نگاهی متفاوت به اختلافات پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی و دکتر سیدجواد میری  

یادداشتی از دکتر عادل خانی معاون رایزن فرهنگی ایران در چین (۲۰۱۵-۲۰۱۹)

پیشینه آشنایی من با دکتر سیدجواد میری تنها و تنها به مطالعه کتاب ارزشمند ایشان به نام «چین و روسیه در جغرافیای سیاسی ایران» برمیگردد و قبل از آن هیچ گونه شناختی نسبت به ایشان نداشتم و همین امر باعث می شود که صرفا با عینک علمی و پژوهشی و بدور از هر تعصب و جانبداری صرف به مناقشاتی که بین پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی و دکتر سیدجواد میری روی داده است، یادداشت حاضر را برای ترفیع پاره ای از ابهامات و سوء تفاهمات بنویسم.

یافته های من بعد از مدتها تحصیل در کشور چین (برگشت به کشورمان عزیزمان در سال 1392) و مطالعات و کنکاش های فراوان در کتابهای موجود با موضوعاتی از این دست، نشان می دهد که دکتر سیدجواد میری نگاه علمی متفاوتی به موضوعات و مسائل دارند و همواره از معدود اساتید دانشگاهی کشورمان محسوب می شوند که دیدگاه و رویکردشان عاریتی نیست بلکه بر مبنای تحقیق و مشاهدات میدانی هدفمند و کاربردی که مرهون زندگی طولانی مدت در خارج از کشور و همچنین تسلط بر چند زبان است بر همین اساس همیشه دیدگاههای ایشان را در زمینه های مختلف با علم بر اینکه حاوی روش علمی و انتقادی است، دنبال میکنم؛ کما اینکه در سال های اخیر شاهد نگرش محافظه کارانه برخی اساتید دانشگاهی هستیم که بیشتر منافع شخصی، گروهی و ... را در نظر میگیرند در صورتی که آقای دکتر سیدجواد میری فاقد چنین نگاهی است و همیشه انتقادات صریح و بی پروایی را مطرح میکند.

از مشاهده اطلاعیه روابط عمومی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی واقعا شگفت زده شدم که چگونه است پژوهشگاه که منتسب به وزارت علوم، تحقیقات و فناوری است و باید به عنوان محفل و مرکز علمی پویا برای برای بحث های علمی و انتقادی در جهت معظلات کشور باشد، اینگونه اطلاعیه ای صادر میکند و عذر بدتر از گناه اینکه آن را هم در سایت پژوهشگاه منتشر می نماید؛ چه بسا این کار می توانست در درون پژوهشگاه به شیوه بهتری حل و فصل شود. تداوم اختلافات به این شیوه مصداق بارز نخبه کشی است.