معرفی فیلم حکایت عاشقی

خلاصه داستان حکایت عاشقی

درباره یک عکاس جنگ است که اولین نفری است که بعد از بمباران شیمیایی حلبچه به این منطقه وارد می شود و از آن عکاسی می کند. این عکاس طی این سفر با زنی آشنا می شود و ماجراهای عاشقانه ای میان آن ها اتفاق می افتد.

نکاتی درباره فیلم حکایت عاشقی

از سه شکل یاد شده در بالا شايد آژانس شیشه ای سردمدار این نوع نام گرفته است. اما کار در حال حاضر به آن جا کشیده شده است که گویا پرداختن به فرع یا جذاب تر است و یا سهل تر و با این که وظیفه اکنون ایجاب می کند از آن تقابل ها و رویارویی های قهرمانانه کم تر روایتی تصویری گفته شود و به تبعات و اتفاقات و سرنوشت بازماندگان پرداخته شود.

حكايت عاشقي اما سعي داشته در سه برهه زماني به سينماي جنگ و پس از آن بپردازد. بخش اول روايت فيلم احمد رمضان زاده؛ نگاهي بسيار گذرا و بي اثر درباره فاجعه حلبچه است.

داستانك هاي حكايت عاشقي در ژانر جنگي شروع مي شود و در ادامه به ژانر عاطفي و درام اجتماعي پيوند مي خورند. منطق اين استحاله اصلا معلوم نيست. علي با بازي بهرام رادان و چيمن با بازي شيلان رضايي بدون هيچ آشنايي قبلي و احساس قابل دريافتي عاشق هم مي شوند؛ عشقشان آتشين مي شود؛ باهم ازدواج مي كنند و سرانجام در تهران پس از جنگ روزگار مي گذرانند.

سكانس هاي ابتدايي را به ياد بياوريد. پس از بمباران حلبچه علي كه عكاس جنگي است و نه يك سرباز؛ قهرمانانه يك خانواده عراقي و چند كودك را از بمباران نجات مي دهد. در بين اين افراد چيمن هم هست. دختر كرد عراقي كه نوازنده هم هست. در همين گيرو دار است كه علي يك دل نه صد دل عاشق چيمن مي شود. اما در مي يابد كه اصلا راهي براي نفوذ به دل اين دختر عراقي نيست. چرا كه او نامزدي به نام شاهو دارد كه شديدا همديگر را دوست دارند و ديگر اينكه شاهو پسر همان پيرمردي است كه علي از بمباران نجاتش داده است...

حالا سكانس مراجعه مجدد علي به منطقه و ورود او به اردوگاه مصيب ديدگان حلبچه را به ياد بياوريد. علي سه سوته از زبان پيرمرد مي شنود كه شاهو در بمياران مرده و سر ضرب از وي دخترش را خواستگاري مي كند. جواب بله هست. پس علي و چيمن پس از ازدواج در اردوگاه رهسپار تهران مي شوند... رمضان زاده 15 سال شاهو را در آب نمك مي خواباند تا اينكه در يك نمايشگاه عكاسي كه علي از آثارش برگزار كرده از وي رونمايي مي كند. بله مثلث عشقي شكل مي گيرد. چيمن و علي و شاهو حالا حي و حاضر مقابل چشمان تماشاگران قرار مي گيرند. و قرار است چه شود؟

داستانك هاي حكايت هاي عاشقي قرار بوده عشق و ايثار را روايت كنند اما به جاي اين كار فقط قرار است تماشاگر زجر بكشد. منطقي در حكايت عاشقي براي پيوند دادن داستانك ها وجود ندارد.

پرداخت شخصيت ها در حكايت عاشقي در حد ضعيفي است. نه علي و نه چيمن هيچكدام داستان عشق و عاشقي شان قابل باور نيست. در واقع نه بهران رادان و نه شيلان رحماني داراي هويت خاصي كه بايد باشند نيستند. و بدتر اينكه زمان در فيلم در دو سوم پاياني نامعقول و نامفهوم است.

داستانك ها پي در پي و بدون هيچ پيرنگي روايت مي شوند. سكانس بازگشت مجدد علي به اردوگاه را به ياد بياوريد. چيمن در اردوگاه سال 1367 موسيقي به بچه ها ياد مي دهد و براي زنان نيز مي نوازد. اصلا هم چنين چيزي جزو محالات در آن زمان بوده است. جداي از اين رونمايي از شخصيت ناديده شاهو به عنوان نامزد بي قرار چيمن فقط در لفظ انجام مي شود. پيرمرد به علي مي گويد شاهو مرده و اين يعني راه براي وصلت علي و دختر باز است. بي مزه تر از هر چيز برقراري مراسم ازدواج در همان اردوگاه است. علي و چيمن قبل از ازدواج چنان مرغان عشقي نشان داده مي شوند كه بعد از ازدواج و حتي بعد از عزيمت به تهران. اما ناگهان با آمدن خبر زنده بودن شاهو؛ چيمن از اين رو به آن رو مي شود تا جايي كه علي در اين فكر شوم مي رود كه مبادا به همين خاطر چيمن بچه اش را سقط كرده باشد.

اين داستانك ها هيچكدام ارزش و ايثار را روايت و جلوه گري نمي كنند. چنانچه وقتي علي در مي يايد شاهو زنده است چيمن را به لب مرز مي رساند و زندگي اش را به دست دختر مي سپارد و از او جدا مي شود. او الان ديگر فقط عاشق چيمن است و ديگر شوهرش نيست. 15 سال مي گذرد تا تماشاگر بخت برگشته بفهمد كه شاهو و چيمن با يكديگر ازدواج نكردند و اين ترفندي مي شود تا علي دوباره رهسپار عراق شود تا عشقش را باز يابد.

زبان حكايت عاشقي بشدت از ژانر جنگ به دور است. در فيلم جنگي قرار نيست تماشاگر فقط خون ببيند اما قرار هم نيست تنها شاهد شادي غيرقابل باور باشد. صحنه هاي ابتدايي حلبچه را به ياد بياوريد. تماشاگر با نماد هاي شاد و بهاري و موسيقي و آدم هاي سرخوش روبرواست. گويي هيچ واقعه اي در زمستان گذشته روي نداده است. در حاليكه فاجعه حلبچه در زمستان سال 66 ابعادي بسي هولناك در برداشت. يك نما از نجات جان يك خانواده كه دست برقضا دختر زيباي كرد عراقي نيز در آن است و سپس نماهاي يك اردوگاه آرام؛ چند ماه پس از آن برازنده ژانر جنگي نيست. قواعد ژانر جنگي بسيار گويااست. و حكايت عاشقي تنها يك رگه كمرنگ از آن در خود دارد كه در ادامه فيلم نيز به سرعت از بين مي رود.

وارد شدن داستانك هاي نوستالژيك و در ادامه داستانك هاي ايثارگرانه و غم افزا نيز طبق قواعد ژانر نيست. نه منطقي بر رفتارهاي چيمن و علي در حين زندگي مشترك شاهديم و نه منطقي در رها شدن اين دو از هم. چنانچه ورود ضلع سوم مثلث عشقي فيلم يعني حضور يكباره شاهو در نمايشگاه عكس علي پذيرفتني نيست. شاهو علي را نمي شناسد اما علي با رمل و اسطرلاب در مي يابد او شاهو است. و مهمتر اينكه مي فهمد عشقش با شاهو ازدواج نكرده ؛ پس دلداده بخت برگشته سريعا به سمت مرز مي رود تا زن سابقش را دوباره پس بگيرد. در اين داستانك ها هيج ايثاري كه حقيقي جلوه گري كند نمي بينيم.

بازي ها در حكايت عاشقي به تبع همان داستان نيم بند و عدم شخصيت پردازي بسيار كند است. بهرام رادان در نقش علي يكي از همان بازي هاي معمولي هميشگي را به نمايش گذاشته و بازي شيلان رحماني نيز جز گويش او گيرايي خاصي ندارد. با اينهمه بهمن زرين پور در نقش شاهو خوب نقشش را از كار درآورده است.

بايد باور داشته باشيم سينماي جنگي براي ما بدليل هشت سال جنگ قداست دارد. روايتگر آن؛ بايد رسالتي بر دوش خود احساس كند تا آنچه گذشته براي نسل امروز بازگو كند. كارگردان فيلم در زمان جنگ جواني بيست و چند ساله بوده و دقيقا حس و حال ايام جنگ را درك كرده اما عجيب است كه چگونه حاضر شده به دم دستي ترين وجهي با يك قصه عشقي سرو ته يك فاجعه عميق را بازگو كند؟ به همه اينها برش هاي مستند را اضافه كنيد. تصاوير مستند از فاجعه حلبچه نه تنها قابليت هاي حكايت عاشقي در ژانر جنگي را پررنگ تر نكرده بلكه داستانك هاي نيم بند عاطفي آن را نيز از بين برده است. گويي تنها فاجعه حلبچه بهانه اي بوده تا يك پسر ايراني با يك دختر عراقي كرد آشنا شود.

و در آخر اينكه دختران و پسران کوچک و معصوم آن دوران که اکنون متعلق به نسل سوم می شوند از جنگ تنها آن شب های تاریک و صداهای ترکیدن بمب را به یاد دارند،و الان احتمالا بسیار مایل اند بدانند که در آن ایام در خود جبهه ها چه می گذشت.اين نسل حق دارد فیلم هایی جدید در این ژانر و آن هم با حرفه ای ترین عوامل ببیند. نسل بعد از او هم که دیگر حتی آن حملات هوایی را نمی داند که چیست،که دیگر سهمی افزون تر دارد؛و همین طور جلوتر که بیاییم،بچه های کنونی که دیگر اصلا هیچ چیزی را به خاطر ندارند.

متاسفانه جوانان ما نه تنها فیلم معقول و شاخصي در ژانر جنگي (كه مختص به دفاع مقدس و در روایت تقابل ها و رودررویی و جان فشانی های جوانان این مملکت بود) نمی بینند،در عوض براي آنان فیلم های دست دوم جنگی مانند همين حكايت عاشقي ساخته می شود.

بازیگران فیلم حکایت عاشقی

بهرام رادان شیلان رحمانی قطب الدین صادقی بهمن زرین پور شوان اتوف ماندانا ممهد کیمیا مرادیان ژیار محمدزاده بیتا هدایتی دیلان دیاکو قادری هلیا نوخاصی

دیگر عوامل حکایت عاشقی

تهیه کننده: مسعود جعفری جوزانی مدیر فیلمبرداری: محمد آلادپوش تدوین: نیما جعفری جوزانی بازنویسی فیلمنامه: مسعود جعفری جوزانی تحقیق: میعاد راشدی، مژگان قربانی صدابردار: ایرج شهزادی طراح صحنه و لباس: مشکین مهرگان طراح چهره پردازی: مجید اسکندری دستیار اول کارگردان و مدیر برنامه ریزی: آرش سجادی حسینی جلوه های ویژه میدانی: محسن روزبهانی جلوه های ویژه کامپیوتری: امیررضا معتمدی موسیقی: مجید درخشانی مدیر تدارکات: محمد حیدرقلی عکاس: علی نیک رفتار دستیار دو کارگردان: آرش حسن پور دستیار برنامه ریز: حسین اعتماد منشی صحنه: جمشید خندان دستیار اول فیلمبردار: مهرداد لشگری نژاد نورپرداز: عباد به افروز گروه فیلمبرداری: سعید کرمی، سینا شادچهره، پویا اقبالی، محمد رجبی زاده، حسین اسدی، احمد سعیدی بخش دستیار صدابردار: علی نعمتی اجرای گریم: محمد کلاهدوز، مرضیه حق پرست، مصطفی کهزادی دستیار صحنه و لباس: رضا دین محمدی گروه صحنه و لباس: رامین عاشوری، جواد فاضلی، نسیم غضنفر زاده گروه تولید و تدارکات: هایده مرندی، امیر تجربه، سجاد نوری، سعید علیپور پشتیبانی تولید: خورشید نجم دستیار جلوه های ویژه تصویری: سجاد رضا زاده تدارکات: صادق پیاده کوهسار گروه حمل و نقل: احمد خادم، مراد اسکندری، رهقی، جعفری، حاجتی، ارجمندی، سعید اکبری، مسعود غفوری، اردشیر احمدی مسوول هنروران: کبری بختیاری سینه موبیل: احمد سعیدی بخش سرپرست تولید: پژمان هادوی مجری طرح: آزیتا موگویی

مشخصات فیلم حکایت عاشقی

ژانر :جنگی

زبان : فارسی

معرفی فیلم شمعی در باد