معرفی فیلم شاعر زباله ها

خلاصه داستان شاعر زباله ها

فیلم شاعر زباله ها در ژانر عاشقانه محصول سال 1384 به کارگردانی محمد احمدی است. محمد احمدی فیلم اسکی باز را هم کارگردانی کرده. "شاعر زباله ها" در جشنواره های شیکاگو، مونترال و پوزان نامزد شد. در خلاصه داستان این فیلم آمده است که رفتگری جوان که عاشق ادبیات است، همیشه در ذهن خود آرزو داشته که دانشجوی رشته ادبیات باشد، از طریق جمع آوری زباله ها از درب منازل پی به اسرار و رازهای درون خانه ها می برد...

نکاتی درباره فیلم شاعر زباله ها

مخاطب از تماشای واقعیت، همان گونه که هست استقبال می کند. دوست دارد آدم ها و قصه هایی را ببیند که در زندگی روزمره اش از آن ها غافل شده است. دوست دارد، ابعادی از زندگی که به موازات زندگی خودش جریان دارد را بشناسد. مخاطب دوست دارد واقعیت تلخ زندگی خودش را روی پرده ببیند. بداند که حرفش را دیگران هم می شنوند، می فهمند، درک می کنند.پاسخ سینمای ایران به این خواسته تاکنون بیشتر سیاه نمایی بوده است. از سروصورت سینمای ماتم زده ایران، فقر و فلاکت می بارد. بدبختی و بدشانسی، اعتیاد و فحشا، ناامیدی و تاریکی. در این فضا است که فیلمی چون شاعر زباله ها مثل یک نسیم بهاری می ماند. فیلمی که به تعادلی مناسب میان واقعیت و امید می رسد و میان ترسیم حقیقت و سیاه نمایی تمایز قائل می شود.شاعر زباله ها اولین ساخته محمد احمدی است. احمدی در سینمای ایران به عنوان مدیر فیلم برداری سابقه طولانی دارد و آثار قابل تأملی هم در کارنامه کاری اش دارد. اما احمدی برخلاف آن چیزی که ممکن است تصور کنید در اولین فیلمش، صرفاً با بازی با تصاویر و ارائه یک تصویر زیبا و چشم نواز بسنده نمی کند. شاعر زباله ها در روایت است که بیننده را مجذوب می کند.روایت فیلم، در پاییزی دلگیر و افسرده، در میان آدم هایی تنها، لحنی پر از امید دارد. اتفاقات تلخ، ناکامی ها و نرسیدن ها، واقعیت تصویر شده شاعر زباله ها هستند و در پس این داستان ناامیدکننده، زندگی است که جریان دارد و جریان زندگی است که امید به روز و فردایی بهتر را رقم میزند.شاعر زباله ها قصه اش را با ورود به جهانی متفاوت و کمتر دیده شده شروع می کند. رفتگری جوان که آرزویش این بوده وارد دانشگاه ادبیات شود و شعر بگوید با آدم های مختلفی آشنا می شود. آن هم از طریق کیسه زباله خانه شان. آشغال های یک کیسه زباله، قصه آدم های شاعر زباله ها و دنیایشان را برای رفتگر تعریف می کند. نامه های پاره شده، پوست تخم مرغ، شعرهای روانه سطل آشغال شده، هر تکه از این زباله ها قصه ای است ناتمام.محسن مخملباف فیلم نامه شاعر زباله ها را به نگارش درآورده است. فیلمی که آشکارا پلی است بین آثاری که در ایران ساخته و آثاری که در خارج از کشور ساخته است. روایت شاعر زباله ها در تعادلی کامل بین سینمای روشنفکرانه و سینمای عامه پسند حرکت می کند. شاعر زباله ها لحنی شاعرانه دارد، بدون آنکه به اضافه گویی و احساسات گرایی روی آورد.شخصیت ها، با درون مایه فلسفی اما قابل لمس و هم ذات پنداری، مهم ترین جذابیت شاعر زباله ها هستند.فیلم نامه به واکاوی و بررسی شخصیت ها نمی پردازد. یک برش مقطعی از برخوردهای آدم های قصه پیش روی بیننده قرار دارد و گذشته و خصوصیات اخلاقی و رفتار کاراکترها چندان اهمیتی در این روایت ندارد. آنچه مهم است و این شخصیت ها را در یک جهان مشترک قرار می دهد، تنهایی آن ها است.رفتگر با آرزوهای بربادرفته اش، آن گونه که خودش می گوید میان گند و کثافت غوطه میزند. شاعر پیر که در خانه حبس شده است و از پنجره خانه اش، زندگی که دیگر نمی شناسد را تماشا می کند. دختر غمگین و افسرده ای که رهاشده است و تلاش دارد از زندگی پر از ترس و کابوسش فرار کند. همه این آدم ها، با تنهایی شان شناخته می شوند. همه این کاراکترها، شخصیت هایی خسته هستند که در دنیایی غریب و موحش رهاشده اند.فضای غمبار و افسرده فیلم هم از درون شخصیت ها سرچشمه می گیرد. دنیای پاییزی و سرد، آسمان گرفته و خاکستری و برگ هایی که پیاده روها را تزئین کرده اند، همه در راستای حال آدم های قصه است. آدم هایی که در بهار و تابستان زندگی شان پر از عشق و شور و آرزو بوده اند و حالا پاییز فرارسیده است و آن ها در میانه ناکجاآبادی ناشناخته گیر افتاده اند. نه خبری از آرزوهای دورودراز است و نه خبری از شور و حال روزهای گذشته. همه چیزی که باقی مانده است، واقعیت تلخ است. واقعیت نرسیدن ها و ناکامی ها.این همخوانی بین شخصیت ها و فضای قصه و استفاده از نشانه هایی که موقعیت زندگی رفتگر را برجسته می کند، یکی از نقاط برجسته شاعر زباله ها است. کامیون حمل زباله، محل دفن زباله ها و وقت گذرانی آخر شب رفتگرها باهم و شرط بندی شان روی کیسه های زباله، دنیایی متفاوت و کمتر دیده شده را برای بیننده می سازد.اما در همین فضا هم هست که امید و عشق، روی دیگر سکه است. بااین همه تلخی، مصیبت و تلخ کامی، اما لحن فیلم، از همان ابتدا پر از شور است. پر از داستان های ناگفته و اتفاقات در پیش. شخصیت رفتگر با صدایی معصوم از روزها و اتفاقات زندگی اش می گوید، همه چیز دوروبر او در یک پاییز سرد و خسته کننده فرورفته است، اما لحنش هیچ گاه ناامید و تلخ نیست. همان گونه که پیرمرد شاعر با سرخوشی از کنار پنجره خانه اش به رفتگر درس شاعری می دهد.درنهایت هم پایان فیلم با همین لحن سر می رسد. دخترک غمگین و افسرده به قرار عاشقانه ای که نمی داند آن طرفش کیست می رود. گرچه وصالی اتفاق نمی افتد، اما حال و هوای فیلم شبیه یک تراژدی عاشقانه نیست. برفی که بعد از یک پاییز طولانی باریده است، سفیدی و بی پایانی این بارش و معصومیت زمستان که در آستانه بهار است، امید و زندگی را به درام تلخ محمد احمدی وارد می کند.باوجود همه این ها، شاعر زباله ها فیلم بی ایرادی نیست. فیلم ریتم آهسته ای دارد و جزئیات زیادی برای بیننده وجود ندارد تا این آهستگی را با کشفشان پر کند. درام به کندی پیشرفت می کند و قصه بی افت وخیز شاعر زباله ها به راحتی می تواند مخاطب را خسته کند.از سوی دیگر، شخصیت های مکمل نقش مهمی در درام ندارند. حضورشان مثل اشیای دکوری یک ویترین می ماند و قصه ای جذاب به خط اصلی روایت شاعر زباله ها نمی افزاید. تکامل کاراکترها هم در یک آرک منطقی اتفاق نمی افتد، اما به شدت قابل پیش بینی است. روایت موجز و مختصر شاعر زباله ها با کاراکترهای محدود، شاید برای یک فیلم کوتاه مناسب تر بود و می توانست در زمان کمتر، با حوادث بیشتر مخاطب را درگیر کند و حوصله اش را سر نبرد.با همه این ها، مهم ترین چیزی که شاعر زباله ها را به اثری دوست داشتنی تبدیل می کند، انتخاب بازیگران است. فرزین محدث در نقش رفتگر، به شدت می درخشد. فیزیک متفاوت و چهره نه چندان شناخته شده او در آن زمان، قامتی واقعی به کاراکترش می بخشد. معصومیت نگاه محدث در عین شوخ وشنگی که در لایه زیرین شخصیتش دارد کاملاً با فضای فیلم هماهنگ است. محدث هم به خوبی یک بازی متعادل ارائه می دهد و بی آنکه بیش ازحد تلاش کند، می تواند به درون مایه اصلی شخصیتش برسد.لیلا حاتمی هم در نقش دختر افسرده انتخاب به جایی است. چهره غمگین و مغموم او در کنار زیبایی دست نیافتنی اش، شخصیت مرموز او را بارور می کند و دلباختگی رفتگر را بیش از قبل ملموس می کند. فیزیک حاتمی در مقابل محدث قرار می گیرد و تلخی عشقی که هیچ گاه شعله ور نمی شود را به بیننده القا می کند. به علاوه حضور لیلا حاتمی در فیلمی که بازیگر ستاره ای ندارد و لحن و ریتم کند و آهسته ای دارد، مخاطب را جلب می کند و او را مجاب می کند به تماشای شاعر زباله ها بنشیند.

کارگردان فیلم شاعر زباله ها

‏محمد احمدی‏ کارگردان، تهیه کننده، بازیگر، مدیر فیلم برداری و عکاس اهل یزد است. او در سال ۱۳۹۶ با دریافت هفت پروانه زرین در دو بخش بین الملل و سینمای ایران، بهترین و پر افتخارترین فیلم سی امین جشنواره بین المللی فیلمهای کودکان و نوجوانان برای فیلم اسکی باز شد. جنجال در عروسی (1394)، دو ساعت بعد مهرآباد (1392)، گهواره ای برای مادر (۱۳۹۱)، غروب شد بیا (۱۳۸۳)، کولی (۱۳۸۱)، دلبران (۱۳۷۹)، روزی که زن شدم (۱۳۷۹)، داستانهای جزیره (اپیزود سوم، باران و بومی) (۱۳۷۷)، قصه های کیش (اپیزود سوم، در) (۱۳۷۷) و لب های دوخته دیگر آثار اوست.

ساير عوامل فیلم شاعر زباله ها

• کارگردان :محمد احمدی
• تهیه کننده: محسن مخملباف
• مدیر فیلمبرداری: محمد آلادپوش

مشخصات فیلم شاعر زباله ها

• ژانر :عاشقانه،خانوادگی
• زبان : فارسی​​​​​​
• امتیاز IMDb: امتیاز 5.6 از 10
  معرفی فیلم پا به پای آزادی