معرفی فیلم نازنین

پنجشنبه، 29 مهر 1400 زمان مطالعه 7 دقیقه

نازنین فیلمی به کارگردانی مهدی گلستانه و نویسندگی حسن انصاریان و تهیه‌کنندگی حسین فرح بخش و عبداله علیخانی محصول سال ۱۳۹۲ است. فیلمنامهٔ فیلم بسیار نزدیک به فیلم آواز تهران (۱۳۷۰) به کارگردانی کامران قدکچیان می‌باشد.

خلاصه داستان نازنین

منصور (امیرحسین آرمان ) جوانی شهرستانی است که به واسطه تعطیل شدن کارخانه ای که در آن کار می کرده، تصمیم می گیرد چمدانش را ببندد و به تهران بیاید تا مشغول به کار شود. منصور زمانی که وارد تهران می شود با فردی به نام نادر ( پژمان بازغی ) آشنا می شود. نادر یک قاچاقچی مواد مخدر است که در پوشش توزیع کننده قرص های لاغری برای جهان ( آتیلا پسیانی ) کار می کند و یک خواهر هم به نام نازنین دارد که ...

نکاتی درباره فیلم نازنین

« نازنین » درباره اعتیاد و مضرات آن است. مقوله ای که در سالهای اخیر دستمایه ساخت بسیاری از آثار ضعیف و قدرتمند در سینمای ایران بوده است. مهمترین و بهترین نمونه از این دست در سالهای اخیر را می توان فیلم « خون بازی » به کارگردانی رخشان بنی اعتماد دانست که فرم و روایتی متفاوت از آثاری داشت که اغلب در سینمای ایران " اعتیاد " را با آن به تصویر می کشند.اما « نازنین » مشخصاً در آن دسته از آثار " اعتیادی " قرار میگیرند که تکلیفشان با خودشان مشخص نیست.فیلمنامه « نازنین » یکی از کلیشه ای ترین فیلمنامه های سال های اخیر سینمای ایران محسوب می شود. فیلمنامه ای که می توان در آن ردپای مولفه های تکراری فیلمفارسی را به راحتی یافت و به تماشای آن نشست. شخصیت هایی که هرکدام از آنها نماینده جامعه هستند که فقط نمونه آن را می توان در سینمای ایران یافت و ما به ازای بیرونی آن علناً دیگر وجود خارجی ندارد.در « نازنین » شخصیت اصلی داستان به نام منصور، شخصیتی شهرستانی هست و پرداخت کلاسیک این شخصیت اعم از ساده بودن و سنتی بودن نیز در آن به وضوح به چشم می خورد. منصور در شهرستان یک کارگر بوده ( کدام شهرستانی معمولاً در سینمای ایران نیست ؟! ) و حالا به تهران آمده اما تهران کجاست؟ مسلما شهری برای خلافکار بودن و گنگستر شدن!در تهران ما با نادر آشنا می شویم. مواد فروشی که او هم تمام ویژگی های یک خلافکار کلاسیک در سینمای ایران را در خود می بیند. نادر ظاهری آراسته دارد، به موسیقی های غربی تمایل دارد، اسنوکر بازی می کند(!) و در مجموع تمام این ویژگی ها سالهاست که در سینمای ایران پرتره یک شخصیت منفی را ترسیم می کند که نادر نیز در این دسته قرار میگیرد.« نازنین » پس از معرفی شخصیت های اصلی داستان ، به سراغ نازنین می رود که اتفاقاً نامش نیز بر روی فیلم قرار دارد و مشخصاً می بایست نقش مهمتری در فیلمنامه داشته باشد اما در کمال تعجب اینطور نیست! نازنین با بازی سحر قریشی، ابدا هیچ دخالتی در پیشبرد فیلمنامه ندارد و تنها به عنوان یک شخصیت فرعی که در خیابان راه می رود و یک رابطه احساسی نصفه و نیمه هم در فیلم دارد ، کار خاصی برای انجام دادن در فیلم ندارد. واقعاً مشخص نیست که سازندگان « نازنین » به چه جهت تمایل داشته اند تا نام نازنین را بر روی فیلمشان قرار دهند. آیا این صرفاً به جهت حضور سحر قریشی و جذب تماشاگر بوده ؟ آیا کارگردان نمی دانست که نازنین شخصیت محوری فیلم نیست؟دیگر شخصیت فیلم سامی ( با بازی مجید صالحی ) است که این یکی هم سالهاست در سینمای ایران در حال " ایمپورت " شدن در فیلمهای مختلف است که بازیگر تقریباً همگی آنها نیز مجید صالحی بوده است. سامی شخصیتی بذله گو هست که هدفش از حضور در فیلم فقط تکه پرانی و ارجاع دادن دیالوگ ها به مسائل کشور از جمله اختلاس سه هزار میلیارد تومانی و همچنین خواندن ترانه های جدید خوانندگان زیرزمینی ایران است و در کل باید بگویم که این شخصیت در فیلم رها شده است و هیچ دخالتی هم در داستان ندارد و صرفاً جهت پُر کردن فضای داستان به کار گرفته شده است.ترکیب این شخصیت های عجیب و غریب و کسل کننده، از « نازنین » فیلمی ساخته که در خوشبینانه ترین حالت ممکن می توان آن را تا انتها تماشا کرد اما لذت بردن از آن واقعاً غیرممکن است. متاسفانه مهدی گلستانه در ساخت « نازنین » چشم بر خلاقیت و نبوغ فیلمسازی بسته و هرچه که فیلمسازان دیگر در سالهای قبل از انقلاب اسلامی به کار گرفته اند را مستقیماً به « نازنین » آورده و از « نازنین » یک فیلمفارسی مدرن ساخته است.نکته جالب و البته قابل انتظار درباره « نازنین » این است که شخصیت های فیلم در اواخر داستان بی آنکه کسی بهشان کاری داشته باشد، ناگهان متحول می شوند. در این میان نادر " متحول شونده ترین " شخصیت فیلم است. کسی که در تمام طول مدت زمان فیلم در حال مواد فروشی است و خلاف می کند و حتی هنگامی که خواهرش و دیگران به او هشدار می دهند با خونسردی جواب رد به آنها می دهد؛ گویی که سالهاست غرق در اینکار شده و خلاف عضوی از وجودش شده است. اما همین نادر در انتهای داستان بی آنکه بخواهد دلیل خاصی برای متحول شدن اش داشته باشد، ناگهان یادش می افتد که باید در مقابل ظلم و ستم بایستد و در این راه با سلاح سرد سنتی آثار فیلمفارسی یعنی " چاقو " مورد استقبال قرار بگیرد!موسیقی فیلم « نازنین » نیز به شکل عجیب و آزار دهنده ای رد پایش در همه جای فیلم مشاهده می شود. موسیقی که نه می داند کجا باید پخش شود و نه می داند که کجا باید متوقف شود! پخش مداوم موسیقی ، در لحظاتی « نازنین » را شبیه به یک موزیک ویدئویی کرده است!متاسفانه بازی بازیگران نیز در « نازنین » بد و آزار دهنده است و البته مهمترین دلیلش پرداخت بسیار بد شخصیت ها بوده است. امیرحسین آرمان در نقش منصور ، علناً ارتباطی با مخاطبش برقرار نمی کند و پژمان بازغی در نقش خلافکار ،بیشتر از یک تیپ نیست. بدترین بازی فیلم هم متوجه سحر قریشی است که کنترل نشده است و در بروز احساسات یا زیاده روی میکند یا اصلاً بروز نمی دهد! بدون شک در اینگونه موارد نقش کارگردان تعیین کننده است و مقصر اصلی بازی کنترل نشده سحر قریشی ، شخص مهدی گلستانه بوده است. تنها در میان بازیگران فیلم مجید صالحی مانند همیشه در نقش یک خلافکار بامزه و ترسو کار خود را انجام داده و آتیلا پسیانی هم در نقش یک هیولای دیو صفت، راحت بازی می کند.« نازنین » در مجموع فیلم واقعاً بدی است. فیلمی که براساس مولفه های تکراری فیلمفارسی ساخته شده و به حدی هم به آن پایبند بوده که تماشایش در سال 92 به واقع تماشاگر را به 4 دهه قبل می برد.در نمایش آنونس « نازنین » از موسیقی یکی از خوانندگان لس آنجلسی به نام ابراهیم حامدی استفاده شد که تا مدتها سوژه خبرگزاری های مختلف بود.« نازنین » اکران خصوصی پر زرق و برقی داشت و در آن شخصیت های مشهوری از جمله رضا یزدانی، مهدی رحمتی، عمو پورنگ و کلی افراد دیگر حاضر بودند.« نازنین » با در دست داشتن 62 سینما اکران شد؛ توفیقی که نصیب هر فیلمی نمی شود.مجید صالحی در اکران خصوصی این فیلم گفته بود که « روزی 18 ساعت کار می کرده اند »پویا فیلم در یک اقدام عجیب ، از ارائه آمار فروش فیلم « نازنین » به بعضی روزنامه ها خودداری کرد و عنوان کرد که با روزنامه هایی که به پیکره سینمای ایران ضربه می زنند همکاری نمی کند!سحر قریشی در یک مصاحبه در هنگام اکران فیلم « نازنین » گفته بود که سیمرغ پگاه آهنگرانی برای فیلم « دربند » نباید به او اهدا می شده چراکه اصلاً حقش نبود!

کارگردان فیلم نازنین

مهدی گلستانه (زاده ۱۲ آذر ۱۳۵۸) کارگردان، تهیه کننده، سینما فارغ التحصیل ادبیات نمایشی از دانشگاه هنر و معماری اهل ایران است. وی فعالیت خود را از ۲۰ سالگی با دستیاری کارگردان در کیف انگلیسی آغاز کرد و سال ۱۳۸۶ اولین فیلم بلندش را به نام بگو که رؤیا نیست را ساخت. از دیگر آثار او می توان به سریال های رقص روی شیشه و عاشقانه اشاره کرد.

مهدی گلستانه