به گزارش سرویس سیاسی پایگاه خبری ساعدنیوز، یوسف پزشکیان نوشت:
پس از شهادت آقای رئیسی، بیم آن می‌رفت که مردم انتخابات را تحریم کنند و مشارکت پایین بیاید. وقتی که صحبت از دعوت به انتخابات می‌کردی فحش می‌خوردی.
بسیاری نگران بودند که مشارکت مردم در انتخابات به حداقل مقدار خود برسد. دشمنان از روی بدخواهی، کمپین تحریم انتخابات راه می‌انداختند و دوستانی از روی ناامیدی به تحریم انتخابات می‌اندیشیدند.
شرایط در بخش‌هایی از جامعه به گونه‌ای بود که کمتر کسی ریسک دعوت مردم به مشارکت در انتخابات را قبول می‌کرد. حتی تا روزهای آخر رای گیری ورزشکاران و هنرمندانی بودند که می‌گفتند ما رای می‌دهیم اما نمی‌خواهیم اسم‌مان مطرح شود؛ فکر می‌کردند که صحبت از انتخابات برندشان را خراب می‌کند.
در چنین شرایطی بود که یک دیپلمات کت و شلواری کارکشته کت از تن به در کرد و مردانه پا به میدان گذاشت. هر بار که به این مرد فکر می‌کنم تصویری که با پیراهن کاملاً خیس شده دارد مردم را به شرکت در انتخابات دعوت می‌کند، مقابل چشمانم تداعی می‌شود.
نمایندگان مجلس چند سال پیش قانونی را با عنوان «ممنوعیت بکارگیری مسئولان با زن و فرزند تابعیت مضاعف» تصویب کردند.
اگر فرض کنیم که تصویب کنندگان این قانون حسن نیت داشته‌اند، باید اعتراف کنیم که این قانون محصول بی‌اعتمادی به دستگاه‌های اطلاعاتی کشور بود. وقتی انتصاب افراد به پست‌های حساس مشروط به استعلام از دستگاه‌های اطلاعاتی کشور است، تصویب چنین قانونی معنایش بی‌اعتمادی به سربازان گمنام امام زمان است.
این قانون تا سال 1403 خیلی جدی گرفته نشده بود. تا اینکه کسی معاون رئیس جمهور شد که بعضی از نمایندگان مجلس با او مسئله داشتند. فریاد واقانونا بلند شد و دولت را به دهن‌کجی نسبت به قانون متهم کردند. درحالی که ده‌ها قانون زمین‌مانده وجود دارد که هیچ نماینده‌ای پیگیر اجرای آن نیست.
