معرفی رمان خدمتکار و پروفسور اثر یوکو اوگاوا

رمان خدمتکار و پروفسور یک داستان زیبا و بسیار آرام در مورد یک پروفسور است که دچار یک حادثه شده و شرایطی عجیبی پیدا کرده است.

درباره کتاب خدمتکار و پروفسور

کتاب خدمتکار و پروفسور رمان کوتاهی ست از نویسنده ی معروف ژاپنی خانم یوکو اوگاوا که در سال 2003 منتشر شد. این رمان به نوعی الهام گرفته از یک داستان واقعی ست. داستانی که از قصه ی ریاضیدان مشهور مجارستانی پاول اردوس (۱۹۹۶ ـ ۱۹۱۳) گرفته شده است. نویسنده سعی کرده تا با الهام از او شخصیت رمان خود که پرفسور ریاضی ست درگیر داستان جالب کند.این داستان به نوعی تلفیقی از علم و هنر است که یوکو اوگوا با مهارت و ظرافت تمام نوشته است. به عنوان مثال شخصیت پسر بچه که پرفسور به دلیل شباهت او به علامت جذر ریاضی نامش را جذر گذاشته است. در واقع قصه ی روابط آدم ها وزندگی شان بر پایه ی اعداد و ارقام درون مایه ی اصلی این داستان است که با پرداخت خوب شخصیت ها توانسته علاوه بر یک قصه چالش برانگیز انسان را با این سوال رو به رو کند آیا آدم می تواند عشق زندگی اش را فراموش کند؟ و یا می تواند کسی را که به خاطر نمی آورد، می تواند دوست داشته باشد؟زبان داستان صمیمی و در عین حال صریح است به همین جهت بعد از انتشار استقبال از کتاب خدمتکار و پروفسور در ژاپن بسیار بالا رفت به طوری که خیلی زود به فهرست یکی از کتاب های پرفروش در ژاپن اضافه شد. خدمتکار و پرفسور تنها در یک ماه فروش خود یک میلیون نسخه فروش داشته است که این در صنعت نشر عدد قابل توجهی است. این کتاب به قدری مشهور شد که در سال 2006 فیلمی ژاپنی بر اساس این رمان با عنوان پروفسور و معادله ی محبوبش ساخته شد.

خلاصه کتاب خدمتکار و پروفسور

مردی بر اثر سانحه تصادف حافظه کوتاه مدتش را از دست داده است. حافظه ای که روزی به قدری قدرتمند بوده که تمام مسائل ریاضی را تحلیل می کرده است اما حالا حافظه او دوام کوتاهی دارد و تنها می تواند 80 دقیقه کار کند و بعد دوباره همه چیز را فراموش می کند. این مرد که پرفسور ریاضیات بوده است برای انجام کارهایش زنی را استخدام می کند؛ اما برای زن خدمتکار کنار آمدن با پرفسور دردسرهای خودش را دارد. او هر روز باید خودش را به پرفسور معرفی کند. پرفسوری که همه ی زندگی اش اعداد و ارقام هستند. پس رابطه ای عجیب بر اساس اعداد و ارقام بین آن ها شکل می گیرد.

درباره نویسنده کتاب خدمتکار و پروفسور

یوکو اوگاوا، زاده ی ۳۰ مارچ ۱۹۶۲، نویسنده ی ژاپنی است.اوگاوا از سال ۱۹۸۸ تاکنون، بیش از چهل نوشته ی داستانی و غیرداستانی را به رشته ی تحریر در آورده است. او در سال ۲۰۰۶ کتاب «مقدمه ای بر ریاضیدانان زیبا» را به همراه ماساهیکو فوجیوارا که یک ریاضیدان است، نوشت که دیالوگی درباره ی زیبایی بی حد و حصر اعداد است. لطافت کارهای اوگاوا به دلیل این است که به نظر می آید کاراکترهای داستان های او در بیشتر اوقات نمی دانند کارهایی را که می کنند، چرا انجام می دهند. او کارهایش را با انباشتن اطلاعات جزئی انجام می دهد، تکنیکی که شاید در کارهای کوتاهش موفقیت آمیزتر بوده است. خواننده با توصیف حادی از آنچه قهرمان های داستان ها که عموما زن هم هستند، می بیند و حس می کند و بعضی اوقات خودآگاهی تعدیل شده ی آن ها که منعکس کننده ی فرهنگ ژاپن و خصوصا زن ها است، مواجه می شود.

یوکو اوگاوا

قسمتی از کتاب خدمتکار و پروفسور

ما پروفسور صدایش می کردیم. او هم پسرم را جذر صدا می کرد چون می گفت بالای سر تخت و صاف پسرم او را یاد علامت رادیکال می اندازد. پروفسور در حالی که موهای پسرم را پریشان می کرد، گفت: مغز خوبی تو کله ی این پسر هست. جذر هم که برای در امان ماندن از اذیت های دوستانش کلاه می گذاشت، با اوقات تلخی شانه بالا انداخت.

همانطور که آرایشگر موهای پروفسور را کوتاه می کرد این سوال به ذهنم خطور کرد که آیا آرایشگر می دانست داخل سر پوشیده از موی همچون برف پروفسور مغزی هست که می تواند تمامی اعداد اول بین یک تا یک میلیون را بگوید؟ و آیا مشتری های دیگری که روی مبل نشسته بودند و بی صبرانه منتظر بودند تا اصلاح این پیرمرد عجیب و غریب تمام بشود و نوبت خودشان بشود می دانستند چه رابطه ی عجیبی بین تاریخ تولد من و شماره ای که روی ساعت پروفسور حک شده وجود دارد؟ بنا به دلایلی نامعلوم از این که چنین رازهایی را می دانستم به نوعی احساس غرور می کردم و همین فکر باعث شد لبخند شادتری به پروفسور که داشت تو آینه به من نگاه می کرد، بزنم.

پروفسور هیچ وقت نفهمید ما داخل جعبه کلوچه اش را گشته بودیم، در آن لحظه یادداشتی را که برروی جلد رساله نوشته بود من را به فکر برد. تقدیم به “ن” با عشق ابدی هیچ وقت فراموشت نمیکنم. شکی نبود که دستخط خود پروفسور بود و واژه ی ابدی برای او مفهومی متفاوت از آنچه ما از این واژه درک می کردیم داشت. برای او ابدی چیزی شبیه ابدی بودن قضایای ریاضیات بود.

مدتی بعد از آغاز به کارم برای پروفسور، دریافتم او هرگاه در مورد این که چکار کند و یا چه بگوید تردید داشته باشد درباره ی اعداد حرف می زند. انگار اعداد راه او برای اتصال به دنیای واقعیات بودند. یعنی اعداد مطمئن و سبب آرامش خاطرش بودند.

حقایق ابدی چیزهایی نیستند که قابل مشاهده باشند و تو هم نمی توانی آن ها را در اجسام مادی و پدیده های طبیعی و یا حتی در احساسات بشری ببینی. اما ریاضیات این توان را دارد که نوری به آن ها بتاباند و به آن ها صورت ببخشد. در واقع چیزی وجود ندارد که مانع ریاضیات در این راه باشد.