به گزارش پایگاه خبری ساعدنیوز، اوایل به آب‌اندازی از سینه انجام میشد اما فشار مقاوم در این حالت بسیار بیشتر است. برای رها سازی مکانیزم نگهداری، زین رهاسازی با کشتی تحت تأثیر گرانش به سمت زمین می لغزد، وقتی که انتهای کشتی داخل آب شد کشتی قسمتی توسط شناوری و قسمتی توسط زمین حمایت می شود. اگر این شناوری کافی نباشدف پس از اینکه مرکز گرانش کشتی مسیر را گذراند، کشتی کج می شود که باعث فشار زیادی روی بدنه پائینی و قسمت روی زمین می شود. برای جلوگیری از این امر بیشترین عمق آب باید در نظر گرفته شود و راه زمینی اگر نیاز بود تا آب گسترش یابد. پس از آن باید به تقویت انتهای راه پرداخت و شمع زنی در بدنه پائینی را که در معرض خطر است، بهبود بخشید.
هرچه کشتی بیشتر در آب فرو می رود،نیروی شناوری برای بلند‌کردن انتها به اندازه لازم می رسد. این قسمت ها به منظور واگذاری بار روی آنها بوسیله چرخش طراحی شده اند. فشار در ابعاد وسیع توزیع می شود تا روغن بین صفحات لغزان را نفشرد. همچنین شمع زنی به منظور جلوگیری از صدمات ساختاری هنگام ورود انتهای کشتی لازم است.
سرسره های معمولی یا لنگرگاه ها معمولاً سخت هستند و با تیرک تقویت شده تا وزن کشتی که برروی آنها ساخته می شود را تحمل کنند. در حین ساخت حمال کشتی بیشترین وزن را تحمل می کند وباقی مانده توسط شمع ها و خرک ها حمل می شوند.
حمال کشتی با ارتفاع 25/1 تا 5/1 متر از زمین بطوریکه در دسترس باشد، قرار دارد و نه آنقدر بلند که میزان زیادی فشار ایجاد شود در سینه کشتی حمال باید به میزان ارتفاع داشته باشد که به قسمت جلوئی کشتی اجازه دهد به میزان نیاز در آب فرو رود بدون تصادم با زمین در حین چرخش هنگامی که پشت آن در آب می رود. برای تنظیم شیب مسیر، حمال نیز باید در افق 10 تا 20 خم شود، یا اگر لنگرگاه یا کارگاه کشتی سازی شیب بیشتری دارد، به همان نسبت بیشتر خم شود.
برای جابجائی کشتی از محل ساخت به گهواره، معمولی ترین راه راندن گوشه ها به سمت گهواره است. این کار کشتی را بلند می کند و اجازه جدائی حمال و کف کشتی «خن» از تیرک های چوبی را می دهد. در کشتی های بزرگ باید برای جداسازی بلوک ها آنها را شکست که این مشکل با استفاده از بلوک های جمع شه قابل حل است. یکی جعبه شن است که تشکیل شده از شن به عمق 100mm – 80mm که در یک قاب فلزی بین دو بلوک چوبی قرار دارد. این قاب جدا شده و شن های ریزند. روش دیگر قرار دادن دو چوب به صورت اریب است. دو تکه قرار دارند و در آخر جمع یا جدا می شوند .
