به گزارش پایگاه خبری ساعدنیوز به نقل از بی بی سی، در حالیکه بحران انسانی در غزه هر روز ابعاد تازهتری به خود میگیرد، سازمان ملل متحد هشدار داده است که کمکهای هوایی به مردم این منطقه نمیتواند راهحلی پایدار برای گرسنگی فزاینده باشد، بلکه تنها نقش یک «حواسپرتی» را بازی میکند که توجه افکار عمومی را از فاجعهای گستردهتر منحرف میسازد. فیلیپه لازارینی، رئیس آژانس امدادرسانی و کاریابی سازمان ملل برای آوارگان فلسطینی (UNRWA)، در اظهارنظری بیسابقه تأکید کرد که این نوع از کمکرسانی بیشتر به یک نمایش سمبلیک شباهت دارد تا اقدامی مؤثر برای نجات جان انسانها. به باور او، جهان با انجام حداقلیترین اقداماتی که صرفاً جنبه تبلیغاتی دارند، در واقع مسئولیت خود در قبال یک فاجعه انسانی عظیم را پنهان میسازد.
با استناد به آمارهای رسمی، بیش از 2.2 میلیون نفر در غزه با درجاتی از ناامنی غذایی مواجهاند که در بسیاری از نقاط شمال نوار غزه به مرز قحطی رسیده است. کودکان بسیاری از سوءتغذیه جان باختهاند و هزاران نفر دیگر به شدت نیازمند درمان فوری هستند. ورود کمکهای زمینی به دلیل محدودیتهای نظامی و سیاسی بسیار کند و پراکنده است. در این شرایط، پرتاب بستههای غذایی از هوا، نه تنها ناکافی بلکه در مواردی خطرناک نیز بوده است. گزارشهایی از کشتهشدن غیرنظامیان به هنگام تلاش برای دسترسی به این بستهها منتشر شده که بیانگر ناکارآمدی این شیوه است.
در این میان، گروههایی همچون بنیاد GHF که با حمایت سیاسی برخی کشورها مانند آمریکا فعالیت میکنند، اقدام به توزیع کمکها در نقاط خاص و محدود جنوب غزه کردهاند. این روند به شدت از سوی نهادهای بینالمللی مورد انتقاد قرار گرفته؛ چرا که علاوه بر عدم پوشش اقشار آسیبپذیر، باعث تمرکز جمعیت در مناطق خاصی شده که خود به بحران انسانی، ازدحام و حتی تیراندازی در صفهای توزیع دامن زده است. بسیاری از ساکنان مجبورند برای دریافت مقدار اندکی غذا کیلومترها پیادهروی کنند، بدون آنکه اطمینانی از رسیدن به مقصد یا دریافت کمک وجود داشته باشد. لازارینی میگوید این وضعیت بیشتر به دام انسانی شباهت دارد تا امدادرسانی واقعی.
سازمانهای حقوق بشری نیز با لحنی صریحتر، موضوع محرومیت سیستماتیک مردم غزه از غذا، آب و دارو را به عنوان ابزاری سیاسی مورد تحلیل قرار دادهاند. دیدهبان حقوق بشر، شورای حقوق بشر سازمان ملل و کارشناسان حقوق بینالملل بارها هشدار دادهاند که استفاده از گرسنگی به عنوان سلاح، میتواند مصداق جنایت جنگی و حتی نسلکشی باشد. این انتقادات در حالی مطرح میشود که بسیاری از گذرگاههای مرزی همچنان بستهاند و دسترسی سازمانهای بشردوستانه به مناطق بحرانی بسیار محدود شده است.
مسئله کمکرسانی در غزه دیگر صرفاً یک موضوع فنی یا لجستیکی نیست، بلکه به مسئلهای کاملاً سیاسی، اخلاقی و حقوقی تبدیل شده است. سکوت یا بیعملی کشورهای تأثیرگذار در برابر این وضعیت، حتی اگر با ارسال کمکهای نمادین همراه باشد، نمیتواند وجدان عمومی را آرام کند. بسیاری از ناظران معتقدند که جامعه جهانی عملاً با پذیرش مدلهای ناپایدار و نمایشی امدادرسانی، مسئولیت خود را به فراموشی سپرده و تنها در حال مدیریت ظاهر بحران است.
از منظر سازمان ملل، راهحل واقعی نیازمند بازگشایی کامل و پایدار گذرگاههای زمینی، حذف محدودیتهای امنیتی علیه نهادهای امدادی، تأمین مالی گستردهتر برای UNRWA و استقلال کامل کمکها از مداخله سیاسی است. بدون این اصلاحات اساسی، بحران انسانی در غزه وارد مرحلهای خواهد شد که دیگر قابل مهار نخواهد بود. سخنان لازارینی نهتنها هشداری درباره ناتوانی مدل فعلی کمکرسانی است، بلکه تلنگری جدی برای جامعه جهانی محسوب میشود؛ جهانی که اگر امروز اقدام نکند، فردا تنها نظارهگر فروپاشی کامل یک جامعه انسانی خواهد بود.
برای پیگیری اخبار سیاسی اینجا کلیک کنید.
