به گزارش سرویس موفقیت ساعدنیوز، بعد از رولزرویس و لندرور، جگوار مشهورترین شرکت خودروسازی بریتانیا در جهان است. این برند به تولید مدل های لوکس اسپرت، باکیفیت عالی و قیمت منطقی شهرت دارد. سابقه ی انگلستان در خودروسازی، فراتر از یک قرن است. هرچند که بسیاری از محصولات مشهور ساخت برندهای بریتانیایی، عموما گران قیمت و مختص ثروتمندان محسوب می شوند؛ می توان نمونه هایی مقرون به صرفه و البته باکیفیت نیز در این کشور پیدا کرد. مثلث خودروسازان لوکس انگلیسی، رولزرویس، بنتلی و استون مارتین را شامل می شود که همگی محصولاتی با قیمت بیش از 100 هزار دلار عرضه می کنند. در عوض، برای افرادی با بودجه ی پایین تر هم، تولیدکننده ای اصیل و صاحب سبک در بریتانیا وجود دارد.
جگوار نمونه ای از یک برند خودروساز انگلیسی با ترکیبی از مدل های لوکس و اسپرت است که البته، چندان گران قیمت و دور از دسترس بازار جهانی محسوب نمی شود. این شرکت هم مشابه بسیاری دیگر تولیدکننده های خودرو در انگلستان، کار خود را با محصولاتی مختص ثروتمندان و بازار داخلی شروع کرد؛ اما در دهه های بعد، توجه ویژه ای به مدل های اسپرت عامه پسند و خوش قیمت نشان داد. امروزه، انواع خودروهای دودر کوپه ، سدان، کراس اور و حتی تمام برقی در سبد جگوار وجود دارند؛ ضمن اینکه علاوه بر کشور اصلی در بازار چین، کره جنوبی و امریکا نیز پرتقاضا هستند.
حدود 100 سال پیش، یک کارگاه کوچک ساخت اتاقک موتورسیکلت توسط ویلیامز لیون در کاونتری انگلستان بنیان نهاده شد و سال 1935، خودروسازی جگوار نام گرفت. این شرکت هم مشابه دیگر برندهای بریتانیایی، بارها توسط گروه های تجاری یا سرمایه دارهای حقیقی متنوع مدیریت شد. در نهایت، جگوار به گروه خودروسازی تاتاموتورز هند فروخته شد تا امروزه عضوی از گروه جگوار و لندرور باشد.
جگوار به فناوری های نوین، طراحی مدرن و حفاظت از محیط زیست اهمیت می دهد. امروزه تمامی تولیدات این شرکت، آزمون های پیچیده ی آلایندگی را پبش از عرضه ی عمومی می گذرانند. همچنین، آزمایش فنی خودروها در شرایط سخت آب و هوایی کشورهای مختلف دنیا انجام می شود. مدیران شرکت ادعا می کنند؛ محصولات مدرن جگوار برای استفاده در دمای منفی 40 درجه سانتیگراد و مثبت 50 درجه، ساخته شده اند. حتی انتقال خودروهای این شرکت از کارخانه تا محل تحویل مشتری، با دقت بسیار بالا انجام می شود. جگوار، از نظر کیفیت عالی رنگ آمیزی بدنه و کنترل نفوذ صدا به داخل کابین نیز، مشهور است.
استون مارتین و جگوار، سازنده ی مشهورترین خودروهای دیده شده در سری فیلم های جیمز باند هستند. به عنوان مثال، جگوار XKR در فیلم "روزی دیگر بمیر" (Die another day) با جایگاه نمایشی مسلسل و خروجی شلیک موشک در بدنه، تولید شد که امروزه زینت بخش موزه ی ملی خودروهای انگلستان در بیلیو (Beaulieu) است.
گران ترین نمونه ی کلکسیونی از جگوار، یک دستگاه D تایپ ساخت 1953 است که در سال 2016 با قیمت 21 میلیون و 780 هزار دلار فروخته شد. این خودرو، برنده ی مسابقه ی لمان 24 ساعته 1956 بود و به دلیل نگه داری در بهترین شرایط با 2 مالک طی 63 سال، شهرت یافت.
جگوار از پیش گامان ساخت خودروهای برقی مدرن در دنیا محسوب می شود. این شرکت، سرمایه گذاری گسترده ای بر تولید مدل های الکتریکی و هیبریدی داشته است. آی پیس (I-PAce) اولین کراس اور تمام برقی اروپا، سال 2018 رونمایی شد و جوایز متعدد، از جمله بهترین خودروی دنیا، برترین طراحی بدنه و رتبه ی ممتاز وسایل نقلیه ی دوست دار محیط زیست سال 2019 را کسب کرد. از سال 2021، تمامی محصولات ساخت جگوار، با نسخه ی هیبریدی نیز تولید خواهند شد.
بین سال های 2000 تا 2004، زمانی که جگوار تحت مالکیت فورد اداره می شد، حضوری کوتاه مدت در فرمول یک جهانی داشت. افراد مشهوری مثل نیکی لائودا به اداره ی تیم جگوار ریسینگ کمک کردند؛ اما رانندگان آن طی 84 مسابقه فقط 2 بار روی سکوی سوم ایستادند. خودروهای فرمول یک جگوار از پیشرانه و تجهیزات فنی ساخت کازورث (Cosworth) استفاده می کردند و عملا ارتباطی با مهندسی شرکت خودروسازی جگوار نداشتند. در نهایت، امتیاز و حق مالکیت تیم فرمول یک جگوار به ردبول فروخته شد.
امروزه جگوار حضوری فعال در مسابقات فرمول ای (Formula E) دارد و با همکاری پاناسونیک، رقیب آئودی، بی ام و، دی اس (DS) و نیسان محسوب می شود. البته جگوار، مدعی قهرمانی در فرمول ای نیست و طی سال های گذشته، نتایجی متوسط داشته است.
جگوار از نوعی چرم طبیعی در محصولات خود استفاده می کند که حاصل گاوهای پرورش یافته در شرایط ویژه هستند. مدیران شرکت سازنده ادعا می کنند، هیچ نوع حشره در محیط دامپروری جگوار وجود ندارد و صرفا گاوهای جوان با پوست صاف و عاری از چروک های بارداری، برای تولید چرم استفاده می شوند. البته این پوشش گران قیمت به عنوان آپشن اضافی به انتخاب خریدار روی خودروهای خاص جگوار ارائه می شود.
بین سال های 1992 تا 1994، عنوان سریع ترین خودروی جاده ای دنیا به جگوار XJ220 اختصاص داشت. این محصول، به رکورد نهایت سرعت 340 کیلومتربرساعت رسید و خبرساز شد. ابرخودروی مک لارن F1 با 370 کیلومتربرساعت رکورد XJ220 را شکست.
تولید محصولات جگوار در سال 2018 به 180 هزار دستگاه در سال رسید. این آمار، قابل مقایسه با غول های خودروسازی دنیا نیست. به عنوان مثال، مرسدس بنز S کلاس به تنهایی، بیش از 500 هزار دستگاه در سال تولید دارد و نیمی از این تعداد را به بازار چین می فرستد. سود حاصل از فروش محصولات جگوار در بازار جهانی، برای مالکان هندی آن راضی کننده نیست و مذاکراتی در زمینه ی واگذاری تمام یا بخشی از سهام گروه جگوار لندرور وجود دارد.
در کمال تعجب، کارخانه ای که بعدها جگوار نام گرفت و خودروهای اسپرت تولید کرد؛ سازنده ی اتاقک موتورسیکلت بود. شرکت سوالو (Swallow) بین سال های 1922 تا 1930، مدل های 3 چرخ (Sidecar) با جایگاه ویژه ی سرنشین سوم عرضه می کرد.
شرکت سوالو (Swallow Sidecar) توسط ویلیام لیونز با همکاری ویلیام والمزلی بنیان نهاده شد. لیونز که امروزه با لقب پدر جگوار شناخته می شود، متولد سال 1901 در بلکپول انگلستان بود. او بعد از اتمام دبستان و دبیرستان، به استخدام یک شرکت فنی مهندسی در منچستر درآمد. هنگامی که لیونز به 18 سالگی رسید، کار فنی را رها کرد تا یک فروشنده ی ساده در زادگاه خود باشد.
ویلیام والمزلی متولد 1892، حدود 9 سال بزرگ تر از لیونز بود و حتی در جنگ جهانی اول (1914 تا 1918) خدمت کرد. پدر والمزلی، تأمین کننده ی زغال سنگ برای کارگاه های کوچک بود. پس از مرگ پدر، ولیامز به شهر بلکپول و خیابانی در نزدیکی محل زندگی لیونز تغییر مکان داد تا با استفاده از تجربه ی خود، وارد صنعت درشکه سازی (Coachbuilding) شود. بهار سال 1921، والمزلی طرحی دوکی شکل از یک نفربر قابل اتصال به موتورسیکلت ثبت کرد. آگهی فروش این محصول به قیمت 28 پوند، مورد توجه ویلیام لیونز 20 ساله قرار گرفت تا در نهایت، حدود یک سال بعد شرکت سوالو توسط لیونز و والمزلی افتتاح شود.
سوالو تا سال 1934 به ساخت اتاقک نفربر موتورسیکلت ادامه داد. علاوه بر این نوع محصولات، لیونز در سال 1927 بدنه ای جدید برای خودروی آستین 7 طراحی کرد که مورد توجه بازار قرار گرفت. شرکت سوالو تا پیش از آغاز جنگ جهانی دوم در 1939، بدنه های متنوعی برای برندهای مختلف، از جمله فیات ساخت.
موفقیت در ساخت بدنه، مشوق لیونز در تولید یک خودروی مستقل شد. اولین محصول در سال 1931، مجهز به پیشرانه ی 48 اسب بخار ساخت شرکت استاندارد موتور، قدرت چندانی نداشت اما به دلیل استفاده از ظاهر زیبا و قیمت منطقی، با تیراژ 4200 دستگاه تا سال 1936 تولید شد. با تغییر نام شرکت سوالو به SS، از سال 1934 نام خودرو به SS1 تغییر یافت. نخستین خودروی تاریخ جگوار، همراه پیشرانه ی 70 اسب بخار به نهایت سرعت 120 کیلومتربرساعت رسید که در زمان خود، رضایت بخش بود.
در سال 1934، لیونز سهم والمزلی از شرکت را خرید تا با تغییر نام سوالو به S.S. Cars Limited وارد صنعت خودروسازی شود. حروف SS از نام شرکت های سوالو و استاندارد موتور گرفته شده بود تا نشانه ی همکاری آن ها باشد. تنها یک سال بعد از تأسیس، اولین محصول شرکت SS با کد ½1 تولید شد. این خودروی اسپرت 4در، ابتدا با پیشرانه ی 1.6 لیتر و بعد با نمونه ی 1.8 لیتر ساخت شرکت انگلیسی استاندارد (Standard Motor) فروش بسیار خوبی در بازار داخلی داشت. نهایت سرعت 112 کیلومتربرساعت برای اولین محصول شرکت SS، موفقیتی بزرگ محسوب می شد. تا سال 1949، حدود 20 هزار دستگاه از نسخه های مختلف SS تولید شدند.
محصول جوان پسند و 2در شرکت SS، خودرویی 2نفره با کد 100 بود که سال 1936 رونمایی شد و تحسین علاقه مندان را برانگیخت. این مدل با پیشرانه ی 6 سیلندر 2/7 لیتری و 3/5 لیتری تا سال 1939 تولید می شد. وزن خالص SS100 در حدود 1150 کیلوگرم بود و همراه پیشرانه ی 125 یا 100 اسب بخار، سرعت گیری صفر تا 100 کیلومتربرساعت 10.5 تا 13.5 ثانیه فراهم می کرد. امروزه نسخه های کلکسیونی از SS100 که در زمان تولید، حدود 500 پوند قیمت داشتند؛ نزدیک به یک میلیون دلار، ارزش دارند.
مشابه بسیاری دیگر خودروسازان اروپایی، SS هم با کمبود مواد اولیه و کاهش تولید در سال های 1939 تا 1945 مواجه شد. بعد از اتمام جنگ، خودروهای سری ½1 , ½2 و ½3 شرکت SS با نام جگوار فروخته شدند. یکی از مهم ترین دلایلی که باعث شد ویلیام والمزلی نام شرکت خود را از SS به جگوار تغییر دهد، تشابه اسمی با نیروهای ویژه ی ارتش آلمان نازی (Schutzstaffel) بود. علاوه بر این، والمزلی تصمیم داشت فراتر از وابستگی به شرکت استاندارد موتور با پیشرانه های متنوع ساخت خود، فعالیت کند.
مدل XK120 اولین محصول جدید جگوار بعد از اتمام جنگ جهانی دوم بود. تولید موفق SS100، مشوق شرکت برای ادامه ی فعالیت در کلاس اسپرت های روباز 2نفره (رودستر) محسوب می شد. مراسم رونمایی از XK120 در نمایشگاه خودرو لندن 1948، خیره کننده بود؛ چراکه برای نخستین بار جگوار از پیشرانه ی ساخت خود استفاده کرد و رسما به یک خودروساز مستقل تبدیل شد. کد مدل، نشانه ی توانایی XK120 در رسیدن به سرعت 120 مایل برساعت (معادل 193 کیلومتربرساعت) بود. این خودرو با پیشرانه ی 3.4 لیتر، قدرت 160 تا 220 اسب بخار در نسخه های مختلف داشت. اولین مدل تولیدی XK120، با قیمت 3,940 دلار به کلارک گیبل بازیگر مشهور هالیوودی فروخته شد. تولید این خودرو با مجموع تیراژ 12 هزار دستگاه تا سال 1954 ادامه داشت.
با شروع دهه ی 1950، مدیران جگوار تصمیم به ادامه ی فعالیت محدود به خودروهای اسپرت لوکس گرفتند. با این شرایط، محصولات جگوار از نظر قیمت، گران تر از مدل های ساخت استون مارتین و ارزان تر از تولیدات برندهای لوکس مثل بنتلی و رولزرویس، عرضه می شدند تا در بازار انگلستان رقیب مهمی نداشته باشند.
جگوار مارک وان (Mark 1) اولین محصول شرکت برای فعالیت در کلاس خودروهای 4در لوکس بود. این محصول با پیشرانه های 2/5 و 3/4 لیتری می توانست سرعت گیری صفر تا 100 کیلومتربرساعت 14.5 و 11/2 ثانیه فراهم کند. بین سال های 1955 تا 1959، بیش از 37 هزار دستگاه جگوار مارک وان فروخته شد. نسخه ی دوم این خودرو با کد Mark 2 هم تا سال 1969 تولید می شد.
جگوار C تایپ و D تایپ، موجب موفقیت چشمگیر شرکت سازنده در مسابقات اتومبیل رانی شدند. مدل C براساس XK120 در سال 1951 معرفی شد و 2 سال پیاپی به قهرمانی مسابقات لمان 24 ساعته رسید. این خودرو در سال 1952، بارها مرسدس بنز 300SL را شکست داد. قیمت C تایپ در زمان تولید، حدود 6 هزار دلار بود. نمونه ای از این خودرو که در لمان 1953 حضور داشت، سال 2015 به قیمت 13/2 میلیون دلار فروخته شد.
مدل D تایپ در سال 1954 جای گزین C تایپ شد و سال 1954، قهرمانی لمان را به ارمغان آورد. در مجموع، تنها 53 دستگاه D تایپ تولید شد. سال 2016، نسخه ای از این خودرو با قیمت 21 میلیون و 780 هزار دلار رکورد گران ترین جگوار کلکسیونی جهان را کسب کرد. مدل جاده ای D تایپ نیز با کد XKSS به تعداد 25 دستگاه تولید شد که امروزه بیش از یک میلیون دلار ارزش دارد.
سودآوری جگوار در سال های پس از جنگ جهانی دوم، سرمایه گذاری در توسعه و تولید محصولات جدید را سرعت بخشید. دهه ی 50 میلادی با موفقیت جگوار در فروش همراه شد اما فاقد یک مدل اسپرت عامه پسند با قیمت منطقی و عملکرد فنی مسابقه ای بود. خودروهای جاده ای این شرکت، وزن نسبتا بالایی داشتند و البته همراه با تجهیزات لوکس، مناسب رانندگی در پیست محسوب نمی شدند.
جگوار E تایپ یا XK-E در سال 1961 رونمایی شد. این خودرو توسط انزو فراری، مالک و مؤسس خودروسازی فراری با عبارت "زیباترین خودرویی که تاکنون ساخته شده است" تحسین شد. طراحی بدنه با الهام از هواپیماهای جنگنده توسط مالکوم سایر (Malcolm Sayer) شکل گرفت تا یکی از بهترین خودروهای آن زمان از نظر مهندسی آیرودینامیک باشد. نسخه ی رودستر E تایپ با پیشرانه ی 3.8 لیتری 265 اسب بخار، تنها 1315 کیلوگرم وزن داشت. مدل 4.2 لیتری این خودرو، با سرعت گیری صفر تا 100 کیلومتربرساعت 6.4 ثانیه و نهایت سرعت 240 کیلومتربرساعت، یکی از بهترین خودروهای اسپرت جاده ای جهان در زمان خود بود. تا سال 1975، نسخه های مختلف جگوار E تایپ سری 1 و 2 و 3 با مجموع تیراژ 74 هزار دستگاه فروخته شدند.
جگوار مارک ایکس (Mark X) به عنوان محصولی پرچم دار و لوکس در سال 1961 معرفی شد. این محصول حتی با نسخه ی پایه و پیشرانه ی 3.8 لیتری مشابه E تایپ، نهایت سرعت نزدیک به 200 کیلومتربرساعت فراهم می کرد. قیمت نهایی جگوار مارک ایکس، تقریبا نصف محصولات رولزرویس بود؛ اما چندان مورد توجه بازار جهانی قرار نگرفت. تولید این خودرو طی 9 سال به مجموع فروش 24 هزار دستگاه رسید تا جگوار حضور در کلاس سوپرلوکس و سدان های پهن پکر را کناربگذارد. طراحی مارک ایکس و خصوصا نمای چراغ های جلو، زبان طراحی جگوار در دهه های بعد را پایه گذاری کرد.
اواسط دهه ی 60 میلادی با ادغام شرکت های خودروسازی انگلیسی همراه بود. در شرایطی که جگوار فروش بسیار خوبی در داخل و خارج از کشور داشت، ویلیام لیونز به فروش سهام خود رضایت داد. این تصمیم زمانی گرفته شد که بنیان گذار جگوار، 64 سال داشت و علاوه بر کهولت به دلیل فقدان وارث نگران آینده ی شرکت بود. سرانجام طی یک کنفرانس خبری، جگوار زیرمجموعه ی گروه صنعتی بریتیش موتور (BMC) اعلام شد. چند ماه بعد، بریتیش موتور نیز به هولدینگ ارتقاء یافت و BMH نام گرفت.
سال 1968، اتفاقی بزرگ و تاریخ ساز خودروسازی انگلستان را تغییر داد. شرکت های بریتیش موتور، لیلاند، آستین موریس و استاندارد تریومف، متحد شدند تا بریتیش لیلاند (BLMC) ظهور کند. این رویداد، بخش اصلی مدیریت شرکت های خودروسازی انگلستان ره در اختیار دولت بریتانیا قرار داد که البته نتیجه ای نامطلوب در پی داشت.
تصمیم به ادغام شرکت های مختلفی خودروسازی انگلیس، استقلال آن ها در تولید محصولات و توسعه ی تجاری را محدود کرد. قراربود پلتفرم مدل های مختلف و پیشرانه های متنوع بین برندها به اشتراک گذاشته شود؛ اما این شرایط، سرمایه گذاری شرکت ها در بهبود فنی و پیشرفت مهندسی را کند کرد. از سویی دیگر، بحران جهانی اقتصاد در دهه ی 70 میلادی که پس از رشد قیمت نفت شکل گرفته بود؛ تقاضا برای خودروهای گران قیمت و پرمصرف انگلیسی را کاهش داد.
یکی از موفق ترین محصولات جگوار، در سال 1968 رونمایی شد. سدان لوکس XJ6، محصولی نیمه لوکس و قابل رقابت با مرسدس بنز کلاس S بود که در دهه ی 70 میلادی به شهرت رسید. جگوار XJ6 و XJ12 با تکیه بر نسل اول 15 سال روی خط تولید باقی ماند و مجموعا به تعداد 234 هزار دستگاه تولید شد. طراحی این خودرو مشابه مارک ایکس بود و البته، ابعادی کوچک تر داشت. XJ12 اولین محصول جگوار بود که مجهز به پیشرانه ی 12 سیلندر نیز قابل خرید بود.
دیگر محصول جگوار در دهه ی 70 میلادی، XJ-S نام داشت که درواقع، جای گزین E تایپ محسوب می شد. جگوار XJ-S برای مدتی حدود 22 سال از 1965 تا 1996 روی خط تولید بود و مجموعا بیش از 115 هزار دستگاه فروش داشت. این خودرو 2در چهار نفره، تقریبا در تمامی نسخه ها با چهره ی ثبات عرضه شد؛ اما پیشرانه های متنوع 6 و 12 سیلندر ارائه کرد. جگوار XJ-S درواقع نمونه ای بازطراحی شده از E تایپ با چهره ای مدرن بود که آیرودینامیک بسیار خوب و ظاهری عامه پسند داشت.
در سال 1984، مدیران هولدینگ بریتیش موتور تصمیم به جداسازی شرکت های زیرمجموعه ی خود کردند. با این شرایط، جگوار موقتا مستقل از دیگر خودروسازان بریتانیا اداره شد. جان ایگان (John Egan) با نشستن روی صندلی مدیر عاملی جگوار در سال 1980، بسیاری از مشکلات مالی و تجاری شرکت را رفع کرد. طی سال های بعد، حدود 10 هزار نفر شامل 30 درصد از کل پرسنل جگوار تعدیل شدند تا بهره وری کارخانه افزایش یابد.
تنها محصولات جگوار در سال های دهه ی 80 میلادی، نسخه های مختلف XJ-S و XJ6 و XJ12 بودند. این زمان، فرصتی برای جگوار بود تا حضور خود در مسابقات سرعت را تقویت کند. سری خودرهای XJR، بین سال های 1983 تا 1995 در 14 مدل تولید شدند تا وارد رقابت های جهانی ایمسا و کلاس WSC یا World Sportscar Championship شوند. تولید مدل های XJR، مقدمه ای بر عرضه ی ابرخودروهای جگوار در دهه ی 90 میلادی شد.
سال 1989، خودروسازی فورد رسما نسبت به خرید سهام جگوار ابراز تمایل کرد. در نهایت، واگذاری جگوار، لندرور و استون مارتین به فورد طی سال های بعد انجام شد؛ اما از نظر تجاری و فنی، چندان ثمربخش نبود. فروش و سودآوری جگوار تحت مدیریت فورد، به شدت کاهش یافت.
حضور جگوار در مسابقات سرعت با مدل های مختلف XJR، حاصل همکاری مهندسان این شرکت با تیم مسابقه ای تام ویلکینسون (TWR) بود. این شرایط، تنها به رقابت های اتومبیل رانی محدود نشد و سال 1990، با معرفی یک سوپراسپرت مدرن، به بازار خودروهای جاده ای رسید. جگوار XJR-15، یک مدل 2 نفره شبیه به ابرخودروهای امروزی بود که توسط پیتر استیونس طراحی شد. این محصول، اولین خودروی دنیا با بدننه ی تمام فیبرکربن بود و تنها 1050 کیلوگرم وزن داشت. جگوار XJR-15، با پیشرانه ی 12 سیلندر 6 لیتری، قدرت 450 اسب بخار و گشتاور 570 نیوتن متر فراهم می کرد، درحالی که سرعت گیری صفر تا 100 کیلومتربرساعت 3.9 ثانیه و نهایت سرعت 307 کیلومتر داشت. تنها 50 دستگاه جگوار XJR-15 ساخته شد که هرکدام در زمان تولید با قیمت 660 هزار دلار، یکی از گران ترین خودروهای دنیا بوند.
چند ماه پیش از رونمایی ابرخودروی افسانه ای مک لارن F1، جگوار XJ220 معرفی شد. بسیاری از علاقه مندان خودرو، محصول جگوار را نخستین ابرخودروی مدرن می دانند. هرچند که XJ220، بعد از بوگاتی EB110 با قدرت و شتاب پایین تر تولید شد؛ اما به جهت ثبت رکورد جهانی سرعت، شهرت بیشتری پیدا کرد. ابرخودروی جگوار با رسیدن به 341/7 کیلومتربرساعت و زمان 7 دقیقه و 46/36 ثانیه در نوربرگ رینگ، رسما سریع ترین خودروی جاده ی دنیا در سال 1991 بود. مدل مفهومی XJ220 در سال 1988 رونمایی شد و 1500 نفر برای پیش خرید آن، مبلغ 50 هزار پوند (حدود 66 هزار دلار) پرداختند. در نهایت تا سال 1994، تعداد 275 دستگاه XJ220 با میانگین قیمت 600 هزار دلار تحویل خریدارن شد.
جگوار XK8 در سال 1996، خودرویی جای گزین XJ-S بود. این محصول با پیشرانه های متنوع، سرعت گیری صفر تا 100 کیلومتربرساعت 5.5 تا 7 ثانیه فراهم می کرد که برای یک خودروی اسپرت دهه ی 90 میلادی راضی کننده محسوب می شد. مجموع تیراژ تولید XK8 و XKR تا سال 2005، به 90 هزار دستگاه رسید. نسخه ای از این خودرو در فیلم "جیمز باند؛ روز دیگر بمیر" با بازی پیرز برازنان (Pierce Brosnan) حضور داشت.
مشابه دهه ی 80 میلادی، تولید خودروهای سدان سری XJ توسط جگوار ادامه یافت. یکی از نتایج سرمایه گذاری 200 میلیون پوندی فورد در جگوار، طراحی X300 بود. تولید این خودرو تنها 4 سال ادامه داشت و به مجموع فروش 90 هزار دستگاه رسید. مدل بعدی با کد X308 بین سال های 1997 تا 2002، مجموع تولید 126 هزار دستگاه داشت. این خودروها، از پیشرانه های 3/2 و 4 لیتری جگوار در کنار جعبه دنده های ساخت ZF و مرسدس بنز آلمان استفاده می کردند.
تاتاموتوز باقدمتی نزدیک به 75 سال در صنعت خودروسازی هندوستان فعالیت می کند. این گروه صنعتی، در سال 2008 موفقیت به خرید سهام شرکت های جگوار و لندرور از فورد طی معامله ای به ارزش 2/2 میلیارد دلار شد. تاتاموتورز در سال 2013، اتحاد جگوار و لندرور را به اطلاع رسانه ها رساند تا مخارج تولید و توسعه ی مهندسی در این شرکت ها را کاهش دهد.
تولید سوپراسپرت C-X75، اولین پروژه ای بلندپروازانه جگوار با سرمایه گذاری سنگین تاتاموتورز بود که به شکل یک مدل مفهومی در سال 2010 رونمایی شد. این خودرو، با همکاری تیم فرمول یک ویلیامز در نمایشگاه پاریس مورد تحسین قرار گرفت. قرار بود محصول نهایی با پیشرانه ی هیبریدی تولید شود تا همراه قدرت نزدیک به 900 اسب بخار حاصل از ترکیب موتورهای بنزینی و برقی، سرعت گیری صفر تا 100 کیلومتربرساعت زیر 3 ثانیه و نهایت سرعت 320 کیلومتربرساعت فراهم کند. نسخه ی تولیدی C-X75 برای رانندگی تمام الکتریکی تا مسافت 50 کیلومتر و تیراژ تولید محدود به 250 دستگاه آماده می شد اما به صلاحدید مدیران جگوار و تاتاموتورز از برنامه ی تولید خارج شد. از نظر کارشناسان شرکت، سال های 2010 به دلیل هم زمانی با بحران در اقتصاد جهانی، مناسب تولید یک محصول با قیمت نهایی بیش از یک میلیون دلار نبود.
در سال 1999 و زمانی که جگوار تحت مالکیت فورد اداره می شد؛ یان کالوم به سمت مدیر طراحی جگوار رسید. او متولد 1954 اسکاتلند است و در سن 14 سالگی به عنوان کارآموز وارد جگوار شد. کالوم بعد از تحصیل در مدرسه هنر گلاسکو، از رویال کالج لندن مدرک کارشناسی ارشد طراحی خود گرفت. او در سن 25 سالگی به خدمت فورد درآمد و زیر نظر پیتر هاربوری تا سال 1990، مدل هایی از فورد فیستا و اسکورت را طراحی کرد. کالوم تا سال 1999، عضو اصلی در طراحی خودروهایی بسیار مشهور مثل نیسان R390، استون مارتین DB7 و محصولات DWR بود.
یان کالوم از ابتدای قرن 21 در راس دپارتمان طراحی جگوار قرار گرفت. حتی با تغییر مالکیت این برند از فورد امریکا به تاتاموتورز هندوستان، کالوم 65 ساله همچنان در سمت خود باقی مانده و فعالیت می کند. تمامی خودروهای مدرن جگوار که از سال 2006 تاکنون رونمایی شده اند؛ حاصل کار یان کالوم محسوب می شوند. او پس از معرفی کراس اورهای F پیس و آی پیس، بیش از هر طراح خودروی دیگری در دنیا، موفق به کسب جوایز معتبر شده است.
نسل دوم XK که در سال 2006 رونمایی شد، نخستین طرح اختصاصی یان کالوم برای جگوار محسوب می شد. این خودرو به جهت قیمتی در حدود 100 هزار دلار و توانایی هایی مناسب در کلاس GT، مورد توجه قرار گرفت. جگوار XK تا سال 2014 با پیشرانه های متنوعی و جعبه دنده های ساخت ZF آلمان تولید شد که عموما در زمان 4/5 تا 5/5 ثانیه به سرعت 100 کیلومتربرساعت می رسیدند. این خودرو با آستانه قیمت 85 هزار دلار مجموعا به تعداد 27 هزار دلار طی 8 سال تولید شد.
نخستین خودروی مدرن جگوار بعد از مالکیت تاتاموتورز، مدلی از سری XF با کد X250 بود. برای اولین بار، چراغ های اسپرت و کشیده، جای گزین طرح های دایره ای در سدان های لوکس جگوار شد و X250 را به شهرت رساند. پلتفرم و مشخصات فنی این خودرو در زمان مالکیت فورد برنامه ریزی شده بود تا مشترک با لینکلن LS مدل 2000 باشد. محصول نهایی با پیشرانه های متنوع بنزینی و دیزل ساخت جگوار تا سال 2015 روی خط تولید باقی ماند. حتی نسخه هایی با بدنه ی استیشن (استیت) و اسپرت مجهز به بال عقب تولید شدند.
نسل جدید XJ، دیگر محصول جگوار بود که سال 2010 با تفاوت بسیار زیاد نسبت به مدل های قبل معرفی شد. این محصول در لباس یک سدان لوکس پرچم دار، با پیشرانه های سوپرشارژ 3 لیتری و 5 لیتری، 350 تا 510 اسب بخار قدرت داشت. میانگین فروش جگوار XJ تا سال 2019، حدود 15 هزار دستگاه در سال بوده است. این خودرو از سال 2020 با تغییر چهره و تحول در تجهیزات فنی، به صورت تمام الکتریکی تولید خواهد شد. آستانه قیمت XJ بنزینی در بازار جهانی، 76 هزار دلار است.
جگوار با تولید نسل جدید F تایپ به بازار اسپرت های کوچک بازگشت. این محصول در سال 2013 رونمایی شد و از سال 2020 با چهره ی جدید عرضه می شود. اف تایپ در ادامه ی راهی که سال 1961 با E تایپ آغاز شد، خودرویی 2در و 2نفره است که می تواند سقف فلزی یا پارچه ای خریداری شود. فروش جهانی این خودرو به جهت رقابت با پورشه کیمن (باکستر) و شورولت کوروت، چندان چشم گیر نیست. بیشترین تقاضا برای F تایپ در بریتانیا دیده می شود.
جگوار از نخستین برندهای لوکس و اسپرت بریتانیایی بود که برخلاف مدل های سنتی خود، وارد بازار شاسی بلندها شد. رونمایی از F پیس در نمایشگاه فرانکفورت 2016، اتفاقی تاریخ ساز برای جگوار بود. این محصول در نسخه ی پایه، پیشرانه ی 2 لیتری توربوشارژ با قدرت 250 اسب بخار دارد که برای رسیدن به سرعت 100 کیلومتربرساعت در زمان 10 ثاینه کافی است. کراس اور F پیس امروزه با آستانه قیمت 46 هزار دلار و تیراژ 45 هزار دستگاه در سال، پرفروش ترین محصول جگوار محسوب می شود.
دیگر پروژه ی بزرگ و خبرساز جگوار در سال های اخیر، رونمایی از نخستین کراس اور برقی اروپا بوده است. آی پیس، با یک مدل مفهومی نزدیک به نسخه ی نهایی در سال 2015 رونمایی شد. اولین نمونه های این خودرو با قدرت 400 اسب بخار و گشتاور 700 نیوتن متر، اواسط سال 2018 به دست مصرف کننده رسید. جگوار آی پیس تنها 4/8 ثانیه بعد از شروع حرکت به سرعت 100 کیلومتربرساعت می رسد و با نهایت سرعت 200 کیلومتربرساعت، شعاع حرکتی 470 کیلومتر فراهم می کند. این محصول، همچنین رکورددار کسب جوایز مختلف مربوط به صنعت خودروسازی، مثل بهترین خودرو سال 2018 جهان و اروپا است. امروزه جگوار آی پیس با قیمت 70 هزار در اتریش تولید می شود.
مدل XE ارزان ترین خودروی تولیدی جگوار با شروع قیمت 41 هزار دلار است. کراس اور کوچک E پیس هم قیمتی مشابه XE دارد. آی پیس و F پیس نیز دیگر کراس اورهای جگوار هستند. مجموع محصولات این برند برای سال 2020، با نسل جدید F تایپ و سدان پرچم دار XJ به 6 نوع می رسد.
برای مشاهده مطالب تاریخچه سایر برندها با ساعدنیوز همراه باشید.
