به گزارش سرویس چندرسانهای پایگاه خبری تحلیلی ساعدنیوز ،کتاب کلیله و دمنه نخستین بار توسط فیلسوفی هندی به نام بدیا و به زبان سانسکریت نوشته شد و در زمان ساسانیان توسط نصرالله منشی به فارسی میانه ترجمه شد. نصرالله منشی با روش ترجمه آزاد فقط فهوای کلام را حفظ کرده و اثری متفاوت در زبان پارسی میانه پدید آورده است. یک نسخه دیگر از این کتاب نیز هست که توسط محمدابن عبدالله بخاری ترجمه شده و مطالب کتاب اصلی را عینا به فارسی برگردانده است.
کتاب شامل حکایت ها ی پند آموزی است که برای دو شغال به نام های کلیله و دمنه اتفاق می افتد. در این کتاب نویسنده همه ی آنچه به به جامعه ی انسانی تعلق دارد را به حیوانات جنگل نسبت می دهد تا از این طریق هم حکایاتی جذاب تر پدید آورد وهم بر اثر گذاری این حکایات بیفزاید. این کتاب را می توان به گونه چکیده ی حکمت پیشینیان دانست که از زبان حیوانات مختلف روایت شده است تا آیندگان از آن آداب و اصول زندگی را بیاموزند. این کتاب شامل 10 باب است که در هر کدام حکایت های پند آموز پیرامون رویداد های مختلف بیان شده است.
در میان این حکایتها، داستان روباه مکار و خر سادهدل یکی از نمونههای بارزِ تقابلِ «فریب» و «سادهلوحی» است. در این داستان، روباهی حیلهگر با چربزبانی و نیرنگ سعی میکند خر را فریب دهد تا به هدف خود برسد. خر نماد اعتماد بیجا، سادگی و توجهنکردن به نشانههای خطر است، در حالی که روباه نماد افراد حیلهگر و فرصتطلب در جامعه است.
پیام اصلی این حکایت بر هوشیاری، انتخاب دوست و مشاور درست، و پرهیز از اعتماد کورکورانه تأکید میکند. کلیله و دمنه با چنین روایاتی تلاش میکند خواننده را نسبت به روابط اجتماعی، فریبکاریها و ضرورت خردمندی آگاه سازد؛ به همین دلیل این اثر همچنان در فرهنگ فارسی جایگاه ویژهای دارد و سالهاست که بهعنوان منبع آموزشی و اخلاقی شناخته میشود.
اینستاگرام ساعدنیوز را دنبال کنید اینستاگرام ساعدنیوز پلاس را دنبال کنید
