به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از افکارنیوز، به سراغ کامبیز دیرباز رفتیم تا برای مان از دغدغه های اجتماعی اهالی فرهنگ و هنر در روزهایی که باید کنار مردم باشد، بگوید.
بخش هایی از گفتگو با کامبیز دیرباز را بخوانید.
سوال بعدی من خارج از فضای فیلم حاتمی کیا ست و مربوط می شود به آخرین پستی که منتشر کردید. شما با کنایه گفتید بازیگر یک تابعیتی و در کنار مردم همراه با خوشی ها و ناخوشی های این روزهایشان هستید. گفتید هم نسبت به گرانی ها معترضید و هم اینکه رفتار برخی اغتشاش گران را محکوم کردید. آیا دغدغه مندی هنرمندان نسبت به شرایط پیرامون شان فقط در تولید یک اثر هنری بروز می کند یا اینکه باید تبدیل به یک کنش اجتماعی شود؟
خیلی مساله خوبی را مطرح کردید، من دنبال این بودم که یک جایی درمورد این موضوع صحبت کنم، اولا بازیگری کاری است که اگر تماشاچی نداشته باشد، کاملا بی معنا می شود، اصلا بعضی افراد را نمی فهمم که می گویند من فقط برای عده ای خاص، کار می کنم و عموم مردم برای من مهم نیستند. اما من از دل همین مردم آمدم و شدم کامبیز دیرباز، برای همین نباید خیلی چیزها یادم برود. من شاید الان به راحتی بتوانم ۱۰ باک بنزین سه هزار تومانی در ماه بزنم، اتفاقی هم در زندگی ام نیفتد، اما نباید یادم برود روزی را که ماشین نداشتم و تئاتر کار می کردم. نباید یادم برود روزی را که ماشین داشتم و محاسبه می کردم در ماه چقدر باید بنزین بزنم که آخر ماه کم نیاورم. اینها را نباید یادم برود، اگر یادم نرود پس دغدغه مردم، دغدغه من هم هست.اما یک نکته دیگری را هم باید این وسط بگویم، اینکه بگوییم هنرپیشه می تواند ناجی یک جریان اجتماعی باشد، این مساله درستی نیست. الان مقداری انتظارها از هنرمندان بالا رفته است. اگر فقط در حد حل مساله باشد، بله باید همراه مردم بود، روزی که بنزین گران شد و آن اتفاق ها افتاد، مصادف شد با قسمت اول مسابقه ای که به تازگی در تلویزیون اجرا می کنم. همه ایراد می گرفتند که الان این اتفاق افتاده است و شما دارید این مسابقه را پخش می کنید، خب اگر می توانستم جواب بدهم، می گفتم، مگر الان به یک پزشک ایراد می گیرید و می گویید به مطبش نرود یا یک کارمند بانک همین طور. این هم شغل من است و باید سر کار بروم. اینها باید از هم تفکیک شود، در کنار این موضوع من هنرمند باید در کنار مردمم باشم، یک مجله اختصاصی دارم به اسم اینستاگرام که سردبیرش هم خودم هستم و باید از این تریبون استفاده کنم و حق مردمم را بگویم. امیدوارم که نتیجه داشته باشد.
اما وقتی مردم می بینند بازیگری در داخل کشورش نمی ماند، فرزندش را خارج از کشور به دنیا می آورد و دم از مردم می زند، چگونه این مدل حرف ها را باور کنند؟ نمونه اخیر مهناز افشار که زندگی اش جای دیگری است و از آنجا می خواهد ناجی مردمش باشد. فکر نمی کنید این مدل نسخه پیچی اهالی سینما برای درد مردم، غیرقابل باور است؟
