ساده کردن تصمیم‌گیری های سخت با «قانون نردبان» 

قانون نردبان یا Stepladder روشی برای تصمیم گیری گروهی درست است که می تواند بر برخی از مشکلات تصمیم گیری تیمی غلبه کند. قانون نردبان می تواند به ارائه یک رویکرد گام به گام برای کمک به تصمیم گیری موثر گروه کمک کند. با درگیر کردن هر یک از اعضای تیم، نظرات خود را بدون شنیدن نظرات سایر اعضای تیم به تیم ارائه می دهد. هدف این است که یک تصویر کامل از ورودی های مختلف تیم قبل از اینکه آنها تفسیر یا تصمیم جمعی مشکل خود را در نظر بگیرند، ایجاد شود. این رویکرد منجر به ارائه تعداد یا طیف بیشتری از ایده ها می شود زیرا فرآیندهای انطباق به حداقل رسیده است.

چرا در تصمیم گیری ها دچار مشکل می شویم؟

روبه روشدن با تصمیم های سخت و زمان کم برای تصمیم گیری دو عاملی هستند که موجب استرس می شوند. مدیران گاهی باید تصمیم های سختی بگیرند، مثلا اخراج کارمندی که رفتار مناسبی ندارد یا صرفا اخطاردادن به او؛ سرمایه گذاری تمام منابع روی یک محصول به امید اینکه قیمتش بالا برود یا تقسیم کردن سرمایه بین کالاها و محصولات مختلف. گاهی نیز در زندگی شخصی باید تصمیم های سختی بگیریم، مثلا برای مهمانی خانوادگی به موقع خودمان را به خانه برسانیم یا گزارشی را آماده کنیم که باید اول صبح به رئیسمان تحویل بدهیم. مشکل ما در این تصمیم گیری ها دو جنبه دارد:

1. به ندرت می توانیم تمام توجه و حواسمان را روی آنها متمرکز کنیم؛
2. به خاطر نگرانی درباره پیامدهای این تصمیم ها کنترل خود را از دست می دهیم.

قانون نردبان برای تصمیم گیری گروهی

به عنوان فردی که وظیفه هدایت سازمان خود را در آینده بر عهده دارد، از قبل می دانید که روزانه تصمیمات زیادی برای گرفتن دارید. این وظیفه اصلی یک مالک یا مدیر است که به طور منظم تصمیم بگیرد و این نتایج این تصمیمات است که مسیری را که سازمان در آینده طی می کند ترسیم می کند. تصمیمات خوب معمولاً به نتایج خوبی منجر می شود و تصمیمات ضعیف منجر به دردسر می شود. به همین سادگی است. مهارت تصمیم گیری درست یکی از ملزومات یک کارآفرین است. اگر می خواهید بهترین تصمیم های ممکن را برای شرکت خود در آینده بگیرید، باید مدل های تصمیم گیری متنوعی را در دسترس خود داشته باشید. یکی از این مدل ها به عنوان تکنیک پله پله ای شناخته می شود. این تکنیک از این جهت جالب است که عناصر تصمیم گیری تیمی و فردی را در ابزاری ترکیب می کند که می تواند بهترین ها را از همه افراد درگیر به دست آورد. قانون نردبان برای هر تصمیم گروهی که باید گرفته شود مناسب یا حتی ضروری نیست، اما می تواند ابزار مناسبی برای برخی موارد باشد. اگر تیم بزرگی دارید که نیاز به تصمیم گیری دارد و آن تیم از انواع مختلفی از شخصیت ها تشکیل شده است انجام فرآیند قانون نردبان ایده خوبی است. وقتی این مدل به درستی انجام شود، نیازی نیست که این مدل زمان بر باشد و می تواند منجر به انتخاب منطقی شود که توسط اکثریت تیم شما پشتیبانی می شود.

1. موقعیت های مناسب استفاده از قانون نردبان

قانون نربان تکنیکی است که برای گروه های کوچک مناسب است، جایی که 4-7 نفر در تصمیم گیری شرکت دارند. این روش امکان فراگیری را فراهم می کند و امکان جمع آوری ایده ها از همه اعضای گروه را فراهم می کند تا اطمینان حاصل شود که همه شنیده می شوند. این مکانیسم همچنین می تواند به تشویق اعضای خجالتی یا کم نفوذ برای مشارکت در فرآیند تصمیم گیری در اظهارات خود کمک کند. برای موفقیت این تکنیک، گروه باید این روش را با روحیه واقعی خود دنبال کند. در حالی که هر گروه ممکن است یک یا دو نفر داشته باشد که ممکن است همچنان بخواهند تأثیر خود را بر گروه اعمال کنند، Stepladder می تواند به بهبود شانس سایر اعضای گروه برای ارائه دیدگاه خود و تأثیرگذاری بر فرآیند تصمیم گیری کمک کند.

2. کاهش نارضایتی با قانون نردبان

Stepladder می تواند در کاهش، اگر نگوییم از بین بردن نارضایتی در بین اعضای گروه موثر باشد، زیرا یک تصمیم جمعی همچنین همه را در قبال نتیجه تصمیم مسئول می کند. این می تواند به تشویق هر عضو کمک کند تا در مورد پیشنهادات خود توجه داشته باشد زیرا هر موفقیت یا شکستی احتمالاً روی آنها تأثیر می گذارد. برای مثال، فرض کنید تیم بازاریابی یک سازمان از قانون نربان برای تعیین استراتژی بازاریابی برای یک برند استفاده می کند و این طرح با شکست مواجه می شود. در این صورت، همه آنها به احتمال زیاد احساس سوزش می کنند. در حالی که موفقیت چنین استراتژی ممکن است همه را قادر سازد تا اعتبار تصمیم گیری جمعی را به دست آورند. به همین دلیل است که Stepladder می تواند به بهبود مسئولیت پذیری، شفافیت، فراگیر بودن و تصمیم گیری های گروهی بهتر کمک کند. در حالی که احتمالاً مشاجره، رقابت و سیاست را در یک گروه کاهش می دهد.

مراحل تصمیم گیری با قانون نردبان

در این تکنیک باید به هر یک از اعضا زمان کافی بدهید تا در مورد مشکل مورد بررسی فکر کنند، سپس با ایجاد یک تیم اصلی 2 نفره شروع می شود. سپس از اعضای تیم خواسته می شود که هر بار به گروه ملحق شوند. هر یک از اعضای تیم جدید قبل از شروع بحث گروهی نظر خود را به گروه ارائه می دهد. به این ترتیب، همه تشویق می شوند تا نظرات خود را به طور مساوی بیان کنند و دیدگاه های متفاوتی به احتمال زیاد ارائه می شود که منجر به بحث های سازنده می شود.

1. برای تصمیم گیری گروهی مشکل را توضیح دهید

هنگامی که برای اولین بار شروع به کار کردید، می خواهید همه افراد گروه را در مورد مشکلی که باید حل شود آگاه کنید. این مرحله به افراد اطلاع می دهد که در تیمی که قرار است مشکل را حل کند قرار می گیرند و فرصتی خواهند داشت که خودشان درباره آن فکر کنند. فراهم کردن فضا برای همه در این مرحله مهم است – اگر به آنها اجازه ندهید قبل از گرد هم آمدن به طور جداگانه فکر کنند، با نظراتی مواجه خواهید شد که تحت تأثیر افکار دیگران است.

2. نردبان را بسازید

مرحله دوم این است که از دو نفر از اعضای گروه بخواهید با هم ملاقات کنند و در مورد مشکل صحبت کنند. این افراد قبلاً این فرصت را داشته اند که به طور جداگانه در مورد مشکل فکر کنند، بنابراین هنگام ملاقات، ایده های مختلفی برای گفتگو خواهند داشت. سعی کنید یک محیط خصوصی و راحت برای این دو نفر فراهم کنید تا بتوانند در مورد تمام مسائل مختلف درگیر در این تصمیم صحبت کنند. این روش برای رشد خلاقیت فردی نیز مفید است.

3. روند را ادامه دهید

هنگامی که جلسه بین دو نفر اول برگزار شد، از شخص سومی بخواهید که در بحث آنها شرکت کند.فرمت این جلسه برای موفقیت این روند در کل بسیار مهم است.وقتی نفر سوم به آن ملحق شد، ابتدا افکار خود را به دو نفر دیگر ارائه می کنند، قبل از اینکه هر چیزی به صورت گروهی مورد بحث قرار گیرد.به این ترتیب، نفر سوم نظرات خود را با نظرات دو نفر اول رنگ آمیزی نخواهد کرد.شما سعی می کنید با این رویکرد از «تفکر گروهی» اجتناب کنید - می خواهید همه کسانی که وارد گروه می شوند بتوانند افکار خود را ارائه دهند، بدون اینکه تحت تأثیر افکار دیگران در تیم باشند.

4. تکمیل نردبان

همانطور که انتظار دارید، مرحله چهارم این است که تا زمانی که همه اعضای تیم به جلسه ملحق شوند، ادامه دهید.هر فرد جدیدی که وارد اتاق می شود باید زمان داشته باشد تا افکار خود را بدون شنیدن آنچه قبلاً در مورد آن صحبت شده است، ارائه دهد. هنگامی که به فرد جدید فرصت ارائه داده شد، می توان از سایر ایده ها مطلع شد تا دیدی کلی از آنچه که گروه بحث کرده است به او ارائه شود.

5. تصمیم گیری

طبیعی است که مرحله نهایی این فرآیند، تصمیم گیری است. لطفاً توجه داشته باشید که تصمیم گیری تنها پس از اضافه شدن همه افراد به گروه و شنیدن همه نظرات امکان پذیر است. حتی زمانی که فکر می کنید پس از شنیدن چند نفر اول، یک تصمیم واضح است، هنوز باید منتظر نتیجه گیری باشید تا همه به آن ملحق شوند. با وجود همه ایده ها و نظرات در اطراف، شما باید بتوانید تصمیم تیمی بگیرید که به نفع سازمان است. هدف کلی این روش تصمیم گیری این است که اطمینان حاصل شود که همه به یک اندازه شنیده می شوند. اگر قرار باشد برای تصمیم گیری با همه اعضای تیم جلسه ای منظم برگزار کنید، به احتمال زیاد نظر همه در محیطی شنیده نمی شود که احساس راحتی کنند. برخی از افراد ممکن است تحت تأثیر جلسات بزرگ قرار بگیرند و آنها را بیش از حد عصبی کند که افکار خود را در مورد موضوع سازماندهی کنند، در حالی که این افکار بسیار مهم هستند. علاوه بر این، استفاده از تکنیک Stepladder این احتمال را افزایش می دهد که صادقانه ترین و بازترین نظرات را در مورد موضوع دریافت کنید.

مزیت های استفاده از قانون نردبان

شاید فکر کنید استفاده از این قانون کار احمقانه ای است، ولی این روش دو نتیجه مثبت دارد:

1. استفاده از این روش موجب می شود به جزئیات و حقایق تصمیم های خود فکر کنید و تحت تأثیر احساسات یا عوامل استرس زای بیرونی قرار نگیرید.
2. با استفاده از این روش به ذهن خود می آموزید که در تصمیم گیری ها بسیار عینی و سنجیده عمل کند. شاید پس از چند بار استفاده از این روش، بتوانید ذهنی و بدون نیاز به نوشتن گزینه ها از «قانون نردبان» استفاده کنید.

معایب تصمیم گیری گروهی

1. اگر با روح واقعی مشارکت انجام نشود، قانون نردبان جایی که اعضای با نفوذ از آن فقط برای ایجاد احساس مشارکت استفاده می کنند.
2. قانون نردبان ممکن است برای تصمیم گیری سریع مفید نباشد، زیرا ممکن است زمان زیادی طول بکشد.
3. Stepladder لزوماً محیطی را تضمین نمی کند که در آن بن بست نمی تواند ادامه یابد. همچنین ممکن است اعضای گروه از قبل در لابی ها جمع شده باشند و این روند ممکن است آنقدر که به نظر می رسد شفاف نباشد.
4. قانون نردبان ممکن است برای گروه های بزرگ کاربردی نباشد، زیرا ممکن است به تمرین بیهودگی تبدیل شود. این تنها زمانی قابل اجرا است که یک گروه کوچک از 4 تا 7 نفر در آن شرکت داشته باشند، زیرا استفاده از تکنیکی که ده ها نفر از اعضای گروه را شامل می شود، عملی نیست. یک نشان دادن ساده دست یا مکانیزم رأی گیری دیگر ممکن است برای چنین تصمیماتی مؤثرتر باشد.
5. قانون نردبان یک رویکرد سیستماتیک برای یافتن راه حل برای مشکلات است. با این حال، در جایی که انتظار می رود چندین انتخاب در یک یا چند جلسه انجام شود، ممکن است عملی نباشد.

«قانون نردبان» روش ساده ای است که با استفاده از آن می توانیم فرایند تصمیم گیری را ساده تر و کوتاه تر کنیم. به نظر شما این قانون روش مفیدی است؟ خوشحال می شویم که در بخش «ارسال دیدگاه» نظرات و تجربه های ارزشمندتان را با ما در میان بگذارید.