واکنش‌ها به نفرین جنجالی حسن روحانی

به گزارش سایت خبری ساعد نیوز به نقل از نامه نیوز، روزنامه جوان دلیل تیتر «کدخدا را نفرین کنید» نوشت: رئیس جمهور از مردم خواست اگر لعن و نفرینی دارند، به آدرس کاخ سفید پست کنند و هر کس آدرسی غیر از این به مردم بدهد، غلط است: «آدرس غلط به مردم ندهید. ریشه مشکلات، کاخ سفید است! لعن و نفرین و کینه خود را به آدرس صحیح و درست بفرستیم.» این جمله را ممکن است خود آقای روحانی یا مشاوران او برای تداعی جمله معروف امام «هرچه فریاد دارید، بر سر آمریکا بکشید» ساخته باشند، اما مردم می دانند که «شیطان بزرگ» در نظر امام رحمت الله علیه هیچ وقت «کدخدا» نبود و هیچ وقت امضایش تضمین نبود. بنابراین، مردم اگرچه نفرین خاصه برای آمریکا دارند و مهم تر از لعن و نفرین، «جهاد و مقاومت» را در سرلوحه قرار داده اند، اما یادشان نرفته که روزی در بحبوحه تبلیغات انتخاباتی در سال ۹۲ مشکلات کشور از نظر جناب روحانی ربطش به داخل بود و راه حل داشت و «والله العظیم! اگر مشکلات این کشور راه حلی نداشت، من کاندیدا نمی شدم. برای این قفل ها کلید وجود دارد. ای امان، ای امان از شعار های بی محتوا؛ سیاست خارجی شناخت قدرت های خارجی را می طلبد.»
البته سیاست، باید با صداقت باشد، زیرا «النجاهًْ فی الصدق»، اما یک نوع سیاست هم داریم که دنبال نجات نیست، بلکه وبال است. سیاستی که «برای رفع تحریم ها» پای میز مذاکره می نشیند و هسته ای را تعلیق و اقتصاد کشور را معلق می کند، اما چون صداقت ندارد و وبال گردن است، دست آخر می گوید «اگر برجام نبود، اوضاع بدتر بود» و مشکلات اقتصادی هم ربطی به مدیریت داخلی ندارد و اگر مشکلی هست از کاخ سفید است. چه کسی آن را می گوید؟ همان که هفت سال پیش می گفت: «شرم نمی کنید که هر روز دست در جیب مردم می کنید، نمی توان تمام ناکارآمدی ها را پای تحریم نوشت. مشکل کجاست؟ مشکل عدم مشورت، مشکل خودشیفتگی، مشکل عدم استفاده از ابزار علمی برای اداره کشور، مشکل بی ثباتی است. این ثباتی چگونه به مردم اطمینان و آرامش خواهد داد؟ مردم مدیریت کارآمد، ثبات، آرامش، و آینده نگری می خواهند.»

آمریکا با ایران وارد مذاکره می شود

رئیس جمهور باید بداند اگر همین حرف ها را که در این مقطع می زند، با صداقتی که مایه نجات است، بزند و به مردم بگوید «من اشتباه کردم که در صد روز اول وعده های آنچنانی می دادم، ولی در سه صد روز آخر شیوه نفرین کردن را آموزش می دهم»، قطعا مردم تسلیم حرف راست و صداقت هستند و با فروتنی به مسئولان تعظیم می کنند و گذشته را فراموش می کنند.
روزنامه وطن امروز هم در تیتر «لعنت به واشنگتن دی سی اما مقصر شمائید» می نویسد: اگر مقامات دولتی تا چند سال پیش به دنبال آن بودند که از اساس وجود مفهومی به نام «دشمن» را در ادبیات سیاسی کشور کمرنگ کنند و حتی گهگاه مقامات آمریکا را با عباراتی مثبت همانند «مودب و باهوش» توصیف کنند اما این روزها مسئله دشمنی آمریکا تبدیل به مرکز ثقل ظرف واژگانی آنان شده است. حالا دیگر هر مقام دولتی در مواجهه با پرسش هایی که پیرامون عملکرد دولت مطرح می شود سعی دارد به دادن این پاسخ قناعت کند که همه مشکلات ناشی از دشمنی آمریکاست. روحانی در حالی حتی آدرس عامل مشکلات فعلی در «واشنگتن دی سی» را اعلام می کند که علاقه ای به پاسخگویی در زمینه چرایی و چگونگی گذار از «تحریم اقتصادی» به «جنگ اقتصادی» ندارد. اگر چنین عامل تعیین کننده ای با عنوان دشمن خارجی وجود دارد، آیا می توان مبدأ دشمنی هایش را به آغاز زمامداری دولت روحانی نسبت داد که امروز بتوان وجود آن را به عنوان عاملی در تحمیل شرایط سخت به کشورمان یادآور شد؟ آیا جز آن بوده است که دولت مستقر مهم ترین کارویژه سیاسی خود را آغاز مذاکرات مستقیم با آمریکا با وعده از میان برداشتن عاملیت این کشور و تحریم هایش علیه اقتصاد کشور تعریف کرده بود؟ محقق نشدن این وعده آیا نشانی از غلط بودن چشم انداز سیاسی روحانی و حامیان سیاسی وی نیست؟