به گزارش پایگاه خبری-تحلیلی ساعدنیوز به نقل از ایسنا، دختربچه ای خوش صدا بود که خوب انشاء می نوشت و وقتی در مدرسه انشاءهایش را می خواند، هم کلاسی ها برایش دست می زدند. دخترکان مدرسه ای نمی دانستند هم کلاسی شان روزگاری یکی از هنرمندان مطرح ایران می شود.
هرچند در برخی از سایت ها و سالنامه ها تاریخ تولد ثریا قاسمی ۲۸ آذر در شهر رشت قید شده، اما او زاده ۲۵ آذر در شهر تهران است.
آنچه در ادامه می آید، بازخوانی بخشی از گفت وگوی این هنرمند با محمد رسول صادقی است که سال ۱۳۹۶ در ماهنامه پاراگراف منتشر شده است.
در بازارچه سقاباشی، خیابان ایران، نزدیک میدان ژاله در یک خانه بزرگ قدیمی ثریا قاسمی به دنیا آمد.
تنها فرزند حمیده خیرآبادی و حسین ملاقاسم است که پیوند ازدواج شان چندان دیرپا نبود و بعد از مدتی به جدایی انجامید.
نام شناسنامه ای اش مولود است و تا چهار سالگی همراه با پدر و مادر در آن خانه قدیمی با مادر بزرگ و خانواده عمویش زندگی می کرد.
در چهار سالگی او، مادرش به واسطه دوستی، با تئاتر آشنا شد و این آشنایی، سرآغاز ورود او و دخترش هم به جهان هنر بود.
پیش از آن کسی نگفته بود صدای خوبی دارد اما می دید که وقتی در زنگ انشا، انشایش را می خواند، بچه ها برایش کف می زنند، او که شیفته درس ادبیات بود و ولع مجله خواندن داشت، هم خوب می نوشت و هم خوب می خواند.
دوره دبیرستان را در مدرسه شاهدخت در خیابان شاه آباد گذراند و در آنجا با گیتی پاشایی هم مدرسه ای شد. دختری که او هم خوش صدا بود و بعدها خواننده مشهوری هم شد.
در ۲۰ سالگی وارد رادیو ارتش شد و در کنار محمد نوری که او نیز نوآموز دیگری در کار هنر بود، فعالیت خود را آغاز کرد. در برنامه هفتگی رادیو، نامه های یک سرباز را به مادرش می خواند. سرپرست رادیو ارتش سرگرد حسینی، نمایشنامه های کوتاهی می نوشت و ترانه های محمد نوری هم دو هفته یک بار از این برنامه که مدت زمانش ۳۰ دقیقه بود، پخش می شد.
در بیست سالگی او، مادرش حمیده خیرآبادی همراه با فهیمه راستکار از تئاتر به دوبله هم آمدند و در کنار هنرمندانی چون ژاله علو، مهین دیهیم، توران مهرزاد و ... مشغول به کار شدند.
دختر جوان این بخت را داشت که کنار هریک از آنان چیزی بیاموزد.
حضورش در رادیو و دوبله استمرار داشت تا اینکه اواسط دهه ۴۰ با بازی در سریال «پیوند» به کارگردانی نصرت کریمی، اولین حضور خود را به عنوان بازیگر یک سریال تلویزیونی تجربه کرد. گفته می شود این اثر، اولین سریال ایرانی بود که داستان جذابی هم داشت.
او که در رادیو مشغول به کار شده بود، شوق بسیار داشت تا دیگر عرصه های هنری را هم بیازماید. پس از محمد حفاظی، صدابردار رادیو که عضو گروه تئاتر «پازارگاد» به سرپرستی حمید سمندریان بود، خواست تا اگر سمندریان برای بازی در نمایشی نیاز به یک بازیگر زن داشت، او را خبر کند و این چنین بود که فرصت آشنایی با کارگردانی را به دست آورد که بعدها به یکی از اسطوره های تئاتر ایران بدل شد.
بازی در نمایش های «آندورا» کار سمندریان و «آنتیگون» به کارگردانی رکن الدین خسروی دیگر فعالیت های مهم او در دهه ۴۰ است. اما ماجرا به همین ختم نمی شود. او با بازی در فیلم «آرامش در حضور دیگران» اولین ساخته سینمایی ناصر تقوایی نخستین بازی خود را در سینما تجربه کرد.
فیلمی که یکی از آثار مهم سینمای موج نو به شمار می آید و با سینمای تجاری آن دوره فاصله بسیار دارد. نگاه این فیلم به شخصیت زن در قیاس با سینمای معمول آن دوره متفاوت است.
دیدن نمایش های روی صحنه در تالار ۲۵ شهریور یا انجمن ایران امریکا و خواندن بی شمار کتاب، پاسخگوی شوق بی پایان او برای یادگیری بود و همین ها سرآغاز ورود بانوی بازیگر به عالم هنر شد. البته سینمای فارسی معمول آن دوره، چندان باب طبعش نبود. به همین دلیل بیشتر فعالیت خود را در رادیو و دوبله متمرکز کرد.
وقفه ای که بعد از انقلاب در ساخت آثار هنری رخ داد، سبب شد او نیز مانند بسیاری از هم نسلان خود سال های طلایی حرفه ای اش را از دست بدهد و تا وقتی همه چیز به روال مشخصی برسد، چشم باز کرد و دید که باید نقش مادربزرگ ها را بازی کند، اتفاقی که خودش این گونه تعبیر کرده: «من در سینما و تلویزیون زود پیر شدم...»
همان طور که پیش از انقلاب بازی او در مجموعه هایی مانند «پیوند» و «تلخ و شیرین» به چشم آمد، در دوران بعد از انقلاب نیز بازی او در سریال های «در پناه تو»،«در قلب من»، «روشن تر از خاموشی»، «شب دهم»، «صاحبدلان» و ... به یادمادنی است.
او که اولین حضور خود را در سینما با فیلم های «تلفن» و «آرامش در حضور دیگران»، ساخته های ناصر تقوایی تجربه کرد، از اواخر دهه هفتاد بار دیگر به پرده نقره ای بازگشت. بازی او در فیلم هایی مانند «مجسمه»، «دختر شیرینی فروش»، «شام آخر»، «ارتفاع پست»، «مارال» و ... در خاطره تماشاگران نسل های بعدی مانده است.
اما تازه ترین حضور بانوی بازیگر روی صحنه تئاتر به بازی در نمایش «در مصر برف نمی بارد» به کارگردانی دکتر علی رفیعی بازمی گردد که در بیست و یکمین جشنواره تئاتر فجر اجرا شد ولی او در اجرای عمومی نمایش که یک سال بعد روی صحنه رفت، حضور پیدا نکرد.
ثریا قاسمی روحیات خاص خود را دارد. خیلی تمایلی به گفتگوهای مطبوعاتی یا حضور در برنامه های تلویزیونی نشان نمی دهد. او هیچ دوست ندارد بعد از درگذشت همکاران هنرمندش درباره آنها مطلبی بگوید و معتقد است آدم ها تا وقتی زنده اند، باید قدر یکدیگر را بدانند.
او گرچه با مهم ترین کارگردان های تئاتر، سینما و تلویزیون همکاری دارد اما آن گونه که خودش گفته، دوستدار همکاری با بهرام بیضایی و رخشان بنی اعتماد هم بوده، فرصتی که از دست رفته است.
میکاپ غلیظ و نچسب شوال سام در پشت صحنه سریال سیب ممنوعه
