قرآن کلام خدا و کتاب آسمانی مسلمانان است که به وسیله جبرئیل به حضرت محمد(ص)، وحی شد. مسلمانان محتوا و الفاظ قرآن را نازل‌شده از سوی خداوند می‌دانند؛ همچنین معتقدند قرآن، معجزه و نشانه پیامبری حضرت محمد(ص) و آخرین کتاب آسمانی است. این کتاب بر معجزه‌بودن خود تأکید کرده و دلیل اعجازش را آن دانسته است که کسی نمی‌تواند مانندی برای آن بیاورد.
نخستین آیات قرآن ابتدا در غار حراء، واقع در کوه نور به پیامبر اسلام، وحی شد. دیدگاه مشهور این است که آیات آن، هم از طریق فرشته وحی و هم بدون واسطه و به صورت مستقیم، بر پیامبر نازل می‌شده است. به باور بیشتر مسلمانان، نزول قرآن به صورت تدریجی صورت گرفته است؛ اما برخی بر این باورند که علاوه بر نزول تدریجی آیات، آنچه قرار بوده است در یک سال بر پیامبر(ص) نازل شود، در شب قدر هم یک‌جا بر او نازل می‌شده است.
آیات قرآن در زمان پیامبر(ص) به صورت پراکنده بر روی پوست حیوانات، چوب درخت خرما، کاغذ و پارچه نوشته می‌‌شد. پس از رحلت پیامبر(ص)، آیات و سوره‌های قرآن توسط اصحاب جمع‌آوری شد؛ اما نسخه‌های بسیاری تدوین شد که در ترتیب سوره‌ها و قرائت، با هم متفاوت بودند. به دستور عثمان نسخه واحدی از قرآن تهیه شد و دیگر نسخه‌های موجود را از بین بردند. شیعیان به پیروی از امامان خود، این نسخه را درست و کامل می‌دانند.
قرآن، فرقان، الکتاب و مُصحَف از مشهورترین نام‌های قرآن است. قرآن 114 سوره و بیش از 6000 آیه دارد و به 30 جزء و 120 حزب تقسیم شده است. در قرآن، از موضوعاتی چون توحید، معاد، غزوات پیامبر اسلام(ص)، داستان‌های انبیاء، اعمال شرعی دین اسلام، فضایل و رذایل اخلاقی و مبارزه با شرک و نفاق، سخن به میان آمده است.
...
وَلَوْ أَنَّنَا نَزَّلْنَا إِلَیْهِمُ الْمَلَائِکَهَ وَکَلَّمَهُمُ الْمَوْتَىٰ وَحَشَرْنَا عَلَیْهِمْ کُلَّ شَیْءٍ قُبُلًا مَا کَانُوا لِیُؤْمِنُوا إِلَّا أَنْ یَشَاءَ اللَّهُ وَلَٰکِنَّ أَکْثَرَهُمْ یَجْهَلُونَ 111 وَکَذَٰلِکَ جَعَلْنَا لِکُلِّ نَبِیٍّ عَدُوًّا شَیَاطِینَ الْإِنْسِ وَالْجِنِّ یُوحِی بَعْضُهُمْ إِلَىٰ بَعْضٍ زُخْرُفَ الْقَوْلِ غُرُورًا ۚ وَلَوْ شَاءَ رَبُّکَ مَا فَعَلُوهُ ۖ فَذَرْهُمْ وَمَا یَفْتَرُونَ 112 وَلِتَصْغَىٰ إِلَیْهِ أَفْئِدَهُ الَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ بِالْآخِرَهِ وَلِیَرْضَوْهُ وَلِیَقْتَرِفُوا مَا هُمْ مُقْتَرِفُونَ 113 أَفَغَیْرَ اللَّهِ أَبْتَغِی حَکَمًا وَهُوَ الَّذِی أَنْزَلَ إِلَیْکُمُ الْکِتَابَ مُفَصَّلًا ۚ وَالَّذِینَ آتَیْنَاهُمُ الْکِتَابَ یَعْلَمُونَ أَنَّهُ مُنَزَّلٌ مِنْ رَبِّکَ بِالْحَقِّ ۖ فَلَا تَکُونَنَّ مِنَ الْمُمْتَرِینَ 114 وَتَمَّتْ کَلِمَتُ رَبِّکَ صِدْقًا وَعَدْلًا ۚ لَا مُبَدِّلَ لِکَلِمَاتِهِ ۚ وَهُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ 115 وَإِنْ تُطِعْ أَکْثَرَ مَنْ فِی الْأَرْضِ یُضِلُّوکَ عَنْ سَبِیلِ اللَّهِ ۚ إِنْ یَتَّبِعُونَ إِلَّا الظَّنَّ وَإِنْ هُمْ إِلَّا یَخْرُصُونَ 116 إِنَّ رَبَّکَ هُوَ أَعْلَمُ مَنْ یَضِلُّ عَنْ سَبِیلِهِ ۖ وَهُوَ أَعْلَمُ بِالْمُهْتَدِینَ 117 فَکُلُوا مِمَّا ذُکِرَ اسْمُ اللَّهِ عَلَیْهِ إِنْ کُنْتُمْ بِآیَاتِهِ مُؤْمِنِینَ 118
وَمَا لَکُمْ أَلَّا تَأْکُلُوا مِمَّا ذُکِرَ اسْمُ اللَّهِ عَلَیْهِ وَقَدْ فَصَّلَ لَکُمْ مَا حَرَّمَ عَلَیْکُمْ إِلَّا مَا اضْطُرِرْتُمْ إِلَیْهِ ۗ وَإِنَّ کَثِیرًا لَیُضِلُّونَ بِأَهْوَائِهِمْ بِغَیْرِ عِلْمٍ ۗ إِنَّ رَبَّکَ هُوَ أَعْلَمُ بِالْمُعْتَدِینَ 119 وَذَرُوا ظَاهِرَ الْإِثْمِ وَبَاطِنَهُ ۚ إِنَّ الَّذِینَ یَکْسِبُونَ الْإِثْمَ سَیُجْزَوْنَ بِمَا کَانُوا یَقْتَرِفُونَ 120 وَلَا تَأْکُلُوا مِمَّا لَمْ یُذْکَرِ اسْمُ اللَّهِ عَلَیْهِ وَإِنَّهُ لَفِسْقٌ ۗ وَإِنَّ الشَّیَاطِینَ لَیُوحُونَ إِلَىٰ أَوْلِیَائِهِمْ لِیُجَادِلُوکُمْ ۖ وَإِنْ أَطَعْتُمُوهُمْ إِنَّکُمْ لَمُشْرِکُونَ 121 أَوَمَنْ کَانَ مَیْتًا فَأَحْیَیْنَاهُ وَجَعَلْنَا لَهُ نُورًا یَمْشِی بِهِ فِی النَّاسِ کَمَنْ مَثَلُهُ فِی الظُّلُمَاتِ لَیْسَ بِخَارِجٍ مِنْهَا ۚ کَذَٰلِکَ زُیِّنَ لِلْکَافِرِینَ مَا کَانُوا یَعْمَلُونَ 122 وَکَذَٰلِکَ جَعَلْنَا فِی کُلِّ قَرْیَهٍ أَکَابِرَ مُجْرِمِیهَا لِیَمْکُرُوا فِیهَا ۖ وَمَا یَمْکُرُونَ إِلَّا بِأَنْفُسِهِمْ وَمَا یَشْعُرُونَ 123 وَإِذَا جَاءَتْهُمْ آیَهٌ قَالُوا لَنْ نُؤْمِنَ حَتَّىٰ نُؤْتَىٰ مِثْلَ مَا أُوتِیَ رُسُلُ اللَّهِ ۘ اللَّهُ أَعْلَمُ حَیْثُ یَجْعَلُ رِسَالَتَهُ ۗ سَیُصِیبُ الَّذِینَ أَجْرَمُوا صَغَارٌ عِنْدَ اللَّهِ وَعَذَابٌ شَدِیدٌ بِمَا کَانُوا یَمْکُرُونَ 124
فَمَنْ یُرِدِ اللَّهُ أَنْ یَهْدِیَهُ یَشْرَحْ صَدْرَهُ لِلْإِسْلَامِ ۖ وَمَنْ یُرِدْ أَنْ یُضِلَّهُ یَجْعَلْ صَدْرَهُ ضَیِّقًا حَرَجًا کَأَنَّمَا یَصَّعَّدُ فِی السَّمَاءِ ۚ کَذَٰلِکَ یَجْعَلُ اللَّهُ الرِّجْسَ عَلَى الَّذِینَ لَا یُؤْمِنُونَ 125 وَهَٰذَا صِرَاطُ رَبِّکَ مُسْتَقِیمًا ۗ قَدْ فَصَّلْنَا الْآیَاتِ لِقَوْمٍ یَذَّکَّرُونَ 126 لَهُمْ دَارُ السَّلَامِ عِنْدَ رَبِّهِمْ ۖ وَهُوَ وَلِیُّهُمْ بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ 127 وَیَوْمَ یَحْشُرُهُمْ جَمِیعًا یَا مَعْشَرَ الْجِنِّ قَدِ اسْتَکْثَرْتُمْ مِنَ الْإِنْسِ ۖ وَقَالَ أَوْلِیَاؤُهُمْ مِنَ الْإِنْسِ رَبَّنَا اسْتَمْتَعَ بَعْضُنَا بِبَعْضٍ وَبَلَغْنَا أَجَلَنَا الَّذِی أَجَّلْتَ لَنَا ۚ قَالَ النَّارُ مَثْوَاکُمْ خَالِدِینَ فِیهَا إِلَّا مَا شَاءَ اللَّهُ ۗ إِنَّ رَبَّکَ حَکِیمٌ عَلِیمٌ 128 وَکَذَٰلِکَ نُوَلِّی بَعْضَ الظَّالِمِینَ بَعْضًا بِمَا کَانُوا یَکْسِبُونَ 129 یَا مَعْشَرَ الْجِنِّ وَالْإِنْسِ أَلَمْ یَأْتِکُمْ رُسُلٌ مِنْکُمْ یَقُصُّونَ عَلَیْکُمْ آیَاتِی وَیُنْذِرُونَکُمْ لِقَاءَ یَوْمِکُمْ هَٰذَا ۚ قَالُوا شَهِدْنَا عَلَىٰ أَنْفُسِنَا ۖ وَغَرَّتْهُمُ الْحَیَاهُ الدُّنْیَا وَشَهِدُوا عَلَىٰ أَنْفُسِهِمْ أَنَّهُمْ کَانُوا کَافِرِینَ 130 ذَٰلِکَ أَنْ لَمْ یَکُنْ رَبُّکَ مُهْلِکَ الْقُرَىٰ بِظُلْمٍ وَأَهْلُهَا غَافِلُونَ 131
وَلِکُلٍّ دَرَجَاتٌ مِمَّا عَمِلُوا ۚ وَمَا رَبُّکَ بِغَافِلٍ عَمَّا یَعْمَلُونَ 132 وَرَبُّکَ الْغَنِیُّ ذُو الرَّحْمَهِ ۚ إِنْ یَشَأْ یُذْهِبْکُمْ وَیَسْتَخْلِفْ مِنْ بَعْدِکُمْ مَا یَشَاءُ کَمَا أَنْشَأَکُمْ مِنْ ذُرِّیَّهِ قَوْمٍ آخَرِینَ 133 إِنَّ مَا تُوعَدُونَ لَآتٍ ۖ وَمَا أَنْتُمْ بِمُعْجِزِینَ 134 قُلْ یَا قَوْمِ اعْمَلُوا عَلَىٰ مَکَانَتِکُمْ إِنِّی عَامِلٌ ۖ فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ مَنْ تَکُونُ لَهُ عَاقِبَهُ الدَّارِ ۗ إِنَّهُ لَا یُفْلِحُ الظَّالِمُونَ 135 وَجَعَلُوا لِلَّهِ مِمَّا ذَرَأَ مِنَ الْحَرْثِ وَالْأَنْعَامِ نَصِیبًا فَقَالُوا هَٰذَا لِلَّهِ بِزَعْمِهِمْ وَهَٰذَا لِشُرَکَائِنَا ۖ فَمَا کَانَ لِشُرَکَائِهِمْ فَلَا یَصِلُ إِلَى اللَّهِ ۖ وَمَا کَانَ لِلَّهِ فَهُوَ یَصِلُ إِلَىٰ شُرَکَائِهِمْ ۗ سَاءَ مَا یَحْکُمُونَ 136 وَکَذَٰلِکَ زَیَّنَ لِکَثِیرٍ مِنَ الْمُشْرِکِینَ قَتْلَ أَوْلَادِهِمْ شُرَکَاؤُهُمْ لِیُرْدُوهُمْ وَلِیَلْبِسُوا عَلَیْهِمْ دِینَهُمْ ۖ وَلَوْ شَاءَ اللَّهُ مَا فَعَلُوهُ ۖ فَذَرْهُمْ وَمَا یَفْتَرُونَ 137
وَقَالُوا هَٰذِهِ أَنْعَامٌ وَحَرْثٌ حِجْرٌ لَا یَطْعَمُهَا إِلَّا مَنْ نَشَاءُ بِزَعْمِهِمْ وَأَنْعَامٌ حُرِّمَتْ ظُهُورُهَا وَأَنْعَامٌ لَا یَذْکُرُونَ اسْمَ اللَّهِ عَلَیْهَا افْتِرَاءً عَلَیْهِ ۚ سَیَجْزِیهِمْ بِمَا کَانُوا یَفْتَرُونَ 138 وَقَالُوا مَا فِی بُطُونِ هَٰذِهِ الْأَنْعَامِ خَالِصَهٌ لِذُکُورِنَا وَمُحَرَّمٌ عَلَىٰ أَزْوَاجِنَا ۖ وَإِنْ یَکُنْ مَیْتَهً فَهُمْ فِیهِ شُرَکَاءُ ۚ سَیَجْزِیهِمْ وَصْفَهُمْ ۚ إِنَّهُ حَکِیمٌ عَلِیمٌ 139 قَدْ خَسِرَ الَّذِینَ قَتَلُوا أَوْلَادَهُمْ سَفَهًا بِغَیْرِ عِلْمٍ وَحَرَّمُوا مَا رَزَقَهُمُ اللَّهُ افْتِرَاءً عَلَى اللَّهِ ۚ قَدْ ضَلُّوا وَمَا کَانُوا مُهْتَدِینَ 140
...
حتی اگر ما فرشتگان را بر آنان نازل می‌کردیم و مردگان [به‌صورتی معجزه‌آسا] با آنان سخن می‌گفتند، و همه‌چیز را گروه‌گروه در برابرشان جمع می‌کردیم بر آن نبودند که [به خدا و پیامبر] ایمان آورند، مگر اینکه خداوند [ایمان‌آوردنشان را از روی جبر] بخواهد، ولی بیشترشان [به وضع خود که با هیچ معجزه‌ای ایمان نمی‌آورند] ناآگاهند (111) این‌گونه برای هر پیامبری دشمنانی از شیاطینِ انس و جنّ قرار دادیم که برای فریب [مردم] همواره گفتاری باطل و به ظاهر آراسته به یکدیگر القا می‌کنند، و اگر پروردگارت می‌خواست چنین نمی‌کردند، پس آنان و آنچه را به دروغ به هم می‌بافند رها کن! (112) [ما برای آزمایش بندگان از گفتار باطلِ شیاطین به یکدیگر مانع نشدیم] تا دل‌های آنان‌که به آخرت ایمان ندارند به آن [گفته‌های باطل و القائات بیهوده] متمایل شود و آن را بپسندد، و [برای رسیدن به منتهای شقاوت که کیفر عناد آنان با حق است] هر گناهی که باید انجام می‌دادند انجام دهند (113) آیا جز خدا را [در امورم] به حَکمیت و داوری بخواهم؟ درحالی‌که اوست که قرآن را که [همۀ معارف و احکام در آن] به تفصیل بیان شده به‌سوی شما نازل کرده است، و اهل کتاب می‌دانند که قرآن از سوی پروردگارت بر اساس حق نازل شده، پس [در اینکه معجزه‌خواهی مشرکان و رودررویی اهل کتاب با تو برای حقیقت‌یابی نیست] از تردیدکنندگان مباش! (114) کلمات پروردگارت [قرآن مجید] درحالی‌که عین صِدق و عدل است به تمامیت و کمال رسید [تا آن‌جا که برای هدایت مردم تا قیامت بس است،] تغییردهنده‌ای برای کلمات خداوند نیست، او شنوا و داناست (115) اگر از بیشتر مردم روی زمین [که دچار هوا و هوس هستند] پیروی کنی تو را از راه خداوند گمراه می‌کنند، آنان فقط از گمان را [که پایۀ علمی ندارد] دنبال می‌نمایند، و به دروغ و تخمین تکیه می‌زنند (116) قطعاً پروردگارت به کسی که از راه او گمراه میشود، و نیز به هدایت‌یافتگان داناتر است (117) اگر به آیات خدا [که بیانگر حلال و حرام است] ایمان دارید از آنچه [از گوشت حیوان حلال‌گوشتی] که [وقت ذبح‌شدن،] نام خدا بر او برده شده بخورید (118)
شما را چه شده که [از پی باطل‌گویی مشرکان] از گوشت ذبح‌شده‌ای که نام خدا بر آن برده شده نمی‌خورید؟ درحالی‌که او آنچه را بر شما حرام کرده - جز گوشت حرامی که برای حفظ جانتان به خوردنش ناچار شوید - برای شما بیان کرده است، مسلّماً بسیاری [از بداَندیشان] دیگران را به سبب خواسته‌های نامشروعشان از روی نادانی گمراه می‌کنند، یقیناً پروردگارت به تجاوزکاران [از حدودِ حق] داناتر است (119) گناهان آشکار و پنهان را رها کنید! همانا آنان‌که مرتکب گناه می‌شوند به‌زودی به سبب آنچه همواره انجام می‌دادند مجازات خواهند شد (120) از ذبیحه‌ای که نام خدا را بر آن نبرده‌اند نخورید! مسلّماً خوردنِ آن گناه و نافرمانی از دستور خداست، شیاطین [شبهات گمراه‌کننده‌ای را بر ضد احکام حق] به دوستانشان القا می‌کنند تا با شما [دربارۀ آن احکام] گفت‌وگوی نادرست و بی‌دلیل کنند، اگر از آنان پیروی کنید قطعاً شما هم مشرک خواهید بود (121) آیا کسی که [به سبب فقدان هدایت،] مرده‌ای بیش نبود و ما او را [به‌وسیلۀ هدایت] زنده کردیم، و نوری برایش قرار دادیم که به کمک آن در بین مردم [با درستی و عمل صالح] زندگی می‌کند مانند کسی است که در تاریکی‌ها[ی گمراهی و نادانی] است، و از آن بیرون‌شدنی نیست؟ این چنین برای کافران [به علت عنادشان با حق،] آنچه همواره انجام می‌دادند آراسته شد [تا گمان کنند اعمالشان درست است] (122) این‌گونه [که در مکه می‌بینی،] در هر شهری سردمدارانی گنه‌پیشه قرار دادیم تا در آن [برای گمراه‌کردنِ مردم] نیرنگ بزنند، ولی جز به خودشان نیرنگ نمی‌زنند، و [آثار زیان‌بار نیرنگ بر ضد خود را] درک نمی‌کنند (123) چون معجزه‌ای [برای هدایتشان] به‌سوی آنان آید، می‌گویند: هرگز مؤمن نمی‌شویم تا مانند آنچه به پیامبران خدا داده شد به ما هم بدهند. خدا داناتر است که [منصب] رسالتش را کجا قرار دهد، به‌زودی به آنان‌که مرتکب گناه شدند به کیفر نیرنگی که همواره [برای گمراه‌کردن مردم] می‌زدند، از سوی خداوند خواری و عذاب سختی خواهد رسید (124)
کسی را که خداوند بخواهد هدایت کند سینه‌اش را برای [پذیرفتن] اسلام می‌گشاید، و کسی را که [به سبب کبر و عنادش] بخواهد گمراه سازد سینه‌اش را آن‌چنان دچار تنگی می‌کند که گویی می‌خواهد به دشواری به آسمان بالا برود، خداوند به این صورت پلیدی را بر کسانی که ایمان نمی‌آورند قرار میدهد (125) این [گشایشِ سینه برای هدایت‌خواهان، و تنگی آن در برابر حق‌پذیری،] راه مستقیم [و سنّت درست] پروردگار توست، ما آیات را برای مردمی که پندپذیرند بیان کردیم (126) برای آنان نزد پروردگارشان سرای سلامت و امن [چون بهشت] است، و خداوند به پاداش کارهایی [پسندیده] که همواره انجام می‌دادند سرپرست و یاور آنان است (127) روزی [را به یاد آرید] که همۀ [جنّ و انس] را جمع می‌کنیم، [به جنّیان می‌گوییم:] ای گروه جن! شما بسیاری از انسان‌ها را به دنبال خود کشیدید [تا گمراهشان کنید]. دوستانِ شیاطینِ جنّی از بین انسان‌ها می‌گویند: پروردگارا! هریک از ما دو گروهِ [پیشوایان و پیروان] از یکدیگر [در عرصۀ گمراهی] بهره‌ها[ی نامشروع] گرفتیم تا به پایانِ عمری که برای ما مقرر کرده بودی رسیدیم. [خداوند] می‌گوید: آتش جایگاه همۀ شما [جنّیان و انسان‌های گمراه] است، در آن جاودانه‌اید مگر آنچه خدا [برای نجات شما] بخواهد؛ همانا پروردگارت حکیم و داناست (128) بدین صورت برخی ستمکاران را بر بعضی دیگر به کیفر گناهانی که همواره مرتکب می‌شدند مسلّط و چیره می‌کنیم (129) [در قیامت خطاب میشود:] ای گروه جنّ و انس! آیا برای شما از [جنس] خودتان پیامبرانی نیامدند که همواره آیاتم را بر شما می‌خواندند، و به شما دربارۀ ملاقات امروزتان هشدار می‌دادند؟ می‌گویند: ما به زیان خود گواهی می‌دهیم [که آمدند ولی آنان را انکار کردیم]. [زرق و برق] زندگی دنیا آنان را فریفت، و اکنون برضد خود گواهی می‌دهند که [در دنیا] همواره منکر [همۀ حقایق] بودند (130) این [فرستادنِ پیامبران] برای این است که پروردگارت بر آن نبوده که مردم شهرها را درحالی‌که بی‌خبر [از حقایق] بودند برخلاف عدالت هلاک کند (131)
ت بی‌نیاز و دارای رحمت است، اگر بخواهد همۀ شما را نابود می‌کند، و پس از شما هرچه بخواهد جایگزین شما می‌سازد، چنان‌که شما را از نسل گروهی دیگر پدید آورْد (133) بی‌تردید آنچه [دربارۀ قیامت و پاداش و کیفر] به شما وعده می‌دهند آمدنی است، و شما عاجزکنندۀ [خدا] نیستید [تا بتوانید از دسترس قدرتش بیرون روید] (134) بگو: ای قومِ من! تاجایی‌که امکانات و قدرت دارید [بر ضد من و دینم] بکوشید، من هم [در انجام وظایفم] می‌کوشم، به‌زودی خواهید دانست فرجام [نیک] سرای آخرت برای کیست؟ یقیناً ستمکاران [در هیچ زمینه‌ای] پیروز نمی‌شوند (135) [مشرکان] برای خداوند از زراعت و چهار‌پایانی که [خودش] آفریده سهمی قرار دادند، [و برای بُت‌هایشان سهمی،] و [به خیال باطلشان] گفتند: این سهم خدا، و این سهم بُت‌های ما. و [عقیده داشتند] آنچه برای بُت‌هایشان باشد به خدا نمی‌رسد، و آنچه برای خدا مقرر است [در صورت کمبودِ سهم بُت‌ها]، به بُت‌ها می‌رسد، آنچه را در این زمینه حکم می‌کنند بد است! (136) این‌گونه [رسوخ عشق به بُت‌ها در دل مشرکان سبب] شد که بُت‌ها کشتنِ فرزندانشان را در نظر بسیاری از آنان آراستند تا [با این ضربۀ سنگین] به هلاکتشان اندازند، و دینِ [باطل]شان را [در ضمیرشان] حق جلوه دهند، اگر خداوند [به مقتضای جبر] می‌خواست، آن [کارِ زشت] را مرتکب نمی‌شدند؛ پس آنان را با آنچه به دروغ به هم می‌بافند رها کن! (137)
به گمانِ [بی‌اساس] خود گفتند: این چهار‌پایان و زراعت[ی که سهم خدا و بُت‌هاست] خوردنش جز برای کسی که ما اجازه دهیم ممنوع است، این‌ها چهار‌پایانی است که [حتی] سوارشدن بر آن‌ها حرام است. و [نیز] چهار‌پایانی [در اختیارشان بود] که [عمداً هنگام ذبح،] نام خدا را بر آن‌ها نمی‌بردند، درحالی‌که [این احکامِ ناروا را] به دروغ به خداوند نسبت می‌دادند، به‌زودی خداوند آنان را به سبب دروغ‌هایی که به هم می‌بافتند مجازات خواهد کرد (138) و [نیز به خیال باطلشان] گفتند: آنچه در شکم این چهار‌پایان است [در صورت زنده بیرون‌آمدن] ویژۀ مردان ماست و بر همسرانمان حرام است، و اگر مرده باشد مرد و زن در آن شریکند، به‌زودی خداوند آنان را برای این توصیفِ باطلشان کیفر خواهد داد؛ زیرا او حکیم و داناست (139) قطعاً کسانی که فرزندان خود را به سبب ابلهی و بی‌دانشی خود کشته‌اند، و آنچه را خداوند [از حلال] روزی آنان کرده بود بر پایۀ دروغ‌بستن به خدا حرام شمردند، زیانِ [واقعی] کردند، به‌راستی که گمراه شدند و هدایت نیافتند (140)
در هنگام خواندن آیه 120 سوره ی انعام از حزب بیست و نهم قرآن کریم می خوانیم که می فرماید:
« وَذَرُواْ ظَهِرَ الاِْثْمِ وَبَاطِنَهُ إِنَّ الَّذِینَ یَکْسِبُونَ الاِْثْمَ سَیُجْزَوْنَ بِمَا کَانُواْ یَقْتَرِفُونَ »
ترجمه :
و گناه آشکار و پنهان را رها کنید، همانا کسانى که مرتکب گناه مى شوند، به زودى کیفر کارهایى را که مرتکب شده اند، خواهند دید.
نکته ها :
O چه در گذشته چه امروز، مردم تنها از گناه آشکار هراس داشته و دارند.
O بعضى گفته اند مراد از گناهان پنهان ، گناهانى است که آثار آن پنهان است ، مثل غذاهاى حرام که قساوت قلب مى آورد.
پیام ها :
1- گناه ، جاذبه وکششى دارد که باید با اراده ى قاطع ، از آن دل کند. و ذروا ظاهر الاثم و باطنه
2- اسلام ، هم به طهارت ظاهر توجّه دارد، هم باطن ، هم باید از گناهان عملى دورى کرد و هم از گناهان قلبى ، مانند سوء ظنّ. ظاهر الاثم و باطنه
3- کیفر الهى ، براى گناهانى است که با علم و عمد انجام مى گیرد. انّ الّذین یکسبون الاثم
4- گرچه شیطان وسوسه مى کند، امّا انسان با اراده گناه مى کند. یکسبون الاثم
5- قیامت و کیفر آخرت ، دور نیست . سیجزون
6- کیفرهاى الهى ، نتیجه ى عملکرد خود ماست . بما کانوا یقترفون
منبع: تفسیر نور / حجه الاسلام محسن قرائتى / تفسیر ذیل آیه 120 سوره انعام
نسخه خطی ایالت «بادن وورتمبرگ» آلمان
نسخه خطی «اندلسی» قرآن در تایلند
نسخه خطی قرآن «مسجد جامع» یمن
نسخه خطی دانشگاه بیرمنگام» انگلیس
