نقی زورگو ناگهان تبدیل به پدر مظلوم می‌شود / درگیری نسلی که همه درگیرش هستیم؛ حق با بهتاش بود یا نقی؟

به گزارش سرویس جامعه ساعدنیوز به نقل از اطلاعات، برای بسیاری از علاقه‏‌مندان سریال «پایتخت» قسمت نوزدهم این سریال غیرمترقبه و نامنتظره بود. آن‏‌ها که به کشف سرانجام فروش شهاب‌سنگ آسمانی و سرازیر شدن پول به زندگی خانواده معمولی امید بسته بودند و دوست داشتند اوقات خوشی را سپری کنند، نه‌تنها نخندیدند که با بغض و گریه واپسین ساعات شب را گذراندند و به این ترتیب واکنش‏‌ها و بیان احساسات در شبکه‏‌های اجتماعی مجال بروز یافت.

کاربران شبکه‏‌های اجتماعی در جست‏‌وجوی همدلی و پاسخی برای احساسشان پرسیده بودند که آیا دیگران نیز با تماشای این قسمت از سریال گریسته‏‌اند؟ از یادآوری خاطرات تلخ و شیرین زندگی‏‌شان گفته بودند و این‌که چقدر در آن لحظات خودشان را به نقی معمولی یا خانواده او نزدیک می‏‌دیدند. اما کارکرد این سکانس برای «پایتخت» چه بود و چرا این‌چنین احساس مخاطب را برانگیخت؟

دعوای نقی و بهتاش از کجا شروع شد؟

دنبال‏کنندگان سریال «پایتخت» تا اینجا متوجه شده‏‌اند که به دنبال سقوط شهاب‌سنگ از آسمان به خانه فهیمه و کشف ارزش مادی آن توسط شری، ارسطو و همسرش به همراه رحمت و بهتاش به طمع دریافت پول بیشتر از فروشنده، خواهان سفر به تاجیکستان بودند. در این اثنا، بهتاش با تحریک نقی و هما جهت تحقیق درباره خانواده داماد تاجیکی توانست موافقت آن‏‌ها را برای سفر جلب کند و همگی با کمپر ارسطو راهی شهر دوشنبه شدند. در حین سفر مادر نامزد بهتاش به نقی معمولی زنگ می‏‌زند و نقی مثل همیشه در اقدامی که معلوم است عاقبت خوشی ندارد و به قول خودش برای «صلاح» بهتاش عکسی از او برای خانواده دختر می‏‌فرستد؛ عکسی که نشان از تغییرات ظاهری و عجیب بهتاش دارد. عکس‏‌ها توسط نامزد بهتاش برایش بازارسال می‏‌شود و این آغاز طوفان است. بهتاش خشمگین پس از آن‌که متوجه می‏‌شود نقی معمولی عکس‏‌ها را بدون درنظر گرفتن جوانب امر برای نامزدش فرستاده عنان از کف می‌دهد و بر دایی‏‌اش می‏‌تازد.

هم‌دردی با بهتاش، هم‌دلی با نقی

آن‌چه بهتاش در عصبانیت به نقی نسبت داد نه بی‏راه بود و نه خارج از دانسته‏‌های ما از این شخصیت. ویژگی‏‌های منفی نقی که عموما مایه عذاب شخصیت‏‌های سریال و دستمایه خنده تماشاگران بود، به طور عریان به صورت او کوبیده شد؛ از گنده‏‌گویی و خودبزرگ‏‌بینی‏‌های او گرفته تا ادعایش مبنی بر اصلاح امور. حتی وقتی بهتاش از دخالت نقی در کار و زندگی اعضای خانواده گفت همه سکوت کرده بودند و گوش می‏‌دادند چون می‏‌دانستند که چنین است.

اما کم‌کم ورق برگشت. هرچه بهتاش باد می‏‌کاشت، بیش‌تر و بیش‌تر طوفان درو می‏‌کرد. حرف‏‌های به ظاهر منطقی او در بیان بخشی از وجوه شخصیت نقی وقتی قرار بود که به تخریب و تحقیر او بینجامد، دیگر جایی برای بروز نداشت و حرف‏‌های به ظاهر منطقی او چرخشی به نفع فضای احساسی و همراه با قضاوت اخلاقی داشت که با دخالت سایرین در بحث و تنها ماندن بهتاش نمود یافت.

به مرور، مصادیقی از رفتارهای مثبت نقی همچون مسئولیت‌پذیری، وفاداری، خانواده‌دوستی از سوی سایرینی که تا آن لحظه گاهی با بهتاش در شکایت از رفتارهای نقی هم‌نوایی می‏‌کردند بیان شد. رفتارهایی که تماشاگران نیز به آن واقف نبودند چراکه در سریال نه دیده شده بود و نه بر آن‏‌ها تاکید؛ مثل فداکاری‏‌های نقی در راستای مراقبت از بهبود بیمار، یا تلاش برای برای کار و پرداخت هزینه‌های زندگی و خرید پوشک بچه به‌جای صرف زمان برای موفقیت‏‌های شخصی و فردی.

به این ترتیب نقی دیگر فقط یک شخصیت کمدی دور از ما نبود. او حالا پدر، همسر و برادری بود شبیه میلیون‏‌ها انسانی که برای گذران زندگی دست از آرزوهای کوچک و بزرگ خود شسته و تمام هم و غمشان را گذاشته‏‌اند برای پرورش فرزندان و حفظ خانواده. کسی که معمولی است اما دوست دارد داشته‏‌های اندکش را اغراق کند و در میانسالی دلخوش به دستاوردهایی مثل قهرمانی در جام کشتی پیشکسوتان شده. محسن تنابنده با سکوت و نگاه‌های عمیق توانست به خوبی احساسات متناقض نقی را در این لحظه به ما نشان دهد و بیش از پیش همدلی مخاطبانش را برانگیخت.

نقی در پایان سکانس دیگر معمولی نبود. انسانی بود که به فراخور توانایی‏‌ها و امکانات شخصی‌‏اش بهترینش را گذاشته بود. او قهرمان داستان زندگی خودش بود و همین خیلی از بینندگان را به یاد خودشان یا آدم‏‌های معمولی زندگی‏‌شان انداخت که دوست دارند قهرمان بودن را مثل هما به یادش بیاورند.