شعر نمیخواهم بمیرم از فریدون مشیری

یکشنبه، 22 فروردین 1400 زمان مطالعه 2 دقیقه

قطعه نمیخواهم بمیرم از دفتر آه باران فریدون مشیری انتخاب شده است. فضای شعری این دفتر صمیمی و دلنشین می باشد. مضامین شعری مشیری آشنا و بازتاب دهنده روح نویسنده است. روحی لطیف و شاد که گاهی با غم در می آمیزد، گاهی گله می کند، گاهی شکایت می کند و گاهی حسرت می خورد.

درباره شاعر

او همچون اخوان با بهره گیری از عناصر آرکائیک سبک خراسانی و پیوند آنها با قالب و وزن نیمایی، شیوه ای تازه را که در شعر نو ایجاد شده بود، دنبال کرد. اگر چه تعدادی از نوپردازان شیوه او را نپسندیدند و افرادی همچون عبدالحسین زرین کوب زبان به طعنه گشوده و گفتند که «حفظ زبان آرکائیک شاعران خراسانی در شعری که قید وزن و قافیه سنتی را به کلی زده است چه ضرورت دارد؟!»(زرین کوب؛ ۱۳۷۶:۱۶۲) اما به هر حال این ویژگی شعر فریدون یکی از رنگین ترین و اساسی ترین شاخصه های زبان شعری اوست.

یکی دیگر از شاخص ترین ویژگی شعر مشیری، هنجارگریزی یا ساختار شکنی زمانی است. هنجارگریزی زمانی به کارگیری زبانی کهن تر و قدیم تر از زبانی است که امروزه به کار می بریم. با این همه باستان گرایی بازگشت به زبان های باستانی و زنده کردن واژه های مرده نیست، بلکه حتی کاربرد تلفظ قدیم تر واژه ها نیز در چارچوب کهن گرایی است. هنگامی که مشیری از روزگار باستان سخن می گوید و عناصر و اجزایی از اسطوره های باستانی را به کار می برد، شعر و فضایی باستانی به خود می گیرد، بنابراین طبیعی است که در مواردی زبان شعرش نیز زبانی باستان گونه و کهن باشد. چنین زبانی به واسطه درشتی و استواری آن به شعر، حسی حماسی و شکوهمند می دهد و در سراسر شعر او جاری است.