارینه سنگی میانی است. همچنین در منطقه ورامین نیز یک یا دو تک یافته پیدا شده است. این در حالی است که در منطقه تپه قمی آباد با هزاران قطعه ابزار سنگی در آن وجود دارد؛ بنابراین با اطمینان می توان با اطمینان گفت که در جغرافیای تهران سکونت انسان را از 40 هزار سال پیش و حتی قبل تر داشته ایم.
