به گزارش سایت خبری ساعد نیوز، بچه حرف گوش کن چگونه کودکی است؟ آیا حرف گوش کن بودن کودک به معنای مطیع بودن اوست؟ همه پدر و مادرها دوست دارند فرزندانشان از آن ها حرف شنوی داشته باشند تا در تربیت فرزند خود چالش های کم تری را تجربه کنند و کودکشان آن گونه که آن ها می خواهند رشد کند و پرورش یابد. گوش ندادن کودکان به حرف های والدینشان دلیل های زیادی دارد که از جمله آن ها می توان به محیط تربیتی نادرست، خلق و خوی دشوار کودک و سبک های فرزند پروری نامناسب اشاره کرد. در ادامه به راهکارهایی برای داشتن کودک حرف شنو اشاره کرده ایم.
چطور کودک حرف گوش کن تربیت کنیم؟
با وجود هشدارهای فوق مبنی بر پرهیز از زیاده روی در مطیع کردن فرزند، و لزوم آموزش مهارت های نه گفتن و افزایش اعتماد به نفس در کودک، از روش های زیر برای حرف شنو بودن کودک استفاده کنید:
هر بار یک چیز:
نمی توانید از یک کودک 4 ساله انتظار داشته باشید که همزمان لباس هایش را جمع کند، اتاقش را تمیز کند و موهای خواهرش را نکند. هر بار یک چیز که از همه مهم تر است را از او بخواهید (در این مورد اول خواهرش را نجات دهید)، بعد سراغ موارد دیگر بروید.
کوتاه نیایید:
اگر فرزندتان بدرفتاری می کند، برای آسایش و راحتی خودتان کوتاه نیایید. اگر فرزندتان نمی خواهد مسواک بزند و شما به خاطر خستگی خودتان اجازه دهید امشب او با دهانی پر از شکلات بخوابد، انتظار نداشته باشید که فردا برای مسواک زدن حرف شما را گوش دهد.
اصول تربیتی مشخصی داشته باشید و هماهنگی و ثبات در تربیت را رعایت کنید.
واضح حرف بزنید:
شفاف، واضح و کوتاه حرف زدن برای تربیت کودک حرف گوش کن ضروری است. از گفتن جملات غیرضروری و به خصوص توهین خودداری کنید.
برای مثال، فرض کنید فرزندتان سراغ یخچال رفته است و مقدار زیادی بستنی، میوه و شکلات را برای خودش بیرون آورده است.
به جای اینکه به او بگویید «چقدر شکمویی، چرا انقدر زیاد می خوری. این همه خوراکی را می خوای یک مرتبه بخوری؟ همه را برگردان در یخچال»
به فرزندتان بگویید «الان وقت شام است، فقط یکی از اینها را انتخاب کن و بخور. بقیه را سر جایش بگذار.»
به همین ترتیب، اگر به فرزندتان بگویید برو اتاقت را تمیز کن، احتمالا نتیجه خوبی نمی گیرید تا این که به او بگویید «اسباب بازی ها را در سبد بریز.
از افعال دستوری منفی استفاده نکنید:
به تعامل خود با فرزندتان دقت کنید. چه حرف هایی بین شما رد و بدل می شود. شاید اصلا بهتر باشد تعداد دستوراتی که در طول روز به او می دهید را بشمارید. آیا تعدادشان زیاد است؟ بیشتر از فعل «نکن» استفاده می کنید؟
خودتان را جای فرزندتان بگذارید. اگر یک دوست یا رئیس در طول روز تنها تعاملی که با شما داشت، جملات دستوری و منفی بود، چه حسی داشتید؟
این راهکار در ارتباط با راهکار فوق نیز هست. اگر به فرزندتان بگویید «به سر خواهرت دست نزن»، او نمی داند پس از آن باید چه کار کند. آیا نمی تواند بغلش هم بکند؟ نمی تواند با او بازی کند؟
پس به جای استفاده از افعال منفی، به او بگویید چه کار باید بکند: «آرام سرش را نوازش کن.»
تشکر کنید:
هر کسی در قبال رفتار خوب، انعطاف بیشتری نشان می دهد. تشکر کردن برای تربیت کودک حرف گوش کن اثرات خوبی دارد. به جای اینکه او را تهدید کنید «دیگر نبینم حوله را روی زمین بیاندازی»، بگویید «مرسی که حوله ات را از روی زمین برمی داری.»
بدین ترتیب، به او این پیام را می دهید که حتی قبل از انجام کاری به حرف شنو بودن او اطمینان دارید.
غر نزنید، مشاهده کنید:
اگر می بینید فرزندتان کاری را انجام نداده است، سریع به سرزنش کردن و غر زدن رو نیاورید، فقط گزارش موقعیت را بدهید یا شرح دهید.
«یک کت روی زمین افتاده است.» «کی می خواهی آشغال ها را بیرون ببری؟»
پرسیدن در مورد زمان انجام یک کار از استراتژی های خوب برای تربیت کودک حرف گوش کن است. شما به فرزندتان قدرت اختیار و انتخاب زمان و نحوه انجام کار را داده اید. فراموش نکنید که قرار نیست تمام دستورات شما آنی و سریع انجام شوند.
با شرح دادن موقعیت یا پرسش کردن از زمان انجام کار، به فرزندتان این فرصت را می دهید که بدون سرزنش شدن رفتار خود را اصلاح کند و گزینه بهتری را انتخاب کند.
البته فراموش نکنید که در بیان این جملات، لحن نیز اهمیت دارد. نوع گفتن این جملات نباید حالت سرزنش، پرخاشگری و کنایه داشته باشد.
الگوی خوبی باشید:
برای تربیت کودک حرف گوش کن خودتان هم باید رفتار مشابهی داشته باشید. اگر زود عصبانی می شوید، به حرف های فرزندتان گوش نمی دهید و سریع داد می کشید، انتظار نداشته باشید او رفتاری معقول داشته باشد.
از رشوه یا تهدید استفاده نکنید:
در عوض، اجازه دهید فرزندتان با عواقب بد رفتارهایش رو به رو شود. اگر لباس هایش را روی زمین می ریزد، اجازه دهید همان لباس کثیف و چروک شده را برای مهمانی یا پارک بپوشد.
برای تربیت کودک حرف گوش کن لازم نیست او را در مورد عواقب انجام ندادن کاری تهدید کنید. این می تواند به عادتی برای او بدل شود که تا زمانی که اجبار نباشد، اقدام نکند.
رفتار خوب را تشویق کنید:
حتی پرخاشگرترین بچه هم گاهی رفتار خوب دارد. کودکان عشق این هستند که جلب توجه کنند. برایشان فرقی ندارد که توجه مثبت باشد یا منفی. اگر به اندازه کافی توجه مثبت به او نشان ندهید، رو به رفتارهای بد می آورد تا حداقل توجه منفی شما را جلب کند.
مشکل اینجاست که بسیاری از ما رفتار خوب را وظیفه می دانیم و تنها برای رفتارهای بد است که اقدام می کنیم. اما مطمئن باشید اگر رفتارهای خوب را تحسین کنید، کودک برای انجام هر چه بیشتر این رفتارها تلاش خواهد کرد.
منظور از تشویق، هدایای مادی نیست. یک سخن تحسین آمیز، لبخند محبت آمیز و مهربانی نسبت به کودک کافی است.
