معرفی فیلم نامه های عاشقانه از خاورمیانه 2

نامه های عاشقانه حکایت پنج زن است که سه زن را روی صحنه می بینیم و آن دودیگر به صورت مانکن های خیاطی روی صحنه در اپیزود آخر دیده می شوند. اولین وجه مشترک این ها زن بودنشان است.دومین وجه اشتراک این زنان تعلقشان به خاورمیانه است ایران، عراق، افغانستان و... سومین وجه جنگ است.چهارمی جامعه مردسالار و تبعیض جنسیتی و تفکر عقب افتاده در قهقرا مانده مردان است.داستان این زنان واقعی است و شمه ای کوچک از صدها و هزارها ماجرایی است که بر سرزنان خاورمیانه و به ویژه کشورهای مسلمان می آید.زنانی که راه به جایی ندارند واگرهم شانس بیاورند و خود را به گونه ای به اروپا و کشورهای آزاد و به اصطلاح دارای دموکراسی و برابری حقوق زنان برسانند نیز بیشتر مورد ترحم قرار می گیرند و وسیله ای می شوند برای ارضا تمایلات به ظاهر خیرخواهانه و بشردوستانه و نوع پروانه زنان و مردان و هنرمندان و سیاستمداران آن دیار. هرچند که به عنوان ابزاری برای تبلیغات سیاستمداران و سردمداران کشورهای غربی در خصوص صلح و دموکراسی مبارزه با تمامیت خواهی و تبعیض جنسیتی و برابری حقوق زنان و... نیز بکار گرفته می شوند.زنان نمایش کیومرث مرادی قربانیان نادانی و نفهمی و کج فهمی و ... انسان ها هستند. انسان که چه عرض کنم بخوانید مردان و سیاست مداران و سردمداران و حکامی که جنگ افروزی می کنند و با تعصب کورکورانه مذهبی زنان را تا حد موجودات فرعی و جنس دوم که کارشان فقط پخت وپز و تولیدمثل و بچه داری و برآوردن حوائج غریزی مردان است پایین می آورند. زنانی که مثلاً به خاطر علاقه اشان به بازیگری یا هنر یا حتی عاشق شدن و یا خواستن رفتاری متناسب با شأن و منزلتشان و برابری حقوقشان با مردان و... به صورتشان اسید پاشیده می شود و تا آخر عمر از زندگی معمولی چون دیگران محروم می مانند. این قصه سه زن افغانی نمایش است. سه زنی که توسط نزدیک ترین اقوامشان و مردان تندرو به صورتشان اسید پاشیده شده است.مردانی که آن قدر به خود غره هستند توگویی از آسمان به یک باره بر زمین خدا نزول اجلال کرده اند و نه انگار که در بطن زنی پرورش یافته و از شیره جان او ارتزاق کرده و مکیده اند و با درد طاقت فرسایی که یک زن متحمل شده به دنیا آمده اند. تا در بزرگ سالی به صورت او و هم جنسانش اسید بپاشند و یا آتشش بزنند و... مردان خاورمیانه و کشورهای مسلمان خود ر ا نعذوباله خدا می دانند؛ و در بعضی از مواقع داناتر از خدا. طوری رفتار می کنند که انگار قرآن بر آن ها نازل شده است. این از برداشت های متعصبانه و کورکورانه از مذهب و دینشان از افکار و اعمالشان، از تفسیر به رأی کردن دستورات الهی و دینی ای که آن را به نفع مقاصد و مطامع خود انجام می دهند؛ مشهود است؛ که درنهایت منجر به پیدایش گروهایی چون بوکوحرام، سلفی ها، وهابی ها، داعش، طالبان و... می شود.زنی دیگر که ایرانی است و در شروع جنگ، هفت سالش بوده اهل سردشت است. در بمباران پدر مادرش را ازدست داده و حالا در سکوت فقط نقاشی می کند؛ و ما شاهد اولین نمایشگاه او هستیم. او آرزوهایش، آمالش و رؤیاهایش، پدر و مادرش خانه اش و شهرش سردشت را نقاشی می کند. لالایی می خواند و در سکوت چهره پدر و مادرش را می کشد.زنی دیگر عراقی است که صدام جلوی چشمانش پدرش را که از جنگ با ایران سرپیچی کرده و مخالف سیاسی صدام بوده کشته است. سپس برادرش در جنگ های داخلی و مذهبی کشته شده و مادرش نیز به واقع دق کرده است. حالا تنها و وامانده به لندن رسیده به عنوان یک پناه جو در لندن مدارکش و پولش را دزدیده اند؛ و حالا پس از بازجویی توسط پلیس هایی که زبانش را نمی فهمند تنها در شهر آواره شده است. سرگشته وبی خانمان در کشوری غریب.آن سه زنی که به صورتشان اسید پاشیده شده حالا توسط یک کارگردان تئاتر انگلیسی برنامه ای برایشان ترتیب داده شده تا در مقابل مردم بازی کنند و داستانشان را بازگویند. یکی از آن ها که به خاطر بازیگری و علاقه اش به سینما به صورتش اسید پاشیده اند در انتهای نمایش درصحنه به پرواز درمی آید و به ساعت معروف لندن می گوید که زنگ نزن من می خواهم حرف بزنم واین یعنی در آنجا هم صدای این ها به جایی نخواهد رسید و همه اش سروصدای تبلیغاتی است برای رسیدن به اهداف سیاسی و...به زعم کارگردان ما باید خودمان را به جایی برسانیم تا دیگر لازم نباشد زنان و دخترانمان برای عدالت خواهی و کمی تا قسمتی آزادی و رسیدن به حقوق حقه اشان این گونه در کشور موردتهاجم قرار گیرند و درنهایت مجبور بشوند که مهاجرت بکنند. و تازه پس از مهاجرت به کشورهای دیگر نیز مورد انواع سو استفاده های تبلیغاتی، کاری، سیاسی و... قرار گیرند. البته این آرزو شاید بسیار بزرگ باشد و سال ها طول بکشد تا فرهنگش نهادینه شود. چون همان طور که گفته شد ظاهراً مردان خاورمیانه و به خصوص کشورهای موردبحث مستقیم از هوا به زمین آمده اند نه از راهی که همه به دنیا می آیند و لابد به خاطر همین است که خود را تافته جدا بافته می دانند؛ و افکار و ایده ها و باورهایشان را تنها باور و فکر درست درکل عالم هستی و آفرینش حضرت حق جل و اعلا.به راستی که ما خیلی مردیم، مردان باغیرت، مردانی که هنوز مفهوم غیرت را نمی دانیم. مردانی که کل مردانگی امان و غیرتمان در این خلاصه شده است که زنان فرمانبردار چشم گوش بسته ما باشند؛ چون کنیزان حلقه به گوش...عجب مردانگی محکم و استواری عجب غیرت بالنده ای، عجب ...نمایش درواقع زنانه است البته بدون شعارهای دم دستی و نخ نما شده و کلیشه ای فمینیستی. گروه موسیقی زنانه، بازیگران زن، پشت صحنه زنانه و...این خود با مفهوم و زیر متن اجرا در یک راستاست. مفهومی که در بروشور نمایش نیز به خوبی نشان داده شده. سه زن برقع پوش که در وسط صورتشان « برقع اشان» سوراخی بزرگ که توسط شلیک اسلحه ایجادشده دیده می شود. با این تفاوت که این سوراخ های مانند شکستگی ای است که در شیشه ایجاد می شود. به طریق اولی زنان چون شیشه نازک و ظریف و شکننده هستند و زود می شکنند و خرد می شوند و دیگر به هیچ عنوان نمی توان آنان را بند زد.کیومرث مرادی در عین سادگی اما عمیق و تأثیرگذار حرفش را می زند. بازیگران به نوبت می آیند و نقششان را ایفا می کنند. نقش هایی که با بازی در بازی، تحول حسی، پرداخت شخصیت دراماتیک و... بر صحنه جان می گیرند و تراژدی خود را بیان می کنند. تراژدی ای که عمیقاً بر مخاطب تأثیر می گذارد. یک رئالیست تراژیک. سرنوشتی که کم وبیش در انتظار اکثر زنان خاورمیانه و کشورهای موردبحث نشسته است.بازیگران کم وبیش روان، طبیعی و به دوراز ادا بازی می کنند. اما در این میان بازی پانته آ پناهی ها چشم گیرتر است او تا به انتها بغضش را نگه می دارد و گاه زهرخندی را در آن می آمیزد و از درون می گرید واین تأثیر بسیار بیشتری بر مخاطب دارد تا گریستن بیرونی. البته درجاهایی نیاز به حضور سکوت دراماتیک احساس می شود. باید گفت لهجه های بازیگران نیز نسبتاً تا حدود زیادی قابل باور است و درست ادا می شود. هرچند که باید روی لهجه و نحوه بیان و ارائه حس دختر عراقی بیشتر کار شود.کارگردانی نیز با توجه به طراحی میزان و حرکات؛ همسو با موضوع « مونولوگ ها» و شخصیت پردازی ها و تأکید بر حضور صحنه ای بازیگران با هوشمندی صورت پذیرفته است. ریتم های درونی و بیرونی نمایش نیز مناسب می نمایند؛ ازاین رو زمان اجرا مطلوب به نظر می رسد.موسیقی و انتخاب آوازها و ترانه ها نیز به خوبی با متن و خواست اجرا و مفهوم زیرین آن همسو و همراه گشته و حسی نوستالژیک را برمی انگیزاند.تئاتر، نامه های عاشقانه از خاورمیانه بدون روشنفکر بازی های معمول که این روزها باب شده. به لحاظ موضوعی و مفهومی نیاز تئاتر امروز و مبتلابه جامعه ماست. که باید هرچه بیشتر به این گونه کارها و مضامین و موضوعات پرداخته شود. نمایشی که نه فقط حرف ایران که مسئله روز منطقه و خاورمیانه و به نوعی حرف جهان امروز را زده و می تواند در کشورهای دیگر نیز به روی صحنه برود.صحنه خالی که تنها چند پرده و دو مانکن خیاطی در آن خودنمایی می کند. درواقع خود هراسی ایجاد می نماید. هراسی که خالی بودن حس نوع دوستی و نوع پروری، آزادگی، عدم ایستادگی در برابر تبعیض جنسیتی و عدم اعاده حقوق برابری زنان از سوی جامعه و مسئولین، نبود اندیشه و تفکر نزد مردمان خاورمیانه در برابر احترام به آرا و عقاید و باورهای و... دیگران، بجای جنگیدن و جنگ کردن و آتش افروزی و اعمال تروریستی و... را به ذهن متبادر می نماید. هرچند که می تواند تعبیری دوگانه ای نیز داشته باشد. بدین مضمون که این زنان آن قدر قوی و شجاع و مقاوم هستند که امیدشان را از دست نمی دهند وزندگی را با همه بلاها و ناملایمات و سختی هایی که برایشان رقم زده دوست دارند و حالا خود می خواهند سرنوشتشان را به دست گیرند و با دنیا حرف بزنند. زنانی که مظهر عشق محبت و زیبایی و باروری هستند. زنانی که حالا به کشف و شهودی درونی نائل آمده اند و دیگر از ظاهر گذشته و به ژرفنا رفته اند. ازاین رو امید و عشق را به یکجا درک کرده و در آغوش گرفته اند. توگویی صحنه به مثابه هیچ است. یعنی تهی از هرچه که آن ها را بدین روز دهشتناک اند اخته، صحنه ای متضاد چون زندگی که سرشار از هراس است وامید و عشق. صحنه ای که پر است از گفتنی ها و سکوت ها، صحنه ای خالی که می تواند نشانی از پهنه زندگی باشد. صحنه ای که دهان بازکرده تا تو را ببلعد وتو چاره ای نداری مگر آنکه به هوا بروی و به پرواز درآیی واین تنها از صحنه برمی آید. ازاین رو، نامه های این زنان که قهرمانان امروز تراژدی های زمانه ما هستند. ابتدای برای خویش است، سپس برای هم جنس هایشان ، برای همه مردم وآموختن عشق به دیگران ویاد آوری این نکته که هیچ چیز مهم تر از عشق نیست وانسان بدون عشق معنا نمی دهد . نامه عاشقانه آنان برای همه دنیا است . و مهم تر از همه برای مردان کشورشان؛ و برای نسل فردا، نسلی که امروز بالنده می شود و نسل هایی که در فرداهای دیگر به دنیا می آیند. برای کودکان امروز و نوجوانان و جوانان و پسران و مردان فردا که چون مردان امروز نباشند ونیاندیشند؛ که آزاد باشند و آزادگی را پاس دارند. تا این گونه حقوق برابر مادران و خواهران و دختران وزنانشان را محترم شمارند و به رسمیت بشناسند. تا آنان به دنبال آزادی و حقوق برابر و احترام و رفتار شایسته وهمشان خودشان به کشورهای همسایه و به کشورهای غربی مهاجرت نکنند. به کیومرث مرادی و گروهش خسته نباشید می گویم.

کارگردان فیلم نامه های نامه های عاشقانه از خاورمیانه 2

کارگردان تئاتر واستاد دانشگاه تئاتر در تهران، ایران به دنیا آمده است. از سال ۱۳۷۲ شروع به کارگردانی تئاتر کرده و تا کنون بیش از بیست نمایش را کارگردانی کرده است. او در سال ۱۳۷۹ در رشته کارگردانی تئاتر از دانشگاه سینما و تئاتر، دانشگاه هنر فارغ التحصیل شده است. همچنین فارغ التحصیل رشته ادبیات نمایشی در سال ۱۳۷۷ از دانشگاه هنر و معماری تهران، دانشگاه آزاد است. او نمایش هایی همچون شهر بدون آسمان، خانه ، رویای نیمه شب پاییز، رومئو و ژولیت، الکترا ، مرگ و شاعر ، ژولیوس سزار به روایت کابوس، شکلک و ... را در سالهای متمادی در ایران اجرا کرده است.

بازیگران فیلم نامه های عاشقانه از خاورمیانه 2

هانا کامکار، آزاده صمدی ،پانته آ پناهی ها

سایر عوامل فیلم نامه های عاشقانه از خاورمیانه 2

مدیر تولید و مجری طرح: محمد قدس گروه کارگردانی: محمد رضانژاد، ماهان شهیدی زاده، کیهان پرچمی طراح موسیقی: هانا کامکار طراح و مهندس صدا: آیدین الفت طراح لباس: ندا نصر طراح صحنه: نرمین نظمی طراح گریم: لعیا خرامان طراح گرافیک: سینا افشار طراح ویدیو گرافیک: معین شافعی مشاور پرواز: ارشا اقدسی گروه موسیقی زنده: آذرنوش خدامی، تارا موسویان، مهرنام رستگاری، سحر عباسی، بهناز بلوکی مدیر صحنه: امیر حسن کاظمی دستیار اول صدا و اپراتور اجرا: رامتین ناهید دستیار دوم صدا: پیام عزی دستیار لباس: سمیرا علامه ساخت تیزر: امیر افشاری، سجاد ایرانمنش عکاسان: ساینا قادری، پریچهر ژیان مشاور رسانه ای: منصوره بسمل مدیر تبلیغات و روابط عمومی: علی ژیان تبلیغات مجازی: گروه جارچی

​​​​مشخصات فیلم نامه های عاشقانه از خاورمیانه 2