به گزارش سرویس دانشگاه پایگاه خبری ساعدنیوز، مولانا، با آن ذوق عرفانی و نگاه ژرفش به زندگی، اگر روزی میدید که بازیگران به شعرخوانی پرداختهاند، شاید واکنشی جالب و خندهدار داشت. او که همواره به عمق معانی شعر و حکمتهای معنوی آن اعتقاد داشت، شاید میگفت: "اگر بازیگران به دنبال شعر میروند، باشد که در هر خط، به جای تظاهر، درخت حقیقت بشکفند!
شاید پس از شنیدن یک شعر خواندهشده از بازیگری، با خندهای زیرکانه میافزود: "اگر نمایشها، شعرها را به بازی میگیرند، پس به کجا میروند؟" مولانا به شکلی طنزآلود ممکن بود بگوید که هنر باید با دل و جان همراه باشد، نه صرفاً با تظاهر و ظاهر. برای او، شعر نه یک نقش یا بازی، بلکه پلی به سوی حقیقت و خودشناسی بود. با این نگاه، مولانا نه تنها از ظاهر شعرخوانی ایراد میگرفت، بلکه میخواست که شاعران و هنرمندان با نیت پاک و هدف بلند خود به سراغ کلمات بروند، نه فقط برای جذب توجه یا بازی با احساسات مخاطب.
برای مشاهده اخبار مرتبط با دانشگاه اینجا کلیک کنید
