معرفی فیلم تا ابد

خلاصه داستان تا ابد

«پول برای ما دو حالت دارد، یا ما را می بوسد یا می کشد و… .» در خلاصه داستان فیلم جمله ای از وودی آلن آمده است: «زندگی پر از بدبختی، تنهایی و زجر است و همه اش خیلی زود به پایان می رسد.» فیلم سینمایی تا ابد است پیشتر در مورد این فیلم گفته بود: «مفهوم کلی قصه درباره ربا و نزول است؛ موضوعی که در اجتماع بارها و بارها به اشکال مختلف با آن موجه شده ایم. در واقع این فیلم با نگاهی اجتماعی و نویسنده با بیان دراماتیک به این موضوع پرداخته است.

نکاتی درباره فیلم تا ابد

سینمای ایران در پی شیوع ویروس کرونا و تعطیلی سینماها در آستانه ی ورشکستگی کامل است. چرخه ی تولید فیلم های جدید در حالی ادامه دارد که بسیاری از تولیدات سینمایی سال قبل و فیلم های جشنواره ی فجر گذشته، پشت درهای بسته ی اکران مانده اند؛ البته در سینمای متکی به رانت های دولتی و همچنین جریان های مالی مشکوک که سود فیلم ها در مرحله ی تولید قرار دارد، این مسئله طبیعی به نظر می رسد. در این شرایط بحث اکران اینترنتی آنلاین ازطریق سرویس های وی او دی VOD، به عنوان یک گزینه ی مناسب برای نمایش فیلم های سینمایی مطرح شد. فیلم «خروج» ابراهیم حاتمی کیا، نخستین فیلم مهمی بود که پس از شیوع ویروس کرونا راهیِ اکران آنلاین شد؛ اما دیری نگذشت که نسخه ی غیرقانونی فیلم برای دانلود در دسترس قرار گرفت. طرح اکران آنلاین خیلی زودتر از آنچه انتظارش می رفت، تبدیل به ایده ای شکست خورده شد. محدودیت های نمایش اکران آنلاین، ضعف تبلیغات و اطلاع رسانی و همچنین قاچاق سریع فیلم ها پس از گذشت تنها چند روز از شروع اکرانشان، از عمده دلایل شکست این طرح هستند. در نتیجه بسیاری از صاحبان فیلم ها تمایلی به اکران اینترنتی آثارشان ندارند. اکران آنلاین در شرایط فعلی بیشتر به نمایش آثار مهجور، کم مخاطب و فیلم های جامانده از اکران سال های قبل محدود شده است. فیلم هایی که احتمالا در شرایط عادی یا مدت ها در صف اکران می ماندند یا آنکه در گروه هنر و تجربه اکرانی محدود پشت سر می گذاشتند. اکران آنلاین برای این فیلم ها فرصتی را مهیا کرد که با اکرانی بی سروصدا پرونده ی شان بسته شود. فیلم سینمایی تا ابد به عنوان یکی از این نمونه فیلم های ضعیف و کم مخاطب، از مدتی قبل از طربق اکران آنلاین در وی او دی ها برای تماشا در دسترس قرار گرفته است.تا ابد، نخستین فیلم سینمایی امید امین نگارشی، در مقام کارگردان است. امین نگارشی به عنوان مدیر فیلم برداری، پروژه هایی مانند تله فیلم ویدیویی «مرداب تنهاست» و فیلم سینمایی کمدی «عشقولانس» را در کارنامه ی خود دارد. نگارشی در تا ابد سعی کرده با اتکا به جلوه های بصری، از فضای شبهِ واقع گرایی سینمای اجتماعی مرسوم فاصله بگیرد؛ اما فیلم بیشتر مناسب پخش در یک عصر جمعه ی تلویزیون است. مطابق معمول همان ابتدا به سراغ خلاصه داستان رسمی منتشر شده از فیلم می رویم: «پول برای ما دو حالت دارد، یا ما را می بوسد یا می کشد...». خلاصه داستان هایی که از فیلم های ایرانی منتشر می شوند، بااینکه اصرار بر لو ندادن قصه دارند (درحالی که اساسا قصه ای وجود ندارد)، چیزهایی زیادی از فیلم در اختیار ما قرار می دهند. برای نمونه ممکن است بعد از خواندن خلاصه داستان تا ابد، قید تماشای آن را بزنید و مطمئن باشید چیز خاصی از دست نداده اید. فیلمی ضعیف و کم مایه که بعد از گذشت حدود یک سوم از زمان کوتاهش تازه مشخص می شود که ماجرای آن از چه قرار است.در هنگام پرداختن به بسیاری از فیلم های ایرانی احتمالا با این پرسش کلنجار می رویم؛ آیا این دست فیلم ها ارزشی برای نقد شدن دارند؟ و اصلا چه ضرورتی برای پرداختن به این فیلم ها وجود دارد؟ فیلم هایی که هیچ شوق و انگیزه ای برای کنکاش در جهانشان ایجاد نمی کنند؛ البته اگر بتوانیم برای آن ها جهانی متصور بشویم. فیلم هایی به ظاهر وامدار اجتماع و واقعیت که در خلآ می گذرند و دریغ از یک ایده، لحظه یا موقعیتی برانگیزاننده اند. می توان گفت علت پرداختن به این فیلم ها از ضرورت واکنش به این وضعیت ناامید می آید؛ چرا که بهر روی، این فیلم ها در همبستگی و همدستی با یک دیگر شمای کلیِ سینمای ایران را ترسیم می کنند. روشن کنیم که در اینجا مقصود نوعی از نقادی است که به بررسی سازوکارهای پنهان و آشکار و استراتژی های عقیم و ناکارآمد این فیلم ها می پردازد، نه آن نوع واکنشی که وضعیت موجود را به رسمیت می شناسد و رسالتش اخته کردن کنش نقادی است.در مواجهه با این فیلم ها می توانیم دو رویکرد کلی را فرا بگیریم؛ نخست اینکه به راحتی از کنار این فیلم ها بگذریم. اینکه این فیلم ها ارزش دیدن هم ندارند چه برسد که برای آن ها وقت بگذاریم. همچنین می توانیم با رجوع به کلیشه های آشنای نقد فیلم مانند ضعف های فیلمنامه ای، شخصیت پردازی، بازیگری، کارگردانی و وجوه فنی و با تکرار یک سری گزاره های نخ نما تکلیف این فیلم ها را مشخص کنیم. نگارنده سعی دارم در سلسله مطالبی که بررسی فیلم های روز ایران می پردازم، درکنار پرداختن به وجوه ذکر شده در بالا، ایده هایی را در باب سینمای ایران به بحث بگذارم و تلاش کنم از خلال این فیلم ها، پیشنهادهایی برای مواجهه با این آثار و درک سازوکارهای شان ارائه دهم.اگر بخواهیم طبق رویکرد دوم نگاهی به فیلم بیندازیم، تا ابد در همه ی بخش ها اشکالاتی اساسی دارد. به عنوان نمونه تیپ های شخصیتی ای که هیچ گونه عمق و پرداختی ندارند و فقط حاصل یک سری ایده هستند. علی (مهرداد صدیقیان) قصد دارد با بی خوابی کشیدن رکوردی در گینس به نام خود ثبت کند تا به این طریق پولی به جیب بزند.او با نامزدش (ترلان پروانه) بیهوده وقت می گذراند و مدام نگران این است که خوابش نبرد. عباس (بهرنگ علوی) به یک نزول خوار بدهی دارد و دقایق زیادی از فیلم برای پول جور کردن به این و آن زنگ می زند.او با خواهرزاده ی کوچکش در پارکی ول می گردد و هرجا بساط شرط بندی می بیند شانسش را برای بردن پول امتحان می کند. شخصیت مریض حال مرتضی (محسن کیایی) همانند عباس به دنبال تهیه کردن پول بدهی اش است. شخصیت او در تمام مدت زمان حضورش دادوبیداد دارد و با آدم های دیگر وارد درگیری و دعوا می شود.قصه ی چهارم همراهی تصادفی زن و مردی مرموز است که دقایق زیادی شنونده ی دیالوگ های بی معنی آن دو با یک دیگر هستیم. میلاد کی مرام در نقش مرد نزول خوار داستان و در قالب شخصیتی بی هدف که به پوچی رسیده حضور دارد. مردی که بدهکاران زیادی دارد، اما انگار عجله ای برای وصول طلب هایش ندارد و حتی جواب بدهکارانش را نمی دهد. درحالی که شخصیت های مقروض داستان برای جور کردن طلب او تقلا می کنند. بی اغراق نیست اگر بگوییم جزئیات شخصیت ها از آنچه که در این چند خط به آن اشاره کردیم فراتر نمی رود. به این ترتیب شاهد شخصیت های تخت و تک بعدی ای هستیم که قصه ی همه ی آن ها در ارتباط با پول قرار می گیرد. وضعیت شخصیت های فرعی از این هم بدتر است. به عنوان نمونه خواهر زاده ی مرتضی که قرار است طبق کلیشه ی بچه ی شیطون و شیرین زبان، بخشی از بار کمدی فیلم را به دوش بگیرد و بود و نبودش در فیلم هیچ گونه تاثیر دراماتیکی ندارد. همچنین زن سیاه پوش و ناشناس همراه میلاد کی مرام که به ظاهر از خانه فرار کرده و تا انتهای فیلم چیز خاصی از او دستگیرمان نمی شود.در پرداخت قصه ی هر اپیزود هیچ گونه بداعتی وجود ندارد. جذاب ترین طرح داستانی فیلم مربوط به اپیزود مهرداد صدیقیان است که آن هم در حد ایده ی اولیه باقی می ماند. بجای این شخصیت ها و داستان هایشان هر شخصیت و قصه ی دیگری قرار بدهیم باز هم اتفاقی رخ نمی دهد. اپیزود مرتضی با ماجرای گرونان گیریِ کاریکاتوری همسرِ دوستش پیش می رود. پدری که با ازدواج فرزندش مخالف بوده و شرطش برای کمک به او این است که از همسرش طلاق بگیرد. مهم ترین دلیل حضور کاراکتر دوست مرتضی در فیلم، طراحی یک موقعیت دراماتیک اخلاقی برای مرتضی است. هنگامی که متوجه می شویم تمام ماجرای گروگان گیری نقشه ی مرتضی برای تهیه ی پول بدهی اش بوده است. هرچند طبق منطقی از پیش معین شده، مرتضی باید در اجرای نقشه اش شسکت بخورد. در پایان اپیزود زن و مرد ناشناس، متوجه می شویم که زن با انگیزه ی انتقام با مرد نزول خوار همراه شده است. در نتیجه قصه ی مرتضی و دوستش درکنار داستان میلاد کی مرام و زن سیاه پوش دو اپیزودی هستند که قرار است اندک بار دراماتیکی داشته باشند؛ آن هم به واسطه ی غالفلگیری ناشیانه ای که در پایان این دو قسمت رخ می دهد. دو اپیزودی که چه در ایده و چه در پرداخت از موقعیت های کلیشه ای و نخ نما شکل گرفته اند.چهار اپیزود فیلم، در ارتباطی یکپارچه و معنادار با یک دیگر قرار نمی گیرند. همه ی آن ها تکرار یک موقعیت مضمونی آن هم در سحطی ترین شکل ممکن اند. درواقع تنها کاربرد این اپیزودها، کش دادن مدت زمان فیلم برای رسیدن به یک فیلم بلند و بسط دادن ایده ی موضوعی فیلم به کاراکترهای مختلف در موقعیت های گوناگون است. خمیرمایه ی داستانی نحیف هر کدام از اپیزودهای فیلم، به صورت مجرا پنانسیل لازم برای یک فیلم کوتاه را هم ندارند. یکی از مشکلات فیلم های اپیزودیک سینمای اجتماعی در همین مسئله نهفته است. فیلمسازانی که ملات لازم برای یک داستان بلند را در اختیار ندارند و با چسباندن چند موقعیت الکن، در قالب یک فیلم بلند پیام های گل درشت اجتماعی خود را در شکل های یکسان تکثیر می کنند.بازیگران جوان فیلم گویی از درون نقش های قبلی شان قدم به این فیلم گذاشتند. همه ی آن ها دقیقا همان شخصیت هایی را ارائه می دهند که پیش از این از آن ها به تکرار دیده ایم. انگار که حتی مجموعه ی بازیگران هم فیلم را جدی نگرفته اند. محسن کیایی در یک از بدترین حضورهایش، از ابتدا تا انتها به شکل اغراق شده و نمایشی ای اکت ها یکسانی را تکرار می کند. او مدام در حال داد و فریاد کردن و دعوا با دیگران است. بهرنگ علوی با همان لحن و بیان همیشگی اش در ادامه بازی های قبلی خود ایفای نقش می کند. مهرداد صدیقیان در نقش مردِ بی خوابی کشیده، تنها بازیگر فیلم است که سعی کرده جزئیاتی به نقش یک نواختش بدهد. کارگردانی فیلم در بسیاری از سکانس ها و موقعیت ها در به تصویر کشیدن اکت های تکراری شخصیت ها محدود می شود. به ظاهر کارگردان نیز زیادی شیفته ی ایده های ابتدایی خود شده است. ابتدای متن اشاره کردیم که امین نگارشی در نخستین فیلمش سعی کرده از فضای سینمای اجتماعی واقع گرای مرسوم فاصله بگیرد. بخشی از جزئیات پرداخت کاراکترها نیز حاصل این ایده هستند. شخصیت هایی که اطلاعات چندانی از آن ها متوجه نمی شویم. احتمالا با این استراتژی بخشی از اشکالات فیلمنامه در زمینه ی شخصیت پردازی کاراکترها و پرداخت غیر باورپذیر موقعیت ها، توجیه می شوند؛ اما مشکل اساسی این است که امین نگارشی در بسط کاراکترهای فیلم و قصه های شان به خرده ایده های ناکارآمد اکتفا کرده است. ایده هایی که به جز جذابیت های اولیه چیز بیش تری ندارند؛ مانند پسر بچه ای که ماسکی به صورت دارد، مردی خواب آلود که از ابتدا تا انتها دوربینی به بدنش وصل است، مرد بارانی پوش با بازی میلاد کی مرام که مثل همه ی بازهای توی ژستش تنها مجموعه ای از ادا و اطوارهای بیهوده را نمایش می دهد! نگارشی با استفاده از جلوه های بصری سعی کرده فضای فیلم را به داستان های مصور و کمیک نزدیک کند؛ مانند لحظه ای که زن و مرد به افق نگاه می کنند و زمینی دیگر در آسمان دیده می شود. ایده هایی که البته به غیر از تلاش برای دور شدن از فضای فیلم های اجتماعی کارکرد دیگری ندارند. او همچین همچین با بهره گیری از این جلوه ها، تلاش کرده تصویر تازه ای از شهر نمایش دهد؛ اما برجستگیِ این تصویرسازی از شهر فقط در تمایز آن با نمونه های دیگر خلاصه می شود و فیلم نتوانسته اتمسفری بکر از جغرافیای شهری مجسم کند. ایده ی بازنمایی متفاوتِ تصویر شهر نیز در راستای تعمیم دادن ایده ی مضمونی فیلم قرار می گیرد. اینکه داستان فیلم در یک نامکان رخ می دهد که می تواند هر شهر و هر نقطه ای از جهان باشد. نکته ای که البته بدیهی بنظر می رسد و نیازی به این تعمیم های زورکی ندارد.فیلم از طرفی سعی دارد از فضای واقع گرای فیلم های اجتماعی فاصله بگیرد و از سویی دیگر در پی آن است که دغدغه ی اجتماعی اش را با جدیت هرچه تمام تر در سطحی ترین شکل ممکن مطرح کند. اتفاقی که نمونه ی مشابهش را در فیلم هایی مانند «متری شیش و نیم» سعید روستایی و «مغزهای کوچک زنگ زده» هومن سیدی دیده می شود. فیلم هایی که در دوگانه ی پایبندی به الگوهای ژنریک و متوسل شدن به کلیشه های سینمای اجتماعی، درنهایت مسیر دوم را برمی گزینند. فیلمی مانند متری شیش و نیم باوجود پتانسیل های بالقوه اش، تمام امکان های ژانری خود را نادیده می گیرد و در چاه ویل سینمای اجتماعی سقوط می کند. درواقع این فیلم ها با وجود ادعاها ی شان از همان سازوکارهای آشنای سینمای اجتماعی تغذیه می کنند. متری شیش و نیم درنهایت نه یک فیلم ژانری آنگونه که ادعایش را دارد، بلکه یک روایت پندآموز اخلاق گرایانه ی پر اشک و آه است. به این ترتیب تا ابد همچون نمونه های مشابهی که ذکرشان رفت، میان پایبندی به فضای هذیانی و غیرواقعی اش و انگاره های سینمای اجتماعی در مسیر دوم قدم می گذارد. هرچند فیلم از مصالح لازم برای خلق چنان جهانی برخوردار نیست، اما می توانست با کمی خلاقیت و پرداخت از روی حوصله به اثری قابل اعتناتر تبدیل شود. در انتهای تا ابد، در چند پلان شخصیت های اصلی هر چهار اپیزود را می بینیم که آش و لاش در گوشه ای رها شده اند. فیلم با چنین مکث دراماتیک و موکدکننده ای به پایان می رسد. پایانی غلوشده که مضمون فیلم را پررنگ می کند. در نتیجه از فیلم چیزی جز تیتر موضوعیِ عبرت آموزش، آسیب های اجتماعی نزول خواری، باقی نمی ماند.

نکات منفی فیلم تا ابد

• « تا ابد » فاقد شخصیت پردازی است. آدمهای فیلم هویت نامشخصی دارند و تا انتهای فیلم هم آنها را نمی شناسیم!
• شخصیت های قصه داستان های متفاوتی دارند که در نهایت نیز به یکدیگر ارتباط پیدا نمی کنند. اما روایت این اپیزودها حتی به صورت مستقل هم پر ایراد است. داستان هایی که به تصویر کشیده می شوند فاقد هرگونه جزئیات سینمایی است و هیچکدامشان نه آغاز قانع کننده ای دارند و نه پایانی که بتوان تاثیرگذار باشد.
• در یکی از اپیزودهای فیلم زمانی که شخصیت زن و مرد به افق خیره شده اند، زمینی دیگر در آسمان دیده می شود که انفجاری در آن رخ می دهد! تمهیدی بی سر و ته که جز در معادلات ذهنی کارگردان، ما به ازای بیرونی دیگری ندارد.
• در یکی از اپیزودهای قصه ما با مردی آشنا می شویم که بدهکار است و به دیگران برای قرض دادن پول تماس می گیرد. اتفاقی که هر چند دقیقه یک بار بدون تغییر رویکرد و یا اتفاق جدیدی تکرار می شود و زمان فیلم را بی جهت کش می دهد.

کارگردان فیلم تا ابد

امیدامین نگارشی مدیر فیلم برداری سینما و تلویزیون ایران است. از مهم ترین آثار امیدامین نگارشی می توان به فعالیت در فیلم مرداب تنهاست، فیلم عشقولانس اشاره کرد. امیدامین نگارشی در سال ۱۳۸۴ دوره ی پرتلاشی را در عرصه سینما و تلویزیون گذراند و در تولید اثر مهمی حضور داشته است. اثر مهم امیدامین نگارشی در این سال، فعالیت در فیلم مرداب تنهاست به کارگردانی نصرت الله قاضی مقدم محسوب می شود.

بازیگران فیلم تا ابد

میلاد کی مرام, محسن کیایی , مهرداد صدیقیان, بهرنگ علوی, ترلان پروانه, هلیا راجی , حسن خان محمدپور

ساير عوامل فیلم تا ابد

مجری طرح: سعید کیوانفر، نویسندگان فیلمنامه: امید امین نگارشی و امیرحسین دواتگر، مدیر فیلمبرداری: امید امین نگارشی، طراح صحنه و لباس: پیام اسکندری، طراح گریم: محسن دارسنج، مدیر صدابرداری: منصور شهبازی، صداگذار حسن مهدوی و رضاگدازگر، تدوین: مهرداد نصیری دهقان، جلوه های ویژه میدانی: آرش آقابیگ، جلوه های ویژه رایانه ای: ایمان کارجو، عکاس: محمد بدرلو، آهنگساز: آرش فلاحی و فرید کولیوند، مدیرتولید: فریبا سادات خلیلی، برنامه ریز و دستیار اول کارگردان: ایمان توکلی، سرمایه گذاران: سعید کیوانفر و محمد نجفی زاده، جانشین تهیه کننده: علی بیات.

مشخصات فیلم تا ابد

• ژانر :خانوادگی
• زبان : فارسی​​​​​​
• امتیاز IMDb: امتیاز 3.5 از ۱0
  معرفی فیلم سراسر شب