به گزارش پایگاه خبری ساعدنیوز به نقل از فرانس 24، در شامگاهی که هوای تلآویو آمیخته با گرمای تابستان و هیاهوی جمعیت بود، هزاران نفر از ساکنان این شهر به خیابانها آمدند تا مخالفت خود را با سیاستهای جنگطلبانه دولت بنیامین نتانیاهو نشان دهند. این اعتراض در واکنش مستقیم به طرح دولت برای گسترش عملیات نظامی در نوار غزه شکل گرفت؛ طرحی که به گفته مخالفان، نه تنها چشمانداز پایان درگیری را دورتر میکند، بلکه خطر بروز بحران انسانی گستردهتری را در این منطقه پرتنش به همراه دارد.
شعارهای جمعیت، از درخواست پایان فوری عملیات نظامی تا مطالبه برکناری مقامات ارشد کابینه را شامل میشد. بسیاری از معترضان پلاکاردهایی در دست داشتند که روی آنها پیامهایی چون «نه به جنگ بیپایان» و «امنیت از مسیر صلح میگذرد» نقش بسته بود. چهرههای شناختهشدهای از جریانهای سیاسی مخالف دولت و فعالان حقوق بشری نیز در میان جمعیت حضور داشتند و با سخنرانیهای خود به نقد سیاستهای موجود پرداختند.
این تجمع در حالی برگزار شد که نوار غزه ماههاست شاهد بمبارانهای پیاپی و درگیریهای خونین است. گزارشها حاکی از آن است که شرایط انسانی در این منطقه به شدت بحرانی شده و زیرساختهای حیاتی، از بیمارستانها تا تأسیسات آب و برق، با آسیب جدی روبهرو هستند. با وجود این، دولت اسرائیل اعلام کرده که برای دستیابی به «اهداف امنیتی» خود، لازم است دامنه عملیات را گسترش دهد؛ اقدامی که منتقدان آن را ادامه یک راهبرد ناکام میدانند که در دو دهه گذشته امنیت پایدار به ارمغان نیاورده است.
تحلیلگران معتقدند که این اعتراضها صرفاً واکنشی احساسی به یک طرح نظامی نیست، بلکه ریشه در تحولات سیاسی و اجتماعی عمیقتری دارد. جامعه اسرائیل در سالهای اخیر با شکافهای فزایندهای بر سر موضوعاتی همچون اصلاحات قضایی، سیاستهای اقتصادی و رویکرد به فلسطینیها روبهرو بوده است. در این بستر، گسترش جنگ غزه به مثابه جرقهای عمل کرده که نارضایتیهای انباشته را به خیابانها کشانده است.
در سوی دیگر ماجرا، حامیان دولت و بخشی از افکار عمومی بر این باورند که فشار نظامی بر حماس و سایر گروههای مسلح در غزه، برای جلوگیری از حملات و تهدیدهای امنیتی ضروری است. آنها معتقدند که عقبنشینی یا توقف عملیات در این مقطع میتواند به تقویت این گروهها بینجامد. اما مخالفان این نگاه، با استناد به تجربههای پیشین، میگویند که چرخه خشونت تنها با ابزار نظامی شکسته نمیشود و نیازمند رویکردی سیاسی و دیپلماتیک است.
در میدان هابیمای تلآویو، صدای طبلها و سرودهای اعتراضی فضای متفاوتی را رقم زده بود. بسیاری از شرکتکنندگان خانوادههایی بودند که نگرانی از کشتهشدن جوانان در جبهههای جنگ و آسیبدیدن غیرنظامیان فلسطینی را در کنار هم مطرح میکردند. این همنشینی دغدغههای انسانی و ملی، ویژگی بارز این موج اعتراضی بود و آن را از برخی اعتراضات گذشته متمایز میکرد.
رسانههای بینالمللی به سرعت این تجمع را پوشش دادند و تصاویر آن به صفحات اول روزنامهها و وبسایتهای خبری راه یافت. در تحلیلهای منتشرشده، بر این نکته تأکید شده که تداوم چنین حرکتهایی میتواند فشار داخلی بر دولت اسرائیل را افزایش دهد و حتی معادلات سیاسی کابینه را تغییر دهد. برخی تحلیلگران حتی احتمال دادهاند که در صورت تشدید اعتراضات، شکافهایی در درون ائتلاف حاکم پدید آید که مدیریت ادامه جنگ را دشوار کند.
با این حال، تجربه تاریخی نشان داده که تغییر سیاستهای امنیتی در اسرائیل فرآیندی پیچیده و زمانبر است. ساختار تصمیمگیری امنیتی و نظامی این کشور به گونهای است که حتی فشار افکار عمومی نیز همیشه منجر به تغییر مسیر فوری نمیشود. افزون بر این، وضعیت منطقهای و فشارهای بینالمللی نیز در تعیین جهتگیری سیاستها نقش بسزایی دارند.
در همین راستا، سازمانهای حقوق بشری داخلی و خارجی هشدار دادهاند که هرگونه تشدید عملیات نظامی، بحران انسانی در غزه را به سطحی بیسابقه خواهد رساند. آنها خواستار توقف فوری حملات و آغاز مذاکرات برای آتشبس شدهاند. در مقابل، مقامات اسرائیلی میگویند که بدون حذف «تهدیدهای امنیتی اساسی» امکان دستیابی به صلح پایدار وجود ندارد.
صحنه سیاسی اسرائیل اکنون در نقطه حساسی قرار گرفته است؛ از یک سو، دولتی که با شعارهای امنیتی به قدرت رسیده و بر ادامه فشار نظامی تأکید دارد و از سوی دیگر، بخشی از جامعه که به روشنی میگوید امنیت و ثبات از مسیر صلح و مذاکره عبور میکند. نتیجه این رویارویی میتواند بر روند درگیری اسرائیل و فلسطینیها تأثیری تعیینکننده بگذارد.
تجمع تلآویو نشان داد که حتی در جامعهای که تهدیدات امنیتی همواره در صدر نگرانیها قرار دارد، میل به پایان جنگ و یافتن راهحلهای سیاسی میتواند نیرویی قوی برای بسیج عمومی ایجاد کند. اینکه این انرژی اعتراضی تا چه اندازه و چگونه میتواند سیاستهای حاکم را تغییر دهد، پرسشی است که پاسخ آن در هفتهها و ماههای آینده روشنتر خواهد شد.
این اعتراض نه نخستین و نه احتمالاً آخرین حرکت جمعی علیه سیاستهای دولت در قبال غزه است. اما شاید بتوان گفت که گستردگی و تنوع شرکتکنندگان در آن، نشانهای از دگرگونی در فضای سیاسی و اجتماعی اسرائیل است؛ دگرگونیای که اگر ادامه یابد، میتواند بر مسیر درگیری و حتی بر موقعیت دولت نتانیاهو تأثیر بگذارد.
در نهایت، میدانهای تلآویو در آن شب نه تنها محل اعتراض به یک طرح جنگی، بلکه صحنهای برای بیان آرزوی صلح و پایان خشونت بود. از نگاه بسیاری از شرکتکنندگان، پیام اصلی این تجمع ساده و روشن بود: مردم خستهاند، و این خستگی میتواند سرآغاز فصلی تازه در معادلات پیچیده خاورمیانه باشد.
برای پیگیری اخبار سیاسی اینجا کلیک کنید.
