به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از روزنامه خراسان، شاه روزهای آخر عمرش را در مصر گذراند؛ اما پیش از آن، دورانی سخت و تحقیرآمیز از دربه دری و فرار را تجربه کرد. نخستین مقصد او پس از فرار از ایران، آسوان در مصر بود. سادات به استقبالش آمد و شاه در حالی که گریه می کرد، به او گفت که احساس یک فرمانده گریخته از میدان جنگ را دارد! آن روزها، هنوز رژیم پهلوی سرنگون نشده بود؛ به همین دلیل، شاه می توانست با دردسر کمتری از این کشور به آن کشور برود؛ اما با سقوط رژیم، همه چیز تغییر کرد. او پس از مصر، ابتدا به مراکش رفت؛ اما دیگر در آن جا از تشریفات رسمی خبری نبود. طی ۶۷ روز حضور شاه در مراکش، انقلاب اسلامی به پیروزی رسید و دولت مراکش اعلام کرد که می خواهد با حکومت جدید ایران ارتباط برقرار کند و به همین دلیل، دیگر نمی تواند میزبان شاه باشد.
البته، محمدرضا پهلوی و اطرافیانش، این موضوع را از طریق مطبوعات فهمیدند. شاه در فروردین ۱۳۵۸، راهی جزایر خوش آب و هوای باهاما شد؛ جایی که موضوع ابتلایش به سرطان بدخیم غدد لنفاوی را به او فهماندند. حال جسمانی شاه، روز به روز وخیم تر شد؛ اما ترس از جوانان انقلابی و دانشجویان مبارز، یک لحظه او را رها نمی کرد. ۲۰ خرداد ماه سال ۱۳۵۸، شاه از باهاما به مکزیک رفت، اما وخامت حالش، باعث شد از دولت آمریکا بخواهد که ترتیب سفر وی به این کشور را بدهند. آمریکایی ها مردد بودند، اما سرانجام با پادرمیانی افرادی مانند هنری کیسینجر و راکفلر که با شاه ارتباطات گسترده اقتصادی داشتند، او را پذیرفتند. شاه، با نامی مستعار، در یکی از بیمارستان های نیویورک بستری شد.
همان جا بود که دولت مکزیک از پذیرفتن دوباره او عذر خواست. شاه که کاملاً مستأصل شده بود، پیشنهاد آمریکایی ها را برای رفتن به پاناما پذیرفت و در آذرماه ۱۳۵۸، به این کشور رفت و ۱۰۰ روز در آن جا ماند. اما دولت پاناما نیز حاضر به ادامه حضور شاه در کشورش نشد. او به پیشنهاد سادات، راه کشور مصر را در پیش گرفت تا در بیمارستان «معادی» قاهره، جراحی شود؛ اما در ناامیدی و تنهایی، پذیرای مرگ شد. شاه تاوان چه چیزی را پس می داد؟ چرا فرجامی چنین مصیبت بار دامان او را گرفت؟ چرا مانند پدرش، در تنهایی و تحقیر، مُرد؟ واقعیت این است که چنین عاقبتی، فرجام تمام دیکتاتورهای تاریخ است.
5 سال پیش